Ένας μικρός σάλος δημιουργήθηκε, εχθές στο διαδίκτυο με τα αγιασμένα που πρόσφερε ιερέας σε μαθητές… Τρολιά ή αληθινό περιστατικό, μας είναι αδιάφορο… Και τούτο διότι πίσω από το ευτράπελο περιστατικό που επιφανειακά πολλοί έσπευσαν να ειρωνευτούν, λίγοι στέκονται στην ουσία που γεννά αυτή την ευπιστία κι ακόμα λιγότεροι αντιλαμβάνονται την ανάγκη των μαθητών και των γονέων να πιστέψουν σε θαύματα (μία άμεση δηλαδή και άκρως επιλεκτική παρέμβαση του θείου για ένα μεμονωμένο γεγονός στην ανθρωπότητα).

Πίσω από το ευτράπελο περιστατικό, κρύβονται χιλιάδες χαμένες εργατοώρες και χιλιάδες ευρώ, σε μία τόσο δύσκολη φάση, για κάθε μαθητή και επί τουλάχιστον δύο έτη (κατά μέσο όρο 3 έτη). Πίσω από την ανάγκη και την ελπίδα που γίνονται ευπιστία, ενυπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που καθοδηγεί τους μαθητές στην φροντιστηριακή εκπαίδευση (όχι παιδεία γενικώς, αλλά εκπαίδευση, αφού μιλάμε για κανονικό σύστημα).

Ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα που καταπιέζει ψυχικά και σωματικά παιδιά από μικρή ακόμα ηλικία, χωρίς καν επιβεβαιωμένο αντίκρισμα/αμοιβή. Βαρέα κι ανθυγιεινά που ίσως κ΄ποτε με κάποιο αόριστο τρόπο πληρωθούν.

Είναι καιρός πια να αρχίσει -άμα τη λήξη των εξετάσεων- ένας ευρύς διάλογος για το ριζικό μετασχηματισμό του εκπαιδευτικό μας συστήματος. Έναν διάλογο που να οδηγεί στο σεβασμό του μαθητή και να τερματίζει τις εκατοντάδες ψυχοφθόρες εξετάσεις που βιώνει ένα παιδί στη μέση εκπαίδευση.

Να συσταθεί από την αρχή ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να προάγει (με διάρκεια) τη συνεργατικότητα, την έρευνα, την αναλυτική σκέψη σε βάρος της αυθεντίας του βιβλίου και της εμμονής στη γνώση… 

Η γνώση έχει ημερομηνία λήξης. Όποιος επιμένει ότι το σχολείο πρέπει να μεταφέρει γνώσεις σε μαθητές, συνειδητά υποστηρίζει ένα σύστημα ενάντια στην ψυχοσύνθεση του παιδιού και τάσσεται υπέρ των σχολικών διακρίσεων (δεν μπορούν να μάθουν όλοι με τον ίδιο τρόπο), υπέρ της στείρας αποστήθισης.

Σε μια εποχή που η γνώση αποκτάται με δεκάδες τρόπους, μακριά από τα βιβλία, το ελληνικό σύστημα ακόμα επιμένει στην αυθεντία της γνώσης, την καλλιέργεια του κομφορμισμού και την ανάπτυξη ανταγωνιστικών διαθέσεων μεταξύ των ανηλίκων…

Και οι εξετάσεις (προφορικές ή γραπτές, τα δεκάδες εκατοντάδες σε όλα τα μαθήματα) στηρίζονται αποκλειστικά στη λογική της γνώσης και της «κατάκτησής» της. Μα έτσι όχι μόνο δημιουργείται ένα σχολείο μισητό, αλλά και όλοι οι μαθητές αξιολογούνται όχι βάσει της προσωπικότητάς τους, όχι βάσει της προσπάθειας και της ικανότητάς τους να δημιουργήσουν, αλλά μόνο βάσει της επιθυμίας κι ικανότητάς τους να αποστηθίσουν. Η γνώση σήμερα με τόσο άπλωμα των νέων τεχνολογιών, έχει ημερομηνία λήξης.

Όχι όμως η αναλυτική κι η αφαιρετική σκέψη… Όχι η φαντασία… Και εκεί πρέπει τελικά να εστιάσουμε… Σε μια ανάπτυξη δεξιοτήτων βάσει των αναγκών των μαθητών εξατομικευμένα και μακριά από τον ηλικιακό διαχωρισμό, που θυμίζει μοντέλα βιομηχανικής παραγωγής. Επιτέλους, κάποτε το σχολείο πρέπει να γίνει αγαπητό στους μαθητές κι όχι μία τιμωρητική συστοιχία εξετάσεων και παπαγαλίας.

Να ξεκινήσει ένας διάλογος που να θέτει σε κεντρική θέση τις επιλογές των μαθητών σε πλήθος αντικειμένων, στην έρευνα και την αναζήτηση (από το δημοτικό έως το λύκειο), σε εργασίες με πιστωτικές μονάδες, σε αξιολόγηση περιφραστική με έμφαση στις αδυναμίες του μαθητή κι όχι στην αριθμολογική επιβράβευση ή τιμωρία.
Είναι ώρα να αλλάξουμε ρότα.

Προλαβαίνουμε ακόμα.