Οι πρόσφατες τοπικές και περιφερειακές έδωσαν πολλαπλά μηνύματα σε πολλαπλούς αποδέκτες. Όσοι κι όσες επιχειρούν να «τσουβαλιάσουν» τα μηνύματα αυτά ή να τους δώσουν μονοσήμαντο νόημα είναι καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουν απλοϊκές σκέψεις και κοντόφθαλμες πολιτικές.

Ads

Του Κώστα Λούκερη, αναπληρωματικού μέλους του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων

Από τη μεριά των Οικολόγων Πράσινων (ΟΠ) μπορούμε πλέον να μιλάμε και με στατιστική ασφάλεια (μισώ αυτή την προσέγγιση μα ξέρω ότι αρέσει ακόμα και σε πολλούς αριστερούς) για: α)κατοχύρωση ενός αυτόνομου πολιτικού στίγματος με την εκλογή περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων σε όλη τη χώρα, β) τη δημιουργία ενός σταθερού ακροατηρίου, το οποίο μας στηρίζει συνειδητά, χωρίς να αποτελούμε πια μια γραφική ομάδα περιβαλλοντιστών ‘φίλων της ορεινής ορτανσίας’ ή άλλη μια εκδοχή της αριστεράς ‘χωρίς λιπαρά’ και γ) την προώθηση μιας βασικής στρατηγικής μας ανάλυσης ότι είμαστε απέναντι στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, το οποίο συμπεριλαμβάνει – σε μικρότερο βαθμό μεν, αλλά συμπεριλαμβάνει – και την αριστερά.

Όλα αυτά βέβαια απουσιάζουν από τη δημόσια εικόνα μας, γιατί απλούστατα δε μας δίνεται ο χρόνος που δικαιούμαστε. Δεν περιμένω φυσικά ούτε από τους καναλάρχες να σεβαστούν τις νουθεσίες του ΕΣΡ για τήρηση της νομιμότητας όσο αφορά την προβολή των ΟΠ, ούτε από αρκετούς από τους δημοσιογράφους-υπαλλήλους τους, ούτε και από την αριστερά που όσο βρίσκει αυτή μια κενή θέση ξεχνά πόσοι άλλοι έχουν αποκλειστεί παράτυπα και αντιδεοντολογικά. Αυτό που συμπεραίνω είναι ότι οι ΟΠ λειτουργούμε αντισυστημικά όντας απόλυτα ενταγμένοι στο κοινοβουλευτικό σύστημα κι αυτό ενοχλεί. Προτείνουμε συγκεκριμένες λύσεις (πχ ευρωομόλογα κι όχι προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης) κι αυτό αποσιωπάται. Όπου ακούμε κάτι με το οποίο είμαστε σύμφωνοι το λέμε δυνατά και δε φοβόμαστε τις ρετσινιές που από καιρού εις καιρόν εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν. Εν τέλει ο περίεργος αποκλεισμός μας μπορεί να μας στενοχωρεί, αλλά επιβεβαιώνει ότι αυτό που θέλουμε να πούμε τελικά κάποιοι το ακούν κι αυτοί πληθύνονται!

Κι εδώ είναι ίσως η βασική εξήγηση του γιατί πολλοί από τους ΟΠ δε θέλουμε να ‘εντασσόμαστε’ στην αριστερά. Η αριστερά, ο χώρος που δεν πήρε έως τώρα μέρος στη νομή της κρατικής εξουσίας αρέσκεται παραδοσιακά στην υπεραπλούστευση. Κάποτε ήταν το αλήστου μνήμης «τι Παπάγος τι Πλαστήρας», που δεν πρόκειται για τουριστική επιλογή μεταξύ του Δήμου Παπάγου και της λίμνης Πλαστήρα. Τώρα ήταν το «ναι ή όχι στο μνημόνιο». Αναπαράγει τον μανιχαϊσμό μεταξύ καλών και κακών αριστερών, καλών και κακών Πασοκτζήδων και λοιπών συναφών δυνάμεων κι εν τέλει προωθεί τον μεσσιανισμό. Η αποκοπή των στελεχών της αριστεράς από την όποια βάση τους δε φαίνεται να ενοχλεί κανέναν στην αριστερά των στελεχών. Οι διαγκωνισμοί για μια θέση στον ήλιο της δημοσιότητας κι ίσως στα έδρανα του αστικού (μπρρρ!) κοινοβουλίου συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα με τον ίδιο ρυθμό, συντελώντας σε μια παρακμιακή εικόνα, τη χειρότερη δυνατή στιγμή από τη μετεμφυλιακή Ελλάδα και μετά. Κι αν αυτό είναι ως ένα σημείο κατανοητό μια που «έξις δευτέρα φύσις», γίνεται τραγελαφικό την στιγμή των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων στην πανέμορφη γωνιά μας που τη λέμε πατρίδα ή την εποχή της εξαφάνισης μορφών ζωής από τον πλανήτη μας με απίστευτους ρυθμούς .

Αυτό που προτείνουμε – με τις όποιες εγγενείς αδυναμίες και ανασφάλειές μας – έχει χαρακτηριστικά που ξεπερνούν την αριστερά αλλά ενδιαφέρουν τους αριστερούς:. Δεν είμαστε πολίτες που θέλουμε να γίνουμε πολιτικοί κι έτσι να βρούμε αποκλειστική μισθωτή εργασία μέσω ψήφων. Δεν έχουμε αρχηγό και ακόμα κι αν αυτό δυσκολεύει κι εμάς τους ίδιους σε πρακτικά ζητήματα, δεν το διαπραγματευόμαστε γιατί είναι θέση αρχής με σαφείς ιστορικές καταβολές και ιδεολογικές αναφορές. Δεν έχουμε καμιά αποκλειστική σχέση με την αλήθεια κι άρα διαβάζουμε κι ακούμε τους πάντες και τα πάντα. Δεν μας αρέσει η παραδοσιακή μιζέρια – «κι αν ειν’ η μοίρα μας σακαταμένη» και τα συναφή…- ακόμα κι όταν μας χλευάζουν ως χαζοχαρούμενους. Και φυσικά δεν πορευόμαστε μόνο με τα ‘δεν’. Κι εκλογικά είμαστε πλέον δεκάδες χιλιάδες

Μας ενώνουν πολλά με πολλούς συμπολίτες μας. Με τον φιλελεύθερο χώρο η αγωνία μας για τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες ή τον ταχύτατο περιορισμό αυτών. Με το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς οι κοινοί στόχοι για την ουσιαστική προστασία των αδυνάμων μέσω ενός ευέλικτου, αποδοτικού κι άμεσα ελεγχόμενου κράτους από τους πολίτες. Όλα αυτά όμως τα εντάσσουμε σε ένα άλλο πλαίσιο που αμφισβητεί την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και προτάσσει λύσεις αμεσοδημοκρατικού τύπου ως εχέγγυο για τη δημοκρατία κι όχι σαν άλλοθι εξουσιαστικής κυριαρχίας. Η ανακλητότητα, η εναλλαγή των αιρετών εκπροσώπων των πολιτών σε Δήμο, Περιφέρεια, Βουλή κι Ευρωβουλή, η καθιέρωση μέγιστου αριθμού θητειών ανά αιρετή θέση και η θέσπιση του ακυρωτικού δημοψηφίσματος μπορούν να γίνουν βήματα στην κατεύθυνση αναμόρφωσης του πολιτικού μας συστήματος.

Οι ευθύνες των εκλεγμένων Οικολόγων Πράσινων στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, μετά την Ευρωβουλή είναι προσωπικές κι άρα πολιτικές, είναι πολιτικές άρα και προσωπικές. Κάθε αρχή και δύσκολη… Καλή μας πορεία.