Με δάνειο την παραδοξολογία του γαλλικού Μάη που αποτυπώνεται στον τίτλο, ας εξετάσουμε το αν η δημοκρατική παράταξη μπορούσε κι όφειλε να έχει ενωθεί. Προφανώς το όφειλε στον λαό, στη δημοκρατία και στο απειλούμενο Έθνος αλλά οι πρωταγωνιστές της έδειξαν να ανεπαρκούν, κατά κραυγαλέο τρόπο.

Η παράδοση του χρονοντούλαπου μπορεί να δημιουργεί νοσταλγικές σκέψεις για κάτι που ίσως και να επισυμβεί αυτόματα. Κάποτε ένας λαός που αισιοδοξούσε αποφάνθηκε πράγματι ότι η φυσική θέση της δεξιάς στην Ελλάδα είναι στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Σήμερα όμως στην Ελλάδα των φοβισμένων η απροκάλυπτη ισχύς γοητεύει και δεν απωθεί, γιατί διαβάζεται ως δυνητική στοργική προστασία κι όχι ως καταναγκασμός κι εξαπάτηση.

“Δυσαρεστημένοι” στέκονται οι Έλληνες στην κοιλάδα των Τεμπών, κοιτώντας μια πίσω προς το 1981 και δυο εμπρός προς την Βουδαπέστη του μέλλοντός τους. Ανάμεσα στον τρόμο που τους προκαλούν οι “μαφιόζοι” και του γέλιου που τους προκαλούν οι αντίπαλοί τους, δεν βλέπουν δίλημμα.

Μομφή

Για δεύτερη φορά, μετά τον Δούκα, μια στιγμιαία εξαίρεση στην πολυδιάσπαση πυροδότησε εξελίξεις κι έθεσε εν αμφιβόλω την παντοκρατορία Μητσοτάκη. Η κοινοβουλευτική εικόνα του τριημέρου της «μομφής» υπογράμμισε ακόμη μια φορά την αναγκαιότητα ωστόσο κατέγραψε και την απόσταση που απομένει να διανυθεί.

Συνέβη πολύ κοντά στις Ευρωεκλογές κι έτσι τέθηκε υπό την πίεση ιδιοτελών μικροκομματικών σκέψεων. Δεδομένης δε της ηθικής βαρύτητας του θέματος, η δημόσια επίδειξη μιας τέτοιας ‘μικρολογιστικής’ υπήρξε μεγίστη ανοησία. Όσοι με πράξεις, παραλείψεις, καθυστερήσεις, ατυχείς δηλώσεις κι άστοχες αποκαλύψεις συνέβαλαν σε μια τέτοια δίβουλη εικόνα έδωσαν επιχειρήματα στους εγκαλούμενους.

Θετικότερα πιστώθηκε το όλο θέμα ο κ Ανδρουλάκης που εγκατέλειψε τις ‘ίσες αποστάσεις’, αφού βέβαια  απαλλάχθηκε από τον κ Τσίπρα προ δεκαμήνου. Από αυτή την όψιμη στροφή του προς τα αριστερά κινδυνεύει ακόμη να κουβαλήσει νερό στον μύλο άλλων είτε καταλύοντας οριστικά το αντισύριζα μέτωπο είτε γιατί όσο πιο σκληρό γίνεται το ροκ τόσο επωφελείται ο λιγότερο συστημικός ΣΥΡΙΖΑ είτε δίνοντας φιλί ζωής στη θνησιγενή κίνηση Λοβέρδου εκ δεξιών του. Άρα η απόφασή του αυτή δεν στερείτο δυσκολιών κι αξίζει τον έπαινο.

Το ότι τα πάντα θα κριθούν στη συμβολή του καθενός στον ύψιστο στόχο της ενότητας της δημοκρατικής παράταξης αποδείχθηκε κι από τη στάση της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και του ΚΚΕ που έσπευσαν να συντονίσουν το βήμα τους με κάτι που είναι παλλαϊκό αίτημα. Το ΜΕΡΑ 25, ως εξωκοινοβουλευτική δύναμη, δεν είχε πρακτικό δίλημμα.

Τέσσερις λόγοι

Αν τουλάχιστον οι τέσσερις πολιτικοί σχηματισμοί που συνυπέγραψαν την μομφή (86 βουλευτές) ήθελαν να είναι συνεπείς προς τον εαυτό τους, θα έπρεπε να απαντήσουν στοιχειωδώς στην ερώτηση που τέθηκε εκ των  πραγμάτων, ακόμη και αν αυτός που την εξέφερε ήταν ο κ Μητσοτάκης. Τι θα γινόταν αν τυχόν πέρναγε η μομφή; Ποιος θα κυβερνούσε τότε τον τόπο;

Παρόμοιας φύσης ερώτημα είχε ανακύψει και μετά την καταδίκη στο Ευρωκοινοβούλιο. Όταν τολμάει κανείς να στραφεί στο εξωτερικό κατά της κυβέρνησης του, ακριβώς γιατί αυτή αποτελεί θανάσιμη απειλή για βασικές δημοκρατικές έννοιες, τότε δεν μπορεί ο τολμηρός να συνεχίζει  στο εσωτερικό να πολιτεύεται με business  as usual. Η δεύτερη συμπεριφορά του υπονομεύει την αυθεντικότητα της πρώτης.

Ένας τρίτος λόγος ήταν η διαφαινόμενη ενίσχυση υπερδεξιών εκδοχών, βάσει της πεποίθησης ότι η αντιπολίτευση της Αριστεράς είναι ανώδυνη κι αναποτελεσματική. Το να υπάρξει ένας ενιαίος δημοκρατικός πόλος θα ακύρωνε άμεσα αυτό το επιχείρημα Βελόπουλου.

Πόσω μάλλον που οι ευρωεκλογές δεν προϋπέθεταν κάποια βαθιά προγραμματική συμφωνία, προκειμένου να συμπτυχθεί ένα δημοκρατικό μέτωπο υπεράσπισης των στοιχειωδών. ‘Ηταν το επόμενο λογικό βήμα, μετά την συνεργασία στις δημοτικές εκλογές.

Στον αντίποδα

Στον αντίποδα, ας μην περιμένουν τα κόμματα της Αριστεράς ότι θα συνεγείρουν το ενδιαφέρον του κοινού με γελοίους στόχους (πχ. ποιος θα βγει δεύτερος), με υπαρξιακά διλήμματα (όριο του 3%) ή με τις φιλοδοξίες διαφόρων αποστράτων για πληρωμένες διακοπές διαρκείας, Στρασβούργο-Βρυξέλλες.

Στο μόνο που μπορούν να ελπίσουν είναι ότι μη υπαρχούσης κυβερνητικής διακύβευσης, ο κ Μητσοτάκης θα δυσκολευτεί να επαναλάβει το επιχείρημα Τ.Ι.Ν.Α. (there is no alternative). Κι έτσι ο πονηρός ανατολίτης ψηφοφόρος μπορεί να βρει μια ασφαλή ευκαιρία να του ψαλιδίσει τα φτερά της έπαρσης, όπως εξάλλου έκαναν κι οι γείτονες με τον Ερντογάν.