Πίεσα τον εαυτό μου και κάθισα αρκετές ώρες στον καναπέ για να παρακολουθήσω μεγάλο μέρος της τριήμερης συζήτησης. Η αλήθεια είναι ότι δεν πήγε χαμένος ο χρόνος μου, ήταν μια ενδιαφέρουσα και πολύ αποκαλυπτική διαδικασία. Αν με ρωτήσετε πως θα συνόψιζα σε μια πρόταση, σε ένα τίτλο, τα συμπεράσματα της θα επέλεγα τον παρακάτω: «ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΜΙΑΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ».

Ads

Ποια ήταν όμως, συνοπτικά, γιατί θα είμαι πιο αναλυτικός για ένα παρεπόμενο της συζήτησης στο τέλος αυτού του κειμένου, τα αποκαλυπτικά στοιχεία αυτής της συνεδρίασης;

1. Η φοβισμένη και αμήχανη, δηλωτικό των οποίων ο «κουτσαβακισμός» του πρωθυπουργού, στάση της ηγεσίας της Ν.Δ. Είναι ερωτηματικό το πώς θα αισθάνονταν οι βουλευτές της ΝΔ που έχουν ένα άλλο κοινοβουλευτικό ήθος από αυτή την αντικοινοβουλευτική στάση του πρωθυπουργού. Κατέστη σαφές πως η ηγεσία της ΝΔ δεν έχει να πει τίποτα στον Ελληνικό λαό.
2. Η εμφάνιση του πολιτικού «πτώματος» που ονομάζεται Β. Βενιζέλος, που οδηγεί με αισχυντηλά επιχειρήματα το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ στον οριστικό όλεθρο, με γνώμονα την προσωπική του σωτηρία από διάφορες σκοτεινές πτυχές της πρόσφατης πολιτικής του διαδρομής. Νομίζω ότι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε περισσότερη σημασία από όση του πρέπει, ενώ θα έπρεπε να μείνει στο τίποτα της παρουσίας του. Για την κυβέρνηση είναι αναλώσιμος και η μόνη, επισφαλής όμως, χρησιμότητα του είναι η διατήρηση της εύθραυστης πλέον κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή, μέχρι πότε όμως;
3. Το οριστικό, δυστυχώς, τέλος της ΔΗΜΑΡ, με την αμφίσημη και παρεξηγήσιμη στάση του «παρόντος». Κρίμα γιατί η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να έχει τον ρόλο μίας προοδευτικής μεταρρυθμιστικής φωνής στην νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που διαμορφώνεται.
4. Η υπερψήφιση μέσα από πολλές δυσθυμίες και δυσκολίες, βέβαια, από το ΚΚΕ της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που το ΚΚΕ υποστηρίζει πρόταση της άλλης αριστεράς. Σημείο σημαντικό για τις μελλοντικές εξελίξεις.
5. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε καταγάγει μια θριαμβευτική νίκη σε αυτή την συζήτηση, αν συνοδευόταν η κατά τα άλλα θετική παρουσία του προέδρου του με μια ηγεμονική παρουσίαση προτάσεων για το αύριο της χώρας, προτάσεις που ήδη πια υπάρχουν, παρόλα αυτά νομίζω πως είναι ο κερδισμένος από την όλη συζήτηση όσο και αν τα γνωστά ΜΜΕ και η κυβέρνηση προσπαθούν να απομειώσουν την σημασία των παραπάνω συμπερασμάτων. Τα αδιέξοδα για την κυβέρνηση παραμένουν και οδηγούν στην συντριβή της όποτε και να γίνουν οι επόμενες εκλογές, μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν τρία ακόμα σκαλοπάτια για το «βάραθρο» της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ο ΕΝΦΑ, ο προϋπολογισμός και τα νέα μέτρα, ίδωμεν….

Το σημείο που θα ήθελα παραπάνω να σταθώ ήταν η συγκέντρωση που κάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, την Κυριακή το βράδυ, στην οποία συμμετείχε επίσημα με ανακοίνωση της η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.

Από όλα τα γνωστά ΜΜΕ θεωρήθηκε ως το σφάλμα του ΣΥΡΙΖΑ, από άλλους θεωρήθηκε ότι προσέβαλε την κοινοβουλευτική τάξη. Νομίζω πως είναι ζήτημα ιδεολογίας και οπτικής από την οποία βλέπει κανείς τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Να ξεκαθαρίσω πως η συγκέντρωση, δεδομένης της ημέρας και του ξαφνικού της προετοιμασίας της ήταν αξιοπρεπέστατη, αλλά το σημείο  που μας ενδιαφέρει δεν είναι αυτό. Μέχρι σήμερα τα κόμματα – πυλώνες του φθαρμένου πολιτικού συστήματος, χρησιμοποιούσαν την κοινωνία και τον λαό, το πολύ πολύ ως χειροκροτητές, όλες οι «μάχες» διεξάγονταν στη Βουλή, με τους πολίτες άβουλους παρατηρητές του καναπέ. Αυτή είναι η ιδεολογία της ιδιώτευσης, η ιδεολογία που οδήγησε στη κρίση, η ιδεολογία της αποχής από όλα τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Από την άλλη η αριστερά, πρέπει να αποδείξει αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή μια δύναμη πολιτικής και κοινωνικής παρουσίας που δεν εντάσσεται στο κάδρο του φθαρμένου πολιτικού συστήματος και που στηρίζει την παρουσία της στον διαρκή κοινωνικό έλεγχο μέσα από θεσμούς και διαδικασίες συμμετοχής.

Η νέα πολιτική και κοινωνική κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα πετύχει, όσο καλό, ρηξικέλευθο και ρεαλιστικό πρόγραμμα και αν έχει,  αν οι πολίτες με τις κοινωνικές οργανώσεις τους δεν είναι σε διαρκή αγωνιστική κινητοποίηση. Είναι δεδομένο ότι το παλιό πολιτικό προσωπικό, κόμματα και άνθρωποι αυτού του είδους θα ανατριχιάζουν όταν ο κοινωνικός ακτιβισμός αρχίζει να παίζει ρόλο αναζωογονητικό στη ζωή μας, αλλά αυτός θα είναι ο κινητήριος μοχλός της ανατροπής και της αλλαγής.

Για να γίνουν κατανοητά αυτά που λέω, ας δούμε λίγο τον χώρο της αυτοδιοίκησης. Σήμερα αυτός ο κοινωνικός και πολιτικός θεσμός λειτουργεί ως μια κατεξοχήν γραφειοκρατική διοικητική μηχανή, ακόμα και οι δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης αποστεώνονται υπό το βάρος του εναγκαλισμού των δημοτικών μηχανισμών, όπου όμως αυτές οι πρωτοβουλίες έχουν μπολιαστεί (υπάρχουν πάμπολλα τέτοια παραδείγματα) με την ζωογόνο δύναμη εθελοντικών ομάδων κοινωνικής δράσης τότε η αλληλεγγύη αποκτά το πραγματικό της νόημα. Πόσο μάλλον αν οι νέες αριστερές αυτοδιοικητικές πλειοψηφίες δημιουργήσουν νέους θεσμούς κοινωνικού ελέγχου και συμμετοχής.

Με το πρίσμα αυτό θεωρώ ότι η πρωτοβουλία για την συγκέντρωση της Κυριακής ήταν πολύ σημαντική, κριτήριο δεν είναι σε αυτές τις περιπτώσεις οι λαοθάλασσες, αλλά η σπίθα της κοινωνικής κινητοποίησης, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της λαϊκής συμμετοχής, επισημαίνοντας ότι όλα αυτά υπήρξαν βασικές θεμελιακές αρχές της δικής μου αριστεράς, της ανανεωτικής, από το βάθος των χρόνων, όσο και αν κάποιοι τις έχουν πια ξεχάσει…

* Ο Ανδρέας Νεφελούδης είναι μέλος της Γραμματείας της Αριστερής Προοπτικής