Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την ανατροπή του δικτάτορα Άσαντ στη Συρία, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είχε σπεύσει να υποστηρίξει ανοικτά τον Αμπού Μοχάμεντ αλ Γκολάνι το νέο ισχυρό πρόσωπο της Συρίας.

Στις 8 Δεκεμβρίου 2024, την ημέρα της ορκωμοσίας του νέου σύρου πρωθυπουργού, έγραφε στην πλατφόρμα Χ: «Η Ευρώπη είναι έτοιμη να υποστηρίξει την προάσπιση της εθνικής ενότητας και την ανοικοδόμηση ενός συριακού κράτους που προστατεύει όλες τις μειονότητες».

Κάποιοι τότε, ακόμη και στις Βρυξέλλες, εξεπλάγησαν. Θεώρησαν αυτή τη στάση της ευρωπαίας επιτρόπου παρακινδυνευμένη, πρόωρη.

«Πώς είναι δυνατόν -έλεγαν- η Ευρωπαϊκή Ένωση να υποστηρίζει ένα σύρο τζιχαντιστή, υψηλόβαθμο στέλεχος της Αλ Κάιντα από το 2003 έως το 2016, τον ηγέτη του Μετώπου Αλ Νούσρα, του συριακού παραρτήματος της Αλ Κάιντα;».

Άλλοι, ωστόσο, που γνωρίζουν τις διασυνδέσεις της φον ντερ Λάιεν με το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τα πέριξ αυτού λόμπι στην Ευρώπη, είχαν χαρακτηρίσει «φυσιολογική» τη δήλωση της φον ντερ Λάιεν.

Άλλωστε, είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι όπλα αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολεμικών βιομηχανιών κατέληγαν στο παρελθόν, μέσω χωρών του Κόλπου και της Τουρκίας, στα χέρια τζιχαντιστών.

Κι αυτό, παρότι ήταν γνωστό σε κυβερνήσεις δυτικών χωρών, καμία δεν έκανε τίποτε για να το εμποδίσει.

Όπως και νάχει, το κυρίαρχο αφήγημα της Ευρώπης σε ό,τι αφορά το νέο καθεστώς της Δαμασκού είναι σαφές.

Ο αλ Γκολάνι, κατά κόσμον Άχμεντ Σαράα είναι «μετριοπαθής», που απλώς έτυχε να είναι πρώην τζιχαντιστής.

Ή, αλλιώς αν προτιμάτε για λόγους συντομίας ένας «μετριοπαθής τζιχαντιστής» που «εκδυτικοποιήθηκε».

Εξ΄ ου και η ενδυματολογική μεταμφίεση, το κοστούμι με τη γραβάτα.

Στο κάτω-κάτω της γραφής σ΄ έναν κόσμο που σημειώνονται τεκτονικές αλλαγές στο διεθνές περιβάλλον, στην «εποχή των τεράτων που ξεκινά» όπως σημείωναν πριν δύο μήνες οι New York Times, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν έχουν σημασία ούτε οι ιδεολογίες, ούτε ο σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου, ούτε το παρελθόν κάποιου όσο μαύρο κι αν είναι.

Σημασία έχει να ικανοποιηθούν τα κοινά συμφέροντα (των ισλαμιστών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή των Ηνωμένων Πολιτειών), γεωπολιτικά και οικονομικά.

Τα βίντεο της φρίκης

Να, όμως, που τρεις μήνες μετά τη βίαιη αλλαγή φρουράς στη Δαμασκό, οι σφαγές σε βάρος αμάχων, κυρίως Αλαουϊτών, σε παράκτιες περιοχές της Συρίας, σε Λαττάκεια, Ταρτούς, Μπάνια και Τζάμπλα, ήρθαν να «χαλάσουν τη σούπα».

Να διαψεύσουν με τον πλέον τραγικό τρόπο τους ισχυρισμούς τόσο του Σαράα όσο και της φον ντερ Λάιεν για δήθεν σεβασμό των μειονοτήτων.

Καταρχάς, διότι οι σφαγές έδειξαν ότι ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία δεν τελείωσε, όπως υποστήριξε η Δαμασκός.

Από τους 1.330 νεκρούς στις δύο πρώτες μέρες των μαχών, οι 745 είναι άμαχοι (!) για τους οποίους κανείς δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι ήταν συνεργάτες του Μπασάρ αλ Άσαντ.

Το μόνο κοινό ήταν η πίστη τους, ότι ανήκαν στην ίδια θρησκευτική μειονότητα, τη δεύτερη σε μέγεθος στη Συρία μετά τους σουνίτες.

Το κλίμα τρομοκρατίας φαίνεται από βίντεο, κάποια από αυτά κυκλοφορούν και στο διαδίκτυο, που έφτασαν στα χέριά μου από αξιόπιστες πηγές στην πολύπαθη αυτή χώρα, που επισκέφτηκα αρκετές φορές και γνώρισα τόσο καλλιεργημένους ανθρώπους από όλες τις μειονότητες.

Στα βίντεο αυτά παρακολούθησα εκτελέσεις και σκηνές εξευτελισμού. Εικόνες φρίκης.

Μια εν ψυχρώ δολοφονία ενός ανθρώπου από νεαρούς τζιχαντιστές.

Μια άλλη που δείχνει νεαρούς Αλαουίτες (;) να μπουσουλάνε στα τέσσερα σαν ζώα υπό την απειλή όπλων.

Μια τρίτη που δείχνει στοιβαγμένους σορούς και μια άλλη ακόμη με συλληφθέντες που κείτονται στο έδαφος και δέχονται κλωτσιές από ενόπλους.

Σε τέτοιες σκηνές βαρβαρότητας έχω παραβρεθεί αυτόπτης μάρτυρας στο παρελθόν στο Ελ Σαλβαδόρ, στη Βοσνία, αλλά κάθε φορά, ακόμη και σε βίντεο, νιώθω τον ίδιο αποτροπιασμό, τον ίδιο κόμπο στο στομάχι.

Γιατί στον πόλεμο, ναι, σε κάποιους αναδεικνύεται η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη, η αυταπάρνηση, αλλά συνήθως κυριαρχούν οι θηριωδίες, η βαναυσότητα.

Και οι άμαχοι βρίσκονται στο στόχαστρο -όπως και η αλήθεια- γιατί έτσι κάμπτεται ευκολότερα το ηθικό του αντιπάλου.

Ο Σαράα τώρα έχει κάθε λόγο να υπόσχεται ότι θα λογοδοτήσουν «όλοι όσοι είναι αναμιγμένοι στην αιματοχυσία αμάχων».

Γιατί θέλει να παραμείνει στην εξουσία.

Γιατί επιδιώκει να αναπτύξει σχέσεις με τη Δύση.

Γιατί ενδεχομένως παίζει ανενόχλητος «σε δύο ταμπλό» ή, θέλει την ειρήνευση στην περιοχή.

Γιατί θέλει να κερδίσει χρόνο, μια και τώρα δεν φαίνεται να ελέγχει την κατάσταση.

Η υποκρισία στο απροχώρητο

Το εξοργιστικό, όμως, είναι η υποκριτική για μια ακόμη φορά στάση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και των ηγετών κρατών-μελών της Ε.Ε..

Μία στάση που απέχει πολύ από την υπεράσπιση των αρχών επί των οποίων στήθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Αφού έσπευσαν λίγες ώρες μετά την ανατροπή του δικτάτορα Άσαντ να χαρακτηρίσουν μετριοπαθείς τους νυν και πρώην τζιχαντιστές, δηλαδή τους μέχρι πρότινος ορκισμένους εχθρούς της Δημοκρατίας, αφού τους νομιμοποίησαν με επισκέψεις ευρωπαίων αξιωματούχων στη Δαμασκό για να κάνουν επενδύσεις και business as usual, χωρίς να διερευνήσουν τις προθέσεις του νέου καθεστώτος και να ζητήσουν εγγυήσεις για τη δημοκρατική μετάβαση στη χώρα, αφού χαρακτήρισαν τη Συρία «ασφαλή χώρα» για να διώξουν τους σύρους πρόσφυγες από την Ευρώπη, τώρα θεωρούν ότι για την τρομοκρατία σε βάρος αμάχων ευθύνονται αποκλειστικά οι δυνάμεις που παρέμειναν πιστές στον Άσαντ, δηλαδή οι Αλαουίτες.

Και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, πρόθυμα να αναδείξουν επιλεκτικά εγκλήματα και να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη όπως επιτάσσουν οι γεωστρατηγικές ανάγκες της Ε.Ε. και των Ηνωμένων Πολιτειών, αποσιωπούν το μέγεθος της καταστροφής.

Ο θάνατος τόσων εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων ανθρώπων, απλά δεν ταιριάζει στο επίσημο αφήγημα, καθώς η μοίρα τους δεν εξυπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα.

Οι υποτιθέμενες ευρωπαϊκές αξίες περί δημοκρατίας, ελευθερίας και προστασίας των μειονοτήτων αποδεικνύονται για άλλη μια φορά κούφια ρητορική, χρήσιμη μόνο όταν βολεύει τις πολιτικές σκοπιμότητες των Βρυξελλών.

Καμία διπλωματική πίεση προς τον «μετριοπαθή τζιχαντιστή» Σαράα.

Καμία σκέψη για να επιβληθούν κυρώσεις.

Καμία δήλωση αποδοκιμασίας για τις σφαγές εναντίον Αλαουϊτών.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αντί να υψώσουν φωνή κατά των εξτρεμιστών που αιματοκυλούν σήμερα τις αλαουιτικές κοινότητες, αύριο ποιος ξέρει ποιες άλλες, συνεχίζουν να καλλιεργούν τη μυθολογία των «μετριοπαθών» αντικαθεστωτικών, τους οποίους χρηματοδότησαν και εξόπλισαν.

Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών μάλιστα, και παρότι η Ελλάδα αυτή την περίοδο είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δεν εξέδωσε καν ανακοίνωση καταδίκης των σφαγών.

Οποιαδήποτε αναφορά στις σφαγές αποφεύγεται επιμελώς, μην τυχόν και αμαυρωθεί η εξωτερική πολιτική της Ε.Ε., δηλαδή της φον ντερ Λάιεν, στη Μέση Ανατολή.

Κι ας φωνάζουν οι κοινότητες, οι Εκκλησίες, οι άμαχοι «κάντε κάτι. Πάρτε πρωτοβουλίες πριν είναι αργά».

Πριν, δηλαδή, διευρυνθούν οι αιματοχυσίες, πριν διαμελιστεί η Συρία.

Εκτός κι αν τελικά αυτό επιδιώκει η «πολιτισμένη» Δύση.

Η στάση, όμως, αυτή δεν είναι απλώς ανεύθυνη. Είναι εγκληματική.

Η Δύση, που επεμβαίνει όπου τη συμφέρει, για 13 ολόκληρα χρόνια άφησε τη Συρία να καταστραφεί και τώρα αδιαφορεί πλήρως για τις συνέπειες των δικών της επιλογών.

Δεν υπάρχει δικαιολογία για τη σιωπή απέναντι σε αυτές τις βαρβαρότητες.

Οι συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, αυτές που κυβερνούν, πρέπει να λογοδοτήσουν για την ανήθικη και συνένοχη στάση τους.

Αλλιώς ας πάψουν να μιλούν για «ανθρώπινα δικαιώματα».

Η υποκρισία τους έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Ο Παύλος Νεράντζης είναι δημοσιογράφος και παραγωγός ντοκιμαντέρ, διδάκτωρ του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, συγγραφέας του βιβλίου «Η αλήθεια βομβαρδίζεται. Τα ΜΜΕ και ο πόλεμος με το βλέμμα ενός πολεμικού ανταποκριτή», εκδ. Παπαζήση.