Το ξέρω ότι έχουν ήδη  ειπωθεί πολλά και διάφορα για την κίνηση των 58 και για την πρόσκληση τους για την δημιουργία ενός νέου «κεντρο-αριστερού» συνασπισμού ενάντια στην πόλωση της δεξιάς και της «νεο-κομμουνιστικής και εθνικολαϊστικής αριστεράς». Η σκέψη της ημέρας από τη Μαρία Τριαντοπούλου

Ads

 
Ως συνήθως όμως τον τελευταίο καιρό, εμένα μου έχουν μείνει αναπάντητες κάποιες απορίες σχετικά με αυτήν την διακήρυξη/πρόσκληση (που μάλιστα κάθισα και διάβασα μέχρι τέλους αν και σε κάποια σημεία ομολογώ ότι η κάπως ρομαντική τροπή της με έκανε και έχανα τον ειρμό).
 
Πρώτον και κυριότερο αυτοί οι 58 «διανοούμενοι και σκεπτόμενοι» άνθρωποι που βρέθηκαν; Δηλαδή, έκαναν ένα πάρτι, μια συγκέντρωση, κάτι, και μετά είπαν «ε ας υπογράψουμε και αυτήν την πρόσκληση;» Γιατί αυτοί και όχι και άλλοι; Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι συγκεκριμένοι 58, καθόλα συμπαθείς προφανώς και αξιόλογοι στον κλάδο του ο καθένας, αποτελούν ένα σχετικά αλλόκοτο μείγμα προσωπικοτήτων που μέχρι να βρεθούν συνυπογράφοντες αυτήν την πρόσκληση δεν πρέπει να είχαν και κάποια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους. Αν πάλι τους ενώνει ο κοινός ιδεολογικός τόπος τότε η εύλογη επόμενη απορία μου είναι «μόνο αυτοί κατάφεραν να μαζευτούν;» Ούτε καν 60 άτομα δεν βρήκαν; Δεν το λες και λαϊκό κίνημα δηλαδή. Στην Ελλάδα του σήμερα μόνο 58 άνθρωποι ένιωσαν την αυθόρμητη ανάγκη για τη δημιουργία μιας νέας κεντροαριστερής παράταξης και μας απηύθυναν αυτό το προσκλητήριο;
 
Δεύτερον, αναρωτιέμαι πραγματικά που αποσκοπεί αυτή η έκκληση. Ήδη η ΔΗΜΑΡ, που θα μπορούσε να είναι ένας πιθανός συμπαραστάτης σε αυτήν, έχει ξεκάθαρα διαχωρίσει τη θέση της παρά το γεγονός ότι 4 μέλη της έχουν υπογράψει την διακήρυξη. Έχουν βέβαια σπεύσει να χαιρετήσουν την πρωτοβουλία ο κ. Βενιζέλος και… ο κ. Σημίτης. Μεγάλη επιτυχία να υποστηρίζουν την κίνηση αυτοί οι δύο εκπρόσωποι ενός κόμματος που έχει ξοφλήσει προ πολλού και που δεν προβλέπεται ουδέποτε να ανακάμψει.  Μπορεί βέβαια, ως τελευταία ευκαιρία, να προσβλέπουν στους 58 ώστε να εξέλθουν από το εκλογικό τέλμα στο οποίο βρίσκονται. Πέρα όμως από το να πάρει κάποιες ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και κάποια άλλα αριστερά κόμματα δεν μπορώ ειλικρινά να καταλάβω τι άλλο θέλουν από εμάς οι 58.
 
Τρίτον, και δεδομένου ότι είναι μια καλογραμμένη και λόγια έκκληση, ομολογώ ότι δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς εννοούν οι συντάκτες της όταν λένε «Προτείνουμε τη δημιουργία ενός κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους, χωρίς να απαιτήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και συλλογικοτήτων. Ο φορέας μπορεί να συσταθεί τους προσεχείς μήνες μέσα από μια Ιδρυτική Συνέλευση, με συμφωνημένες διαδικασίες και να εξελιχθεί στο κέντρο των κοινών επεξεργασιών για το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, με προτεραιότητα στο πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές». Αυτός ο πολιτικός φορέας που οραματίζονται δηλαδή, αν δεν είναι κόμμα τι θα είναι ακριβώς;
 
Τέταρτον θα ήθελα να μου πουν οι 58 αυτοί αξιόλογοι και καλοπροαίρετοι (ας το δεχτούμε και αυτό για να μην είμαστε μόνιμα κακεντρεχείς) πολίτες πως έφτασαν στο ελπιδοφόρο συμπέρασμα ότι είμαστε ήδη στην μεταμνημονιακή εποχή της ανασυγκρότησης; Ότι είμαστε ήδη στη φάση που η Ελλάδα αποκτά την δυνατότητα και τα μέσα να σχεδιάσει το μέλλον; Τέτοια καταπληκτικά νέα πως τα ανακάλυψαν αυτοί κι όχι όλη η υπόλοιπη χώρα;
 
Πολλές απορίες και ένα πιθανό συμπέρασμα: Μόνο ένα μαζικό, αυθόρμητο, δημοκρατικό κίνημα μπορεί να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Με αυτήν την  πρόσκληση/έκκληση/διακήρυξη  πολύ φοβάμαι ότι «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν» ή επί το νεοελληνικότερον «κοιλοπόνησε το βουνό και γέννησε ποντίκι»!!!