Η είδηση πως βρέθηκε νεκρός 47χρονος άνδρας στις τουαλέτες δημόσιου νοσοκομείου τουλάχιστον  τρεις μέρες μετά τον θάνατό του, με σόκαρε. Μα πως είναι δυνατόν, σκέφτηκα; Δεν τον έψαξε κανείς; Οι υπεύθυνοι καθαριότητας δεν μπήκαν τόσες μέρες στον χώρο; Είναι δυνατόν να ανακαλύφθηκε η σωρός από τη δυσοσμία μέσα σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο όπως είναι ένα δημόσιο νοσοκομείο; Είναι άραγε ένδειξη της εγκληματικής παραμέλησης του ΕΣΥ  και της υπολειτουργίας των κοινωνικών υπηρεσιών το περιστατικό;

Οι εργαζόμενοι ωστόσο του Αττικού, με τους οποίους είμαι σε άμεση επαφή χρόνια τώρα λόγω των ρεπορτάζ σχετικά με το ΕΣΥ, δεν έπεσαν απ’τα σύννεφα. «Ήταν πάνω από τρεις μέρες εκεί. Το τριήμερο υπολογίστηκε με βάση το εξιτήριο που πήρε. Όμως, επειδή ο ασθενής νοσηλευόταν κι έφυγε πριν το επιτρέψουν οι γιατροί εθελουσίως, βγήκε κάποια στιγμή ένα εξιτήριο κι έτσι υπολόγισαν τις τρεις ημέρες. Η διοίκηση μίλησε για πειθαρχικό εξιτήριο, στην πραγματικότητα σημαίνει ότι έφυγε πριν ολοκληρωθεί η θεραπεία του. Έχουν ξανασυμβεί αυτά σε δημόσια νοσοκομεία. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία» ακούω από την άλλη άκρη της γραμμής.

Ακούγοντάς τους να μου μιλούν, αρχίζει να διαμορφώνεται μια εικόνα θλιβερή, ένα τοπίο σχεδόν δυστοπικό για ό,τι σημαίνουν οι έννοιες του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών υπηρεσιών. Για ό,τι σημαίνει η έννοια της φροντίδας του πολίτη.

Μου μιλούν για το πως αντιμετωπίζονται άτομα περιθωριακών ομάδων όπως ο 47χρονος ο οποίος ήταν τοξικοεξαρτημένος, φορέας HIV και νεφροπαθής. «Σε ένα ΕΣΥ που λειτουργεί υπό ασφυκτική πίεση, δυστυχώς αντιμετωπίζονται συχνά σαν πολίτες Β κατηγορίας».

Ρωτάω αν υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες στα νοσοκομεία. Αν δέχονται ειδική φροντίδα οι άνθρωποι που ζουν σε μια εγκατάλειψη και από τους οικείους και την πολιτεία. «Η κοινωνική υπηρεσία είναι σε υποπλασία. Υπολειτουργεί. Στην επαρχία υπάρχουν νοσοκομεία που δεν έχουν καν τέτοια υπηρεσία, όμως το κενό αυτό καλύπτεται από τη φροντίδα της κοινότητας. Στην Αθήνα είναι τραγικά τα πράγματα. Ούτε η κοινωνική υπηρεσία των νοσοκομείων λειτουργεί, ούτε δομές υπάρχουν γι’αυτούς τους ανθρώπους. Γι’αυτό βρίσκουν καταφύγιο στα νοσοκομεία και κάθονται μέρες».

Μου μιλούν ώρα, για τα αποτελέσματα της απουσίας πρωτοβάθμιας φροντίδας στην υγεία, για τους άστεγους που συχνά στρώνουν στους διαδρόμους των νοσοκομείων την κουβέρτα τους ψάχνοντας μια ζεστή γωνιά, για την απουσία φύλαξης που έχει σαν αποτέλεσμα συχνά να πέφτουν θύματα κλοπής ιδιαίτερα ευάλωτοι ασθενείς που δεν έχουν συνοδεία κάποιον οικείο, για το προσωπικό που καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες την ώρα που η πολιτεία υπονομεύει τη δημόσια υγεία σχεδόν επιθετικά.

Και θυμήθηκα το σύνθημα που γέννησε το κίνημα στα πρώτα χρόνια της κρίσης «Κανένας – καμία μόνη». Πόσο επίκαιρο ακούγεται στη μεταμνημονιακή Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στην Ελλάδα των κατασχέσεων της πρώτης κατοικίας, των πνιγμών των προσφύγων, της υποβάθμισης του ΕΣΥ, του ξηλώματος του κοινωνικού κράτους. Στην Ελλάδα του «πεθαίνοντας μόνος στις τουαλέτες του Αττικού νοσοκομείου»