Διάβασα στη σελίδα του TVXS με αποτροπιασμό, πως πρόσφυγες θα «φιλοξενηθούν» από τις τοπικές γερμανικές αρχές στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ.

Δεν σχολιάζω τη γερμανική συλλογιστική και «ευαισθησία» ούτε όσους από τον τόπο μας εκθειάζουν τον γερμανικό προγραμματισμό και το γερμανικό θαύμα (πάντως συνιστώ δύο λογοτεχνικά βιβλία που μπορεί να τα εξηγούν: Η τριλογία του Βερολίνου του Φίλιπ Κερρ, εκδόσεις Κέδρος και Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά του Λεονάρδο Παδούρα, εκδόσεις Καστανιώτης). Δεν με αφορούν. Δεν έχουμε απλώς διαφορετική ιδεολογία, έχουμε διαφορετική θεώρηση ζωής.

Με αφορά η δική μας «πρώτη φορά αριστερά», που για δικούς της λόγους μας οδηγεί πάλι σε εκλογές. Σεβαστοί αν και ακατανόητοι.

Αυτό, όμως που δεν είναι σεβαστό, είναι να μην ακούγεται ψίθυρος για την αντιμετώπιση όχι μόνο των δικών μας προβλημάτων, αλλά να μην διατρανώνεται η οργή μας για τη συμπεριφορά του «Ευρωπαϊκού» οράματος. Να μην εκπονείται και εφαρμόζεται ένα σχέδιο για την προστασία αυτών των ανθρὠπων. Να μην αντιμετωπίζεται ο πόνος, η δυστυχία, η προστασία αυτής καθεαυτήν της ζωής.

Η δική μας αριστερά να ενδιαφέρεται μόνο για την «αυτοδυναμία» της, λες και αυτή μόνη θα λύσει όλα τα προβλήματα της κοινωνίας, ελληνικής και ευρωπαϊκής.

Αυτό επίσης που δεν είναι σεβαστό είναι και η δική μας επί της ουσίας αδιαφορία που εξαντλείται σε συμπόνοια και ηθική συμπαράσταση, μιας και είμαστε και εμείς εγκλωβισμένοι, ως οπαδοί και όχι ως πολίτες, σε αυτό το παιχνίδι των αυτοδυναμιών.