Έχοντας αποχωρήσει από τα κομματικά δρώμενα εδώ και αρκετά χρόνια, ίσως να μην είμαι ο καταλληλότερος κριτής. Από την άλλη πλευρά, η ματιά του θεατή μπορεί να έχει την δική της ιδιαίτερη αξία. Όπως και άλλοι φίλοι, περίμενα με ενδιαφέρον την ανακοίνωση του ονόματος του φορέα των «11». Η ονομασία «Νέα Αριστερά» με προβλημάτισε διότι είναι παράδοξη από πολλές πλευρές.

Καταρχάς, η ύπαρξη μιας «Νέας» Αριστεράς, υπονοεί την ύπαρξη και μιας «Παλαιάς». Ποια μπορεί να είναι αυτή; Ο νους πάει πρώτα απ’ όλα στο ΚΚΕ. Αλλά αυτός ο διαχωρισμός έχει γίνει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν έχει πια καμία επικαιρότητα.

Η επικαιρότητα αφορά την διαφοροποίηση των «11» από τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη. Και εδώ οξύνονται τα παράδοξα. Πράγματι, οι «11» διεκδικούν την συνέχεια του προηγούμενου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του παλιού, και καταγγέλλουν τους «νεοτερισμούς» του κ. Κασσελάκη, ο οποίος δικαιολογημένα θα μπορούσε να διεκδικεί ένα «Νέο» ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση μια «Νέα» Αριστερά.

Δεν θα επιχειρήσω βέβαια να εισέλθω στο κρίσιμο ερώτημα ποιος είναι πιο αριστερός από τον άλλον. Θα αρκεστώ στην διαπίστωση ότι δεν είναι εύκολο να διακρίνεις περισσότερη ή λιγότερη αριστεροσύνη στους 36 βουλευτές που παρέμειναν στο παλιό-νέο ΣΥΡΙΖΑ από τους 11 που αποχώρησαν, δημιουργώντας ένα νέο, αλλά και εξίσου παλιό φορέα.

Το σημαντικότερο όμως είναι η δυσκολία να κατανοήσει κάποιος σε τι είναι «Νέα» αυτή η Αριστερά. Δεν ακούστηκε καμία νέα πολιτική πρόταση, ούτε κάποιος ιδεολογικός επαναπροσδιορισμός.

Αντιθέτως, η «Νέα Αριστερά» συστήθηκε ως άρνηση της «μετάλλαξης» του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία αρνείται και διεκδικεί την συνέχεια αυτού του κόμματος. Εύλογα θα μπορούσε να ονομαστεί η «Παλαιά Καλή Αριστερά» ή ακόμα η «Αυθεντική Αριστερά». Εννοιολογικά αυτό θα μπορούσε να σταθεί, αν και θα ήταν κάπως αναντίστοιχο με τις υπουργικές θητείες 2015-2019, των περισσοτέρων στελεχών της.

Από τα πλεονεκτήματα της ονομασίας που επιλέχθηκε, πρέπει να συγκρατήσουμε την δύναμη, σε επικοινωνιακό επίπεδο, του όρου «νέο». Η προσκόλληση αυτού του επίθετου σε οποιοδήποτε προϋπάρχον προϊόν χτυπάει κατευθείαν στο υποσυνείδητο του καταναλωτή: νέο Golf, νέο Ajax, νέα Windows, νέο Yaris κλπ.

Ό,τι «νέο» προκαλεί αντανακλαστικά ένα ασυγκράτητο ενδιαφέρον. Το οποίο βέβαια εξανεμίζεται γρήγορα όταν ο καταναλωτής ανακαλύπτει ότι ο μοναδικός νεοτερισμός έγκειται στο περιτύλιγμα.

Και μια τελευταία διαπίστωση. Η «παλαιά» Αριστερά (πχ το ΚΚΕ) έχει σήμερα μεγαλύτερο κύρος από την «νέα». Αλλά ταυτόχρονα η κοινωνία αποστασιοποιείται όλο και περισσότερο από την ορολογία αριστερά-δεξιά διότι η Αριστερά, αυτή που είχε την ιστορική ευκαιρία να δείξει τη διαφορετικότητά της, δεν το έκανε όταν ανέλαβε κυβερνητική εξουσία. Η επιμονή στον όρο Αριστερά (που με βρίσκει προσωπικά σύμφωνο) είναι άτοπη αν δεν συνοδεύεται με κάποιο προσδιορισμό της ουσίας της και κυρίως με μια πειστική εξήγηση γιατί αυτή η ουσία δεν τηρήθηκε. Η θλιμμένη ομολογία ότι η αριστερά «απομακρύνθηκε από την κοινωνία» είναι άτοπη αν δεν εξηγηθεί το γιατί και το πως.

Υ.Γ. Είναι και το λογότυπο αποπροσανατολιστικό. Προφανώς θέλει να δείξει την κατεύθυνση προς τα αριστερά. Δυστυχώς δείχνει και κατεύθυνση προς τα πίσω.