Μένουμε άναυδοι μπροστά στη βία, τον εκφοβισμό, το μίσος που εκφράζουν τα παιδιά μας. Διερωτόμαστε, τι συμβαίνει, τι πηγαίνει λάθος με τους νέους σήμερα; Τίποτα δεν συμβαίνει, μας αντιγράφουν.

Είμαστε η κοινωνία που ασχημονεί σε όλες τις γραμμές της, άντρες, γυναίκες, δήμαρχοι, πολιτικοί, παπάδες, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, οδηγοί, όλοι. Δεν τολμάς να ασκήσεις κριτική να κάνεις μια ερώτηση και ο δήμαρχος, ο πολιτικάντης, το καθαρόαιμο αρσενικό, θα αναλάβει να σε γελοιοποιήσει ή να σε δείρει δημοσίως. Γινόμαστε οι ακόλουθοι, οι οπαδοί, της δύναμης και της εξουσίας τους, ελπίζοντας πως θα περισσέψει και για εμάς κανένα κοκαλάκι.

Βουλιάζουμε βαθιά στην κουλτούρα του εκφοβισμού και δεν έχουμε από που να κρατηθούμε. Όποιος διαφοροποιείται από τη γραμμή μας, είτε είναι καθηγητής πανεπιστημίου είτε ο γείτονας μας, πέφτει στη χλεύη μας και στο πρόσωπο του βρίσκουμε το πρόσφορο έδαφος να επικοινωνήσουμε τη μιζέρια, τον φόβο και την αδυναμία μας να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες των παιδιών μας και τις δικές μας. Σηκώνουμε ένα τείχος ασχήμιας, για να κρύψουμε πίσω του την ατολμία μας να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε. Είμαστε μέρος ενός καθημερινού ποδοσφαιρικού αγώνα, στον οποίο κερδίζει εκείνος που θα βάλει τα περισσότερα τα ασχημότερα γκολ.

Βλέπουμε ανθρώπους που τους θεωρούσαμε υπερασπιστές της συμπερίληψης και του σεβασμού και ήμασταν σίγουροι πως η θέση τους είναι στάση ζωής και όχι ευκολίας, να έρχονται οι εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ και να μας διαψεύσουν με πάταγο. Ο πολιτικός διάλογος εξαφανίζεται και μετατρέπεται σε έναν οπαδικό οχετό μίσους.

Πόση ομοφοβία συμπυκνωμένη στον Κασσελάκη και τον σύντροφο του; Όχι μόνο από τους Κυρ Παντελήδες και τους σκουριασμένους φασιστάκους αλλά και από αυτούς που δεν θα έπρεπε. Ποσά αηδιαστικά σχόλια, που αν γράψω ένα από αυτά θα σπάσει η οθόνη από την ντροπή της. Πόσο μίσος για δύο ανθρώπους, δύο άντρες, που αρνήθηκαν να μείνουνε κλεισμένοι στη μουχλιασμένη αποπνικτική ντουλάπα μας.

Πόσος σεξισμός και χολή στο πρόσωπο της Αχτσιόγλου; Πόσο θλιβερό να βλέπεις γυναίκες να την αποκαλούν καμμένη, τελειωμένη, παρτάλι, χτικιό. Ενώ, λίγοι ήταν εκείνοι που σταμάτησαν να σκεφτούν πως πίσω από την δήλωση αδυναμίας της, εκτός από πολιτική σκοπιμότητα, άλλωστε πολιτικός είναι, μπορεί να κρύβεται η εργαζόμενη μητέρα.

Συσσωρευμένα σεξιστικά στερεότυπα για τη γυναίκα μάνα υπερήρωα. Η γυναίκα που δουλεύει και έχει ένα παιδί δύο χρονών, ενδεχομένως να έχει περάσει τρία όμορφα και συνάμα βασανιστικά χρόνια. Ξέρουμε τι είναι η γέννα, η μητρότητα, ο θηλασμός; Ο ρόλος του ηττημένου, σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις, διαφέρει από του νικητή, είναι δύσκολος, θέλει άλλου είδους ψυχικά αποθέματα που μπορεί να μη διαθέτει μια νέα μητέρα.

H μανία με την οποία κυνηγάμε και αναζητάμε το λάθος στον συνάνθρωπο μας, ξεθωριάζει το χρώμα της ελπίδας, τόσο, που κινδυνεύει να μην αναγνωρίζεται, καθώς απομακρυνόμαστε από εκείνη συλλογικά. Το πραγματικό μας πρόσωπο το δείχνουμε απέναντι στο καινούργιο, το διαφορετικό, το αδύναμο, το ηττημένο.

Ποια είναι τα πρότυπα που θα αντιγράψουν τα παιδιά μας; Πώς έχουμε το θράσος να τα επιβάλλουμε τιμωρίες, κάθε φορά που εφαρμόζουν το γράμμα αυτών που τα έχουμε διδάξει;

Αν συνεχίσουμε να παίρνουμε μέρος σε αυτόν τον ιδιότυπο ποδοσφαιρικό αγώνα, στο επόμενο μουντιάλ του εκφοβισμού θα σηκώσουμε το κύπελο.

*Η Μαρία Καρβουνίδου είναι Σκηνοθέτις/Συγγραφέας