Υπήρξαν κι οι 2 σύγχρονοι ήρωες. Εάν ο Σολωμού πέθανε πάνω στον ιστό πέφτοντας σαν το πουλί στο έδαφος, ο Ισαάκ είχε τρέξει για να βοηθήσει έναν άλλον εγκλωβισμένο μοτοσικλετιστή. Και κάθε πράξη αλληλεγγύης έχει ιδιαίτερο ηθικό βάρος.

Ήταν Αύγουστος του 1996 όταν επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές από την Κύπρο και 200 από την υπόλοιπη Ευρώπη είχαν ανακοινώσει ότι θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνεια. Παρόλο που οι μοτοσικλετιστές δήλωναν ότι ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική, η Τουρκική κατοχική δύναμη είχε δώσει εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα και μετέφερε Γκρίζους Λύκους στην γραμμή αντιπαράταξης.

Μέσα στον πανικό, μετά από συνάντηση που είχε ο Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο των Mοτοσικλετιστών Γιώργο Xατζηκώστα και το Συμβούλιο της Oμοσπονδίας, η πορεία ματαιώθηκε ‘τελευταία στιγμή’. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία να μετατραπεί σε μια ανεξέλεγκτη και οι μοτοσικλετιστές άρχισαν να σπάνε σε ομάδες και να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία, με τις κατοχικές δυνάμεις ν ανάβουν φωτιές και τους διαδηλωτές να περνούν στη νεκρή ζώνη.

Στη Δερύνεια όμως η κατάσταση ήταν χειρότερη, και οι συγκρούσεις εξελίχθηκαν σε τραγωδία. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους αντιδιαδηλωτές υπό την καθοδήγηση του αρχηγού του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν.

O Tάσος Iσαάκ είδε έναν ελληνοκύπριο ο οποίος είχε περικυκλωθεί και δεχόταν επίθεση. Στην προσπάθεια του να τον συνδράμει δέχθηκε την 1η επίθεση κι έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκε μια αγέλη ένστολων και παρακρατικών οι οποίοι άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με τεράστιες πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, κλωτσιές. Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, τα οποία ήταν παρόντα στην σκηνή, αρνήθηκαν να επέμβουν.

Το λιωμένο κεφάλι του Τάσου Ισαάκ παραμένει μαρτυρία της κακότητας και της δειλίας των νεοναζί να στήνουν ενέδρα και να χτυπούν πολλοί έναν πεσμένο όπου γης. Τρεις μέρες αργότερα, στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου έγινε η κηδεία.

Ο ξάδερφος του Σολωμός Σολωμού (που έγινε προσπάθεια εκ των υστέρων να απομυθοποιήσουν ως ψυχικά διαταραγμένο κι εντός Ελλάδας σε μια εποχή που ο/η άνθρωπος πρέπει να μικρύνει και η στάση ζωής των «κουζουλών καπεταν Μιχαληδων ενοχλεί ενοχικούς μικροαστούς πασών των συστημικών ιδεολογιών), με μία ομάδα διαδηλωτών κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του Tάσου Iσαάκ.

Από εκει και πέρα αντιγράφω το ρεπορταζ που το είδαμε όλες και όλοι σε ζωντανή σύνδεση εκείνες τις φριχτές μέρες του Αυγούστου του 1996: «Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους πέρασε στη νεκρή ζώνη και προσπάθησε ν΄ ανέβει σε έναν ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Tούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο τον πυροβόλησαν και ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό.

Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. H σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Επίσης αρκετά ακόμα άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Tούρκων στο χώρο του επεισοδίου.» Στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία για την δολοφονία των Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του άρθρου 2 της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατο του. Επίσης εκδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Σολωμού.»

Για την ιστορία υπήρξαν και κάποιοι στρατόκαυλοι εν Ελλαδι που όταν ο Μπερνς έκανε την περίφημη δήλωση πως η ζωή είναι πιο πολύτιμη από ένα κομμάτι ύφασμα ενοχλήθηκαν, δηλώνοντας πως κατανοούν τους φονιάδες δλδ για την σημαία τους θα έκαναν το ίδιο. Λες και κάθε Σημαία δεν (θα έπρεπε να) παίρνει Αξία από την Τιμή στη Ζωή, ενοχλητικά επίκαιρο ως σκέψη τώρα με τον ποταμό της φρίκης… πως θα πείτε Καλή Παναγιά’ αγαπητοί εν Χριστώ αδερφοί όταν η Παναγια είναι 5 χρονών και κελίτεται νεκρή στον Έβρο;)

Όπως και να έχει τα 2 ξαδέρφια εάν δουμε τις καθεαυτό τελευταίες επιλογές τους απέναντι σε αποκτηνωμένους, έπεσαν αντιδρώντας σε ένα απαραδεκτο καθεστώς μα έχασαν την ζωή τους κυρίως από την Αλληλεγγύη σε έναν ζωντανό ο 1ος και σε έναν νεκρό ο 2ος. Τιμώντας την πατρίδα τους. Τιμώντας την ζωή τους. Ατιμάζοντας κουτάκια, γραμμές, ‘σύμβολα’. Τιμώντας την Ζωή γενικά. «Όσοι με τον χάρο γίναν φίλοι…»