Αν πρέπει να αναφέρουμε τα τρία πιο σημαντικά ειδησεογραφικά γεγονότα στην Τουρκία την περασμένη εβδομάδα, πρέπει να ξεκινήσουμε με το λεγόμενο «Πέμπτο Κύμα Συλλήψεων».

* Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη πολιτική και δικαστική επιχείρηση κατά των εκλεγμένων δημάρχων της Κωνσταντινούπολης. Το καθεστώς Ερντογάν θέλει να φιμώσει την κεμαλική αντιπολίτευση, αλλά και να βάλει χέρι στους πολύ πλούσιους δήμους της πόλης. Ο Μητροπολιτικός Δήμος της Κωνσταντινούπολης, του οποίου ο ετήσιος προϋπολογισμός είναι 415 δισεκατομμύρια τουρκικές λίρες (περίπου 10 δισεκατομμύρια ευρώ), αποτελείται από 39 δημοτικές ενότητες, 26 από τις οποίες διοικούνται από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα – CHP.

Περισσότεροι από 15 δήμαρχοι έχουν συλληφθεί μετά τη σύλληψη του δημάρχου της Μητρόπολης κ. Εκρέμ Ιμάμογλου στις 23 Μαρτίου. Η εισαγγελία του Ερντογάν προσπαθεί να βρει νέους ενόχους και νέα στοιχεία για να ενοχοποιήσει τον κ. Ιμάμογλου. Ενώ οι επιθεωρητές από τα Υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών είχαν ήδη ελέγξει τους λογαριασμούς και τις ενέργειες του Μητροπολιτικού Δήμου, τουλάχιστον 16 φορές από τότε που ο κ. Ιμάμογλου ανέλαβε την εξουσία τον Ιούνιο του 2019, δηλαδή τα τελευταία έξι χρόνια, δεν κατάφεραν να βρουν τίποτα παράνομο ή παράτυπο.

* Μια σύγκρουση μεταξύ του δήμου της Σμύρνης (που ελέγχεται από το CHP) και των εργαζομένων του διήρκεσε περισσότερο από μια εβδομάδα. Οι εργαζόμενοι, που απεργούσαν ζητώντας αύξηση μισθών, έβαλαν τέλος στην απεργία την περασμένη Τετάρτη. Ωστόσο, οι ηγέτες του CHP, ως εργοδότες, συμπεριφέρθηκαν σαν αληθινά καπιταλιστικά αφεντικά, κατηγορώντας τους εργαζόμενους ότι υπηρετούσαν τον Ερντογάν για να απορρίψουν τα αιτήματά τους.

* Τέλος, σύμφωνα με τις αντιφατικές πολιτικές του Προεδρικού Μεγάρου, υπάρχει αφενός η συνέχιση των προσπαθειών του καθεστώτος για «Μια Τουρκία Χωρίς Τρομοκρατία» (αποκαλούμενη «Διαδικασία Ειρήνης και Δημοκρατίας» από υποστηρικτές του PKK) και αφετέρου η ολοκληρωτική καταστολή σε όλη την αντιπολίτευση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί παρατηρητές θέτουν το εξής ερώτημα: «Είναι δυνατόν να εδραιωθεί η ειρήνη σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει δημοκρατία;»

Το σχέδιο «Τουρκία χωρίς τρομοκρατία» μοιάζει πολύ με επιχείρηση αποστρατικοποίησης και πλήρους εξουδετέρωσης του PKK, σύμφωνα με αρκετούς Τούρκους και Κούρδους αρθρογράφους. Ο Οτσαλάν, πρόεδρος του ΡΚΚ και στη φυλακή από το 1999, υποστηρίζει σθεναρά τις πρωτοβουλίες του καθεστώτος, σημειώνουν ειδικοί.

Προσθέστε σε αυτά τα τρία γεγονότα τα καθημερινά προβλήματα στους τομείς της υγείας, της παιδείας, της αστικοποίησης και κυρίως του δικαστικού συστήματος. Κατά συνέπεια, η διαβίωση στην Τουρκία σήμερα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για την πλειοψηφία των πολιτών. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική καταστολή, αλλά και στην οικονομική κρίση και στην κοινωνική, ακόμη και ηθική, αναταραχή.

Οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης, οι διανοούμενοι, οι ακαδημαϊκοί, οι συνδικαλιστές, οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι, που αντιτίθενται στο καθεστώς γεμίζουν τις φυλακές.

Δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι και οι αγρότες που υποφέρουν από το υψηλό κόστος ζωής. Οι καναλάρχες, οι μεγαλέμποροι, και οι βιομήχανοι διαμαρτύρονται για τον καλπάζοντα πληθωρισμό (35,41 σύμφωνα με επίσημα στοιχεία και 71,23 σύμφωνα με την ENAG, την πολιτική πλατφόρμα ανεξάρτητων οικονομολόγων).

Η ολοένα και πιο πολωμένη κοινωνία διχάζει το έθνος και προκαλεί εχθρότητα μεταξύ διαφόρων στρωμάτων, πυροδοτώντας κοινωνική αναταραχή: Εξουσία/Αντιπολίτευση, Τούρκοι/Κούρδοι, Ισλαμιστές/Κοσμικοί, Σουνίτες/Αλεβίτες, Πλούσιοι/Φτωχοί, Νέοι/Γέροι, Άντρες/Γυναίκες…

Ένας αιώνας και κάτι δημοκρατικού καθεστώτος δεν μπόρεσαν να γεννήσουν ένα δημοκρατικό, ειρηνικό, αρμονικό έθνος στο οποίο οι πολίτες απολαμβάνουν όλα τα σύγχρονα δικαιώματα.

Αυτή η κατάσταση ωθεί τους Τούρκους να τηλεφωνήσουν ακόμη και στους μακρινούς συγγενείς τους στη Γερμανία (λίγο περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Τούρκοι ζουν εκεί) ή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (περίπου 5 εκατομμύρια Τούρκοι): «Μπορώ να έρθω στο σπίτι σας και να ζήσω εκεί;»

Αυτός είναι ο λόγος, που κάποιοι Τούρκοι που έρχονται στην Ελλάδα για διακοπές και τουρισμό κάνουν πάντα την ίδια ερώτηση: Πώς μπορώ να πάρω άδεια παραμονής στην Ελλάδα;