Παναγιώτης Τζανετής / Πατριωτική αριστερά και Re-branding project

Χρειάζεται ο κ. Τσίπρας αγιογραφίες; Η φιλοτέχνηση πορτραίτων εκπάγλου καλλονής μαρτυρά μάλλον έλλειψη αυτοπεποίθησης του παραγγέλλοντος.

Για τις τρέχουσες δραστηριότητες του, ανέφερε στο συνέδριο του ΒΗΜΑΤΟΣ, ότι τον κυνηγά η επικαιρότητα λόγω… ελλείμματος των παρόντων!

Όμως ως φορέας νοσταλγίας εμφανίζεται μάλλον ο ίδιος και το ίδρυμα του παρά όλοι οι άλλοι.

Για δε τα συριζαικά, από τον Φλεβάρη κατέστη σαφές ότι το «εγώ παραμερίζω!» δεν σήμαινε «πάω σε μοναστήρι!». Το να καταλήξει όμως σε μπουζουξίδικο, όπου ξεσαλώνουν οι τρείς οικείες χάριτες (Ράνια, Όλγα, Συμεωνίδου), απέχει παρασάγγας.

Στην ίδια συνέντευξη ο κ Τσίπρας σύγκρινε εαυτόν ακόμη και με νεκρούς κι ειδικότερα, με όσους κατάφεραν κι έκλεισαν τον κύκλο του Μετεμφυλίου. Στον Εμφύλιο, ως γνωστόν η δική του πλευρά δεν είχε μόνο μάρτυρες αλλά και θύτες καθώς και δυό γενεές σχετικές παρασιωπήσεις και ντουλάπες με σκελετούς. Κάποτε, φαντάζομαι, ότι πρόκειται να μιλήσει και γι αυτά.

Εξωτερική πολιτική

Όλοι όσοι γύρισαν το 1974 την παρτίδα και σώσανε την Πατρίδα, έστω και χωρίς να πάρουν πίσω την Κύπρο ή χωρίς να αποφύγουν την φιλανδοποίηση στο Αιγαίο, συγκρίθηκαν μάλλον απρεπώς προς τις «Πρέσπες».

Πόθεν προκύπτει ότι η FYROM συνιστούσε ποτέ μια αντίστοιχη τέταρτη σημαντική εθνική απειλή;

Κι η μυλωνού τον άντρα της, με τους πραγματευτάδες…

Επισήμανε, επ’ ευκαιρία, ότι η οξύτητα στην συζήτηση περί εξωτερικής πολιτικής αποτελεί ίδιον της συντηρητικής παράταξης αλλά «όποιος κατουράει στην θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι», ειρωνεύτηκε τον δημαγωγό Μητσοτάκη! Επικαλέστηκε μάλιστα τον συγγενή του, Ελευθέριο Βενιζέλο, «που ενώ διπλασίασε την Ελλάδα», οι δεξιοί τον λέγανε προδότη.

Το βενιζελογενές κέντρο μετέχει πλέον όλων των σύγχρονων πολιτικών αφηγημάτων, αν και την ρητορική του χώρου την κληρονόμησε στην σύγχρονη εποχή κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Αξιοσημείωτο ότι επικαλείται πλέον αυτή την παράδοση κι ο Πρωθυπουργός της παραδοσιακής Αριστεράς.

Θυμίζω ότι ο φιλελεύθερος Βενιζέλος δεν ήταν πάντως η επιτομή της ηπιότητας. Εξέφρασε όσο κανείς άλλος τον εθνικισμό, ενοχοποιούσε συστηματικά τους αντιπάλους του για ξενοδουλεία, καταδίωξε τις εθνικές μειονότητες, θέσπισε το «Ιδιώνυμο», οπαδοί του εκτέλεσαν τους αντιπάλους

‘Εξ’, άλλοι φλέρταραν με τον αναδυόμενο φασισμό ή υποστήριξαν τον αντισημιτισμό (3Ε κι εφημ ‘ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ’) ενώ παλιοί οπαδοί του συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς στην δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας, που όχι τυχαία δανείστηκαν το όνομα των βενιζελικών «δημοκρατικών ταγμάτων ασφαλείας»!

Ο δε παλιός βενιζελογενής Γ Κονδύλης εμφορείτο τόσο ανοικτά από Μουσολινικής έμπνευσης ιδέες, που όταν ήρθε η ώρα της δικτατορίας οι Άγγλοι τον έστειλαν αδιάβαστο και προτίμησαν τον Ι.Μεταξά.

Πολλοί μετέχουν της βενιζελικής παράδοσης αυτής της χώρας και περιττεύουν οι καθαγιασμοί.

Μαζί μετέχει κι ο Σαμαράς της γνωστής οικογενείας, ο συγγενής (7ου βαθμού) Κυριάκος Μητσοτάκης, μετείχαν μεν οι στρατηγοί Σαράφης, Οθωναίος και Πλαστήρας αλλά κι οι στρατηγοί Ζέρβας, Ντερτιλής, Πάγκαλος. «Δικοί μας» μεν οι διανοούμενοι Παπανδρέου της βενιζελικής παράδοσης αλλά επίσης κι οι Ευάγγελος Αβέρωφ και Κ. Τσάτσος.

Αντιθέτως, σπανίζουν πολύ οι νοσταλγοί του στέμματος, της αριστοκρατίας, των επίστρατων του Μεταξά ή οι υμνητές των Έξ Πρακτικά περιορίζονται στους Χρυσαυγίτες και σε κάτι γραφικούς ημιπαράφρονες που γράφουν ακόμη βιβλία κατά του Ελ. Βενιζέλου. Ίσως αυτοί και να πιστεύουν ότι οι πρόσφυγες είναι «τουρκόσποροι» που δεν έχουν θέση στα εθνικά ψηφοδέλτια.

Είναι πάντως αβάσιμο πως είναι ίδιο μόνον των Ελλήνων συντηρητικών η σχετική οξύτητα ενώ βενιζελογενείς είναι πλέον κι οι πλείστοι εξ αυτών.

Εθνικοφροσύνης επανεμφάνιση

Ακόμη και λίγο μετά το 1949, η γνησιότητα της εθνικοφροσύνης αμφισβητήθηκε έντονα στο Κυπριακό.

Ωστόσο ο μετεμφυλιακός Δεξιός αυταρχισμός επέμενε σταθερά προσκολλημένος στην εμφυλιοπολεμική ατζέντα της εθνικοφροσύνης και των «Εαμοβουλγάρων» αντί να εστιάσει σε θέματα ανελευθερίας των καθεστώτων του υπαρκτού, όπως έγινε αλλού.

Αξιοποιήθηκαν προς τούτο, η πασιφιστική στάση του πρώιμου ΚΚΕ κατά την Μικρασιατική εκστρατεία, η αποσχιστική διαχείριση των μειονοτικών ζητημάτων της Μακεδονίας (Γ’ διεθνής) και κυρίως ο τυχοδιωκτισμός του Εμφυλίου Πολέμου 1946-49. Αυτά επέτρεψαν στην Δεξιά να ζητάει και τα ρέστα, μονοπολώντας τάχα το εθνικό αίσθημα. Το ψευδεπίγραφο αυτό καθεστώς τελικώς οδηγήθηκε στον κύκλο Αποστασία/Χούντα/Προδοσία της Κύπρου.

Αργότερα ο Ανδρέας με το ‘Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ’, σε αντίστιξη με το ‘ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗ’, υιοθέτησε το ριζοσπαστικό αιτούμενο του Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού αγώνα, ενάντια στην αμερικανοκίνητη Χούντα. Θεμελιώδες συμπέρασμα εκείνης της περιόδου ήταν η λεξικογραφική προτεραιότητα της Εθνικής Ανεξαρτησίας, ως στοιχειώδους όρου κάθε οικοδόμησης της Δημοκρατίας.

Αυτό το κατέθετε επιμόνως στην δημόσια σφαίρα η λεγομένη τότε «Αριστερά της Αριστεράς», που θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»! Αποδείχτηκε δε η μόνη αληθινή Αριστερά που παρεμπιπτόντως έβαλε τον κάθε κατεργάρη της εθνικοφροσύνης στον πάγκο του, μη έχοντας σε βάρος της την ενοχική παράδοση του Εμφυλίου.

Γιατί εκπλήτεται με τον όρο «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ο κ. Τσίπρας που έχει ζήσει στην Μεταπολίτευση και βάδισε στα χνάρια του Ανδρέα; Την αμφισβητεί άραγε αυτή την στρατηγική προτεραιότητα και αντιπροτείνει κάτι άλλο; Με την διβουλία φτάσαμε πάλι να γίνονται τιμητές του πατριωτικού φρονήματος, υπουργοί-νοσταλγοί της Χούντας, επισείοντας το 41%

Αμυντικές δαπάνες

Ο γελοιότερος λόγος υπερψήφισης των αμυντικών δαπανών είναι ο εσωκομματικός! Κι αν σ’ ένα τέτοιο ξεκάθαρο θέμα ετεροκαθορίζεται κανείς, καταλαβαίνουμε το τι προιωνίζεται για πιο σύνθετα θέματα όπως το μεταναστευτικό ή η εγκληματικότητα.

Στα γεωστρατηγικά δεδομένα της Μεταπολίτευσης η συγκυρία δυστυχώς πρόσθεσε κι άλλα.

Η αποσάρθρωση των αραβικών κρατικών οντοτήτων και η ανάδυση του πολιτικού Ισλάμ (Ιρακ, Λιβύη και Συρία), με την ταυτόχρονη ταύτιση ΗΠΑ-Ισραήλ, εμπεδώνουν την εικόνα μιας ισχυρής Τουρκίας οιωνεί υπερασπίστριας κάθε μουσουλμάνου. Σε πέντε χώρες η Τουρκία πρωταγωνιστεί ήδη στρατιωτικά.

Τούτων δοθέντων, η προσπάθεια του ενιαίου αμυντικού δόγματος ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή μας σαν Εθνος και αυτό ουδόλως υποκαθίσταται από την παράλληλη τότε προσπάθεια ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και στην ΟΝΕ.

Σε μια χώρα σαν την δική μας η Αριστερά είναι πρώτα πατριωτική και μετά πασιφιστική, κοσμοπολίτικη, εργατική ή ό,τι άλλο θέλει να προσθέσει κανείς. Θα ήταν ανιστόρητο το να παλινδρομήσει και πάλι η ελληνική Αριστερά στο «βούτυρο ή κανόνια», παραλείποντας ακόμη και την βροντώδη αποδοκιμασία του 17,8%.

Θα απέλειπε έτσι την αντιμετώπιση της κύριας απειλής για τον ελληνικό λαό, που είναι ο ανατολίτικος δεσποτισμός της γείτονος, αποκλειστικά στα χέρια της Δεξιάς. Θα εξέφραζε έναν μισοκακόμοιρο ραγιαδισμό επίδειξης ρεαλισμού, μπροστά στον δυσμενή συσχετισμό ισχύος.

Κι όλα αυτά, ενώ ήδη η εθνικιστική δεξιά έχει ανεβάσει τους τόνους και καταλογίζει στον αρμόδιο υπουργό ότι υποδύεται τον σύγχρονο «Πήλιο Γούση».