Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί τρόποι, πολλά κίνητρα. Έχω εντοπίσει ένα, όπως και αρκετοί άλλοι, φαντάζομαι: Να έχει παρακολουθήσει τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στους δημοσιογράφους Κοσσιώνη και Παπαχελά στον Σκάι.

Μάλιστα, αν την έχει παρακολουθήσει, ενδέχεται να ψηφίσει για πρώτη φορά το κόμμα του πρωθυπουργού. Αρκεί φυσικά να μην ανήκει στην κατηγορία όσων βδελύσσονται τον Τσίπρα.

Αν δηλαδή απλώς δεν συμφωνεί κάποιος με μέρος των επιλογών ή της κυβερνητικής πρακτικής, ενδέχεται να πάει στο παραβάν με συνωμοτική διάθεση απόκρυψης της επιθυμίας που τις τελευταίες μέρες «τον τρώει» να μην διευκολύνει την έλευση της δεξιάς λύσης.

Πάντως και κάνοντας πρόβλεψη με ασφάλεια, ο έχων αγανακτήσει με ασυνέπειες ΣΥΡΙΖΑ μπορεί «να ξανακυλήσει» αν παρακολούθησε τους στρατευμένα εχθρικούς δημοσιογράφους απέναντι στον πρωθυπουργό. Η όλη εικόνα δεν διευκόλυνε τον στόχο πολλών, να αποκαλυφθούν τα λάθη, η αθέτηση υποσχέσεων, η αλλαγή πολιτικής, οι ασυνέπειες της κυβέρνησης.         
                          
Το σκηνικό απέπνεε τόσο μεγάλη εμπάθεια και απαξίωση ώστε «ο καλεσμένος» να καθίσταται συμπαθής ανεξαρτήτως του τρόπου που απαντούσε ή του τι έλεγε. Έμενε εντυπωμένη στο κοινό η παραδόξως μικρο-παραπολιτική ερώτηση του ασφαλώς καταρτισμένου και ποιοτικού διευθυντή της «Καθημερινής» , η απαρέσκεια της εκπέμπουσας αηδία προς τον «καλεσμένο» Σίας, και, η διαπίστωση ότι  «καπάκι» και πριν καν τελειώσει η σύντομη απάντηση, «έπεφτε» άλλη συναφής ερώτηση με την ελπίδα-προσδοκία πως «εκεί ο Αλέξης θα την πατήσει».

Όμως το όλο στυλ, το concept της εκπομπής, έδειχνε πως δεν έχει σημασία αν την πάταγε ή όχι. Την παράσταση έκλεβε το σκηνικό. Η όλη απαρέσκεια, υποτίμηση, ξυνίλα, επιθετικότητα και εχθρότητα των οικοδεσποτών καθιστούσε τον απέναντι συμπαθή.

Και επειδή ο απέναντι διεκδικεί και πάλι ψήφο είναι πολύ πιθανό να την κέρδισε ήδη. Χωρίς να κάνει πολλά πράγματα.