Όσα παρουσιάζονται ως πρωτοφανή μάλλον μαρτυρούν το ανιστόρητο όσων τα λένε. Τίποτε δεν είναι αληθώς πρωτότυπο κι ανεπανάληπτο!

Στις 2 Νοεμβρίου 1977 φονική πλημμύρα στην Αθήνα έπνιξε 39 άτομα. Ωστόσο λίγες εβδομάδες μετά (20/11) ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής επανεξελέγη με ποσοστό 41%. Ουδείς συνδέει την παράλληλη εκτίναξη του ΠΑΣΟΚ στο 25% με το τραγικό εκείνο γεγονός και δεν αναφέρεται καν ως γεγονός στις πολιτικές αναλύσεις για εκείνη την προεκλογική περίοδο.

Στις 29/10/1961 και πάλι ο Κώστας Καραμανλής αλλά ως ΕΡΕ, «θριάμβευε» με το έωλο 50,8% της βίας και νοθείας αλλά μια εβδομάδα αργότερα (6/11) χτύπησε η τραγωδία με 43 πνιγμένους στις περιοχές: Περιστέρι, Νέα Λιόσια, Αιγάλεω, Ταύρο, Μοσχάτο, Ρέντη, Νίκαια.

Η κυβέρνηση του επέρριψε τις ευθύνες στους προηγούμενους ενώ κυβερνούσε ήδη 9 χρόνια, τονίζοντας ότι επί ΕΡΕ έγιναν τα περισσότερα έργα παρά ποτέ! Το 1961 η «χρυσή οκταετία» έβαινε ήδη προς την δύση της και ο Κώστας Καραμανλής επρόκειτο σύντομα να καταλήξει φυγάς με διαβατήριο «Τριανταφυλλίδης». Πολλά αναφέρονται ως αίτια της άδοξης κατάληξης του παπαγισμού και του διαδόχου του καραμανλισμού, των μεσσιανισμών δηλαδή της εποχής. Άλλοι δείχνουν το Κυπριακό και τις αμφιλεγόμενες συμφωνίες κι άλλοι την δολοφονία του Λαμπράκη ωστόσο ουδείς αναφέρει στα αίτια της πτώσης εκείνη την τραγωδία.

Με παράσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα’ στα 1934 όταν τις φονικές πλημμύρες στις ίδιες περιοχές τις είχε τραγουδήσει ο νεαρός τότε, Μάρκος Βαμβακάρης. Κυβερνούσε ο Παναγής Τσαλδάρης με την πρώτη δεξιά κυβέρνηση μετά το 1922 κι ουδόλως επηρεάστηκε από το «φυσικό φαινόμενο».

Για την ιστορία, το αρνητικό ρεκόρ των θυμάτων βρίσκεται ακόμη πιο πίσω όταν στις 4 Νοεμβρίου του 1895 η μικρά κι ευφάνταστος Αθήνα ετοιμαζόταν για τους πρώτους Ολυμπιακούς και για τον ‘ατυχή’ πόλεμο του 1897, όταν θρήνησε 63 θύματα από πλημμύρα.

Παρατηρήσεις

Η πολιτική «αξιοποίηση» μιας φυσικής καταστροφής από την Αντιπολίτευση μόνον αυτονόητη δεν είναι, αν κι αυτή η πεποίθηση επικράτησε στα καθ’ ημάς μετά το Μάτι. Πάντα υπάρχει η καταφυγή στην αμάχητο μήνι του θεού (θεομηνία), στα υπέρτερα στοιχεία της φύσης που πρωτοφανώς κλπ. κλπ., ιδιαιτέρως αν συμμετάσχουν στο ξέπλυμα τα στοιχεία των ΜΜΕ!

Η δε «κανονικότητα» του φαινομένου (1895, 1934, 1961, 1977) των φονικών πλημμυρών του Κηφισού διακόπηκε συνεπεία σοβαρών έργων υποδομής που έγιναν επί Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο λάτρεψε η Δυτική Αθήνα. Για την ακρίβεια, το φονικό γαϊτανάκι συνεχίζεται αλλά εκτός Αθηνών πλέον, όπως στην Μάνδρα (2017, 24 νεκροί) και τώρα στην Θεσσαλία. Αν η πολιτική δεν είναι υπεύθυνη για τα φυσικά φαινόμενα σίγουρα είναι υπεύθυνη για την απρονοησία της να μην ελαχιστοποιήσει τις συνέπειες με έργα πρόληψης.

Εξάλλου αυτό θεωρείται αυτονόητο όταν συγκρίνουμε υπαρκτές αλλά σπάνιες περιπτώσεις μαζικών απωλειών σε αναπτυγμένες κοινωνίες από φυσικά φαινόμενα ενόσω σε τριτοκοσμικές κοινωνίες αποτελούν μέρος της καθημερινότητας τους. Αν μάλιστα εξετάσουμε τις έγκαιρες ευρωπαϊκές προειδοποιήσεις και καταδίκες τόσο για ολιγωρίες στα αντιπλημμυρικά όσο και σε άλλες περιπτώσεις (σιδηροδρομικά, υποκλοπές κά) καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είμαστε μια υβριδική περίπτωση χώρας, μια χώρα του ευρωπαϊκού τρίτου κόσμου.

Συμπεράσμα

Αποτελεσματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να γίνει υπεκφεύγοντας κανείς το χρονίζον αίτημα αιώνων, δηλαδή του εκσυγχρονισμού κοινωνίας και κράτους. Στην πραγματικότητα σε όλη την υδρόγειο συμβαίνει κάτι παρόμοιο και υποτροπιάζει επί αιώνες το αίτημα του εκσυγχρονισμού, δηλαδή της προσπάθειας να μοιάσουν όλοι με τις δυτικές κοινωνίες που προκύψανε στην νεωτερικότητα και υπό το φως των μεγάλων επαναστάσεων.

Δεν είναι λοιπόν πρωτοφανής ούτε κι η ανάγκη άρθρωσης πειστικών σχετικών απαντήσεων με πρόσημο πολιτικό, ταξικό ή ότι άλλο ο καθένας επιθυμεί και πιστεύει. Μέχρι τότε ας μην θεωρείται πρωτοφανής ούτε και η πολιτική αντοχή όσων διαθέτουν μια συγκροτημένη σχετική πρόταση από την σκοπιά, φυσικά, της τάξης τους και της ιδεολογίας τους. Ματαίως αναμένεται η αποδόμηση τους απλώς από … τα γεγονότα.