Η κομματική γραφειοκρατία είναι αρνητικά πιστωμένη στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ για πλήθος λόγων. Δεν ξεχνιούνται εύκολα παράμετροι όπως:

Η υποσκαφή του Τσίπρα που εκφράστηκε μάλιστα ανοιχτά μετεκλογικά με παραινέσεις αποχώρησης. Την ίδια στιγμή που ο Μητσοτάκης οικοδομούσε μονολιθικό καθεστώς «κυβερνήτη». Και ήταν …

• Η υπερδεκαετής εχθροπάθεια προς τους πασοκογενείς (σκουπίδια…και ξυλοδαρμός).
• η αλαζονεία υπουργοποιηθέντων νεαρών δημογερόντων. Ίσως τους δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι επιτέλεσαν κάτι μοναδικό, εξασφαλίζοντας θέση ‘στάς δέλτους της ιστορίας’.
• Η αριβιστική αξιοποίηση μεθόδων των ψευδοφραξιών (αποκλεισμοί, πριμοδοτήσεις, χειραγώγηση και γενικώς κουμουνδουρίλα κλπ).
• Οι ιδιοτελείς ατζέντες που προβαλλόταν επιδεικτικά προς περιχαράκωση εσωτερικών ακροατηρίων κι αδιαφορώντας πλήρως για την κεντρική διακύβευση όπως πχ προεκλογικά στο Ευρωκοινοβούλιο για την χρηματοδότηση του φράκτη.
• Η πλήρης εγκατάλειψη θεμάτων σχετικών με σύνορα, ασφάλεια, αγορά κ.ά που δεν προσφέρονται για κορώνες αλλά απαιτούν επεξεργασίες και συγκεκριμένες πολιτικές.

Ουδέν κακόν αμιγές χειροτέρου

Το διπλό θερινό σοκ (εκλογικής συντριβής κι αποχώρησης του πολιτικού γενάρχη) οδήγησε σε μεγάλη αποσυσπείρωση του ευρύτερου χώρου, καθιστώντας τις υφιστάμενες ‘δυναμικές μειοψηφίες’ δυνάμει πλειοψηφίες! Ουδέν κακόν αμιγές του χειροτέρου…

Πολλοί αποδέχονται  κυνικά ότι η δική τους επανάκαμψη είναι εφικτή μόνον σε συνθήκες συρρίκνωσης και επιστροφής του  κόμματος σε ένα σχήμα μεσαίο, ‘ποιοτικό’, σοβαροφανές κι εντελώς ενσωματώσιμο στον ‘κεντρώο’ ΜΑΚΡΟΝ της Βαλκανικής.

Με την έννοια αυτή η στρατηγική ήττα έπεται και τα λάθη του μέλλοντος προβλέπονται μεγαλύτερα των λαθών του παρελθόντος! Εξάλλου κι οι παλιότεροι μετά την Βάρκιζα πίστεψαν ότι το είχαν πιεί το πικρό ποτήρι ενώ μόλις που το είχαν δοκιμάσει.

Βολταίροι

Κάπως έτσι ο  κουμουνδούρειος ΣΥΡΙΖΑ αυξάνει δραματικά την πολιτική και ψυχολογική του απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ της Κεντροαριστεράς. Αυτός ο δεύτερος, κατηφής και ντροπιασμένος παραμένει απόμακρος, σιωπηλός και με σφιγμένα δόντια ενόσω οι Βολταίροι της Κουμουνδούρου βολτάρουν αεράτοι ανά την Ελλάδα, περιφέροντας μια απολιτίκ διαδικασία διαδοχής, τελείως άσχετη προς τις αγωνίες του.

 Στα πλαίσια αυτά δεν παραξενεύει που έμειναν ασχολίαστες οι βαλκανικές πρωτοβουλίες Μητσοτάκη κι ιδιαιτέρως το θέμα Μπελέρη. Η προσπάθεια ρελάνς των αλαμπουρνέζικων διεθνών πρωτοβουλιών του Πρωθυπουργού υπακούει μεν στις ανάγκες ΗΠΑ-ΕΕ για την Ουκρανία αλλά επιταχύνθηκε όπως-όπως και για λόγους αντιπερισπασμού της εσωτερικής ατζέντας. Ο σωτήρας-Μωυσής δεν είχε φανταστεί τέτοιο μετεκλογικό εβδομηκονταήμερο, μετά τον θρίαμβο που πέτυχε με σύνθημα την ασφάλεια!

Σε συνθήκες ξεφτίλας Νέας Αγχιάλου, ματωμένης Νέας Φιλαδέλφειας λόγω εισβολής παρακρατικών τρίτης χώρας, ΕΚΑΒ-καροτσερί, καιομένων πόλεων, διασωληνωμένων σε σκηνές και τουλάχιστον 35 νεκρών από τις πυρκαγιές ποιος νοιώθει ακόμη ασφαλής;

Μπελέρης

Στην προσπάθεια του για ρελάνς στην «προνομιακή» ατζέντα ασφάλεια-σύνορα θεωρώ ότι διευκολύνθηκε από τις δημόσιες κρίσεις του φίλου Νίκου Ξυδάκη για τον Μπελέρη: «δεν είναι κανένας αθώος…» Προφανώς η κρίση του τέως υπουργού δεν σχετίζεται με τον διαγωνισμό αριστερής στρακαστρούκας που διεξάγεται στον Σύριζα όποτε εκκρεμεί κάποια κάλπη.

Όποιος όμως αρκείται στα δελτία ειδήσεων και στα χοντρά γράμματα μαθαίνει μόνον ότι ο άνθρωπος που υπουργοποίησε ο Τσίπρας στο ΥπΕξ φάνηκε να αγνοεί ότι ο Τσίπρας πρόλαβε να υποδεχθεί με δόξα και τιμή τον υιό Μπελέρη στην Κουμουνδούρου και να του υποσχεθεί κάθε συμπαράσταση.

‘Παραδόξως’ κανένα κανάλι δεν θα αναφέρει το αν παρόμοιες απόψεις υιοθετεί η σημερινή Αναπληρώτρια ΥΠΕξ κ Παπαδοπούλου κι η Πρεσβεία ούτε ότι το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου προέκυψε με πρωτοβουλία Κούλογλου ούτε θα διακρίνει κάποιες ομοιότητες στις επιχειρηματολογίες Ράμα-Φλωρίδη περί ξένης προξενικής παρέμβασης.

Με αυτά ως δεδομένα, θεωρώ αδόκητες τις αξιολογικές κρίσεις για τον διωκόμενο ή για το παρελθόν του, που εκφερόμενες μάλιστα από ένα τέως ΥΠΕΞ αποδυναμώνουν νομικά και πολιτικά την συμπαράσταση του εθνικού κορμού προς την μειονότητα.

Το βάρος θα έπρεπε εγκαίρως να έχει πέσει στο ότι ο ελληνικής καταγωγής Δήμαρχος συμπληρώνοντας τρείς μήνες προφυλάκισης εκπίπτει του αξιώματος του. Το πολιτικά επίδικο θα ήταν το να έχει ήδη ορκιστεί μέσα στις φυλακές κι όχι το να προσπαθεί κανείς εξ Ελλάδος κι εκ των υστέρων να παρέμβει στην κρίση της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης της Αλβανίας (*).

Συμπέρασμα

Τυχόν νέος Βολταίρος που θα αποτολμήσει να εκφράσει το βοών αίτημα της κεντροαριστεράς ας μην αρκεστεί στα εισαγωγικά περί γραφειοκρατίας, δεδομένου ότι ο σκληρός πυρήνας του ζητήματος παραμένουν τα λεγόμενα ‘εθνικά’.

(*) Θυμίζω ότι κι η δική μας Δικαιοσύνη «ανεξάρτητος» είναι, αλλά όταν ανακατεύτηκε ο Κροάτης Πρόεδρος, αυτό του απαντήσαμε. Τα περί «ανεξάρτητης» αλβανικής Δικαιοσύνης τα αναγνωρίσαμε εμπράκτως όταν δόθηκε στην Αλβανία status υποψήφιας χώρας για ένταξη στην ΕΕ.