Στη δίκη της δολοφονίας του ανήλικου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στην Αμφισσα, ο νάρκισσος συνήγορος των κατηγορουμένων (δεν θέλω να γράψω το όνομά του στο κείμενό μου), καθ’ υπέρβαση μιας δίκαιης δίκης (υποχρέωση όλων των παραγόντων της Δικαιοσύνης), επιδιώκει -ως υπηρέτης εκείνης της Ιεράς Εξέτασης- οι κατηγορούμενοι ούτε λίγο ούτε πολύ να μη δικαστούν ως θύτες αλλά ως θύματα, περίπου, του άοπλου νέου που δολοφονήθηκε αλλά και όλης της νεολαίας που κατέβηκε στους δρόμους τον Δεκέμβρη του 2008.

Άρθρο του Μήτσου Κασόλα στην Ελευθεροτυπία της 27/04/2010

Οχι μόνο για το δικό της αβέβαιο μέλλον, αλλά και ως προειδοποίηση για το σκοτεινό μέλλον του τόπου μας, που βούλιαζε και βουλιάζει δεκαετίες τώρα στη διαφθορά, στα σκάνδαλα, στις ληστείες του δημοσίου χρήματος και στα ατελεύτητα δάνεια. Χάνοντας, σε μέγιστο βαθμό, το ήθος του, τον πολιτισμό του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα, διά του στόματος το τελευταίο, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό-εκκρεμές της χώρας μας.

Στη δίκη της Αμφισσας, λοιπόν, ο κύριος συνήγορος των κατηγορουμένων μάχεται, από όσο διαβάζω, το αθέμιτο να γίνει θεμιτό. Το βέβηλο, ιερό. Η ύβρις, αρετή. Η ανώνυμη επιστολογραφία, αποδεικτικό υλικό. Και νόμιμη η κατασυκοφάντηση του άοπλου θύματος των γονιών του, των φίλων του και όλης εκείνης της νεολαίας που θρήνησε τον χαμό του Αλέξανδρου, που πυροβολείται στη δίκη ξανά και ξανά -και ας είναι νεκρός- με κατηγορίες ως οργανωμένου αναρχικού, εξτρεμιστή, τρομοκράτη κ.λπ. Ενώ οι κρατούντες μάς κρύβουν τη μέγιστη τρομοκρατία που αντιπροσωπεύουν τα περίπου τετρακόσια δισ. ευρώ των δανείων της Ελλάδας. Οχι βέβαια για να σωθεί αυτή, αλλά πώς να διασωθούν, μέσα απ’ αυτά τα δάνεια, οι κρατούντες μας και τα παχυλά αμειβόμενα παπαγαλάκια τους όλων των ειδών. Αυτοαναγορευμένοι ήρωες, πατριώτες, σωτήρες, που τα καταφέρνουν δηλαδή και συνάπτουν δάνεια οικονομικής εξαθλίωσης και υποτέλειες του τόπου μας. Ωραίοι, στ’ αλήθεια, νέοι ήρωες, νέας κοπής του Εθνους των θλιβερών ημερών μας, που αυτοί δημιούργησαν από χρόνια, εσαεί ατιμώρητοι, εσαεί αφυλάκιστοι από την… ανεξάρτητη ελληνική μας Δικαιοσύνη. Εσαεί κοπροπατούντες τη νοημοσύνη μας, χωρίς ούτε ένας, μα ούτε ένας, να τολμήσει να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό (και να πάει στο σπίτι του) που τον καλούν κάθε τόσο να τους ψηφίζει και να τους νομιμοποιεί για τα όσα ασύνετα, ηλίθια πολλές φορές και ολέθρια για τον τόπο μας πράττουν.

Και επειδή ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος (νέος μέχρι λυγμού, κύριε συνήγορε, συνήγορε και της «καλλονής» που αποφάσισε να εκμεταλλευτεί δημοσίως την ήβη της και τον πρωκτό της, συνεπικουρούμενη από πολλά έντυπα και κανάλια), ακριβώς γιατί αντιπροσωπεύει τη μνήμη της άγιας διαμαρτυρίας της νεολαίας μας εκείνων των ημερών του Δεκεμβρίου, πρέπει ποικιλοτρόπως να λασπωθεί, να σπιλωθεί ακόμα και με την επαναφορά στον δημόσιο βίο μας και εκείνων της αλήστου μνήμης «κοινωνικών φρονημάτων», συνεχίζετε να ασχημονείτε πάνω στην ιερή του μνήμη.

Αναρωτιέται όμως κανείς αν αυτή η αμαρτωλή μας Πολιτεία δεν μισούσε θανάσιμα τη νεολαία της και αν η Δικαιοσύνη μας δεν είχε πάμπολλες φορές κατάκλειστα τα μάτια της μπροστά σε πολλές παρανομίες των αρχόντων μας, και αντίθετα τα είχε παντάνοιχτα, θα τολμούσε ο νάρκισσος να έχει αυτή τη συμπεριφορά απέναντι σ’ έναν νεκρό;

Αχ, Ελληνες, Ελληνες, βουλιάζουμε, βουλιάζουμε Ελληνες, κάθε μέρα όλο και περισσότερο μέσα στα σκατά των… ταγών μας. Και το ερώτημα είναι έως πότε θα το ανεχόμαστε αυτό;

Ομως εκεί, στο δικαστήριο της Αμφισσας, κάποιοι, η μάνα του, ο πατέρας του, η αδερφή του άτυχου Αλέξανδρου και οι νομικοί τους παραστάτες δίνουν τον καθημερινό τους αγώνα να κρατήσουν ιερή, για όλους μας, τη μνήμη του νεκρού έφηβου που έγινε σύμβολο. Μάχονται να μη μείνουν εκτός της αίθουσας του δικαστηρίου -και όχι μόνον- οι ερινύες. Αυτές που κυνηγούν από πάντα στον πανάρχαιο τόπο μας τους ανόμους. Ας ελπίσουμε πως ο αγώνας τους με το πέρας της δίκης δεν θα αποβεί μάταιος και πικρός. Και βέβαια ο κόσμος είναι πολύ παλιός για να τον αλλάξουμε εύκολα, αλλά είναι όμως και πολύ νέος για να μην το πασχίζουμε.

ΥΓ.: Τελειώνοντας το κείμενό μου, διαβάζω κατά τύχη στην «Καθημερινή» της 16 Απριλίου, τούτα τα λόγια για τους νάρκισσους, τα οποία και τα αντιγράφω ακριβώς:

«Η Σάντα Χότσκις είναι μία Αμερικανίδα ψυχολόγος, η οποία διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστήμιου της Νότιας Καλιφόρνιας. Το 2004 εξέδωσε τα αποτελέσματα της έρευνάς της για τη διαταραχή της προσωπικότητας που ονομάζουμε ναρκισσισμό, σ’ ένα βιβλίο με τον τίτλο “Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του ναρκισσισμού”. Η συγγραφέας τα προσδιορίζει ως εξής: 1) Αναισχυντία. Η ναρκισσιστική προσωπικότητα βιώνει το αίσθημα της ντροπής τελείως διαφορετικά από τις υγιείς προσωπικότητες. 2) Μαγική σκέψη. Ο όρος αναφέρεται σ’ έναν τρόπο του σκέπτεσθαι, που βασίζεται σε στρεβλώσεις της πραγματικότητα, αυταπάτες και αυθαίρετους συσχετισμούς γεγονότων. 3) Αλαζονεία. Το ηθικό του νάρκισσου αναπτερώνεται όταν μειώνει τους άλλους. 4) Φθόνος. Ο νάρκισσος περιφρονεί εκείνους τους οποίους φθονεί, επειδή αισθάνεται ότι απειλούν την ανωτερότητά του. 5) Ιδιαίτερα δικαιώματα. Ο νάρκισσος αναγνωρίζει στον εαυτό του ξεχωριστά δικαιώματα και απαιτεί ευνοϊκότερη μεταχείριση έναντι των άλλων. 6) Εκμετάλλευση. Χρησιμοποιεί τους άλλους χωρίς ενδοιασμούς, ιδίως αν βρίσκονται σε ιεραρχικά κατώτερη θέση. 7) Ουδεμία αντίληψη των ορίων του εαυτού του. Για τον νάρκισσο, οι άλλοι είτε είναι προέκταση του εγώ του είτε απλώς δεν υπάρχουν καθόλου».