Αρκετοί ήταν αυτοί που έδειξαν να σοκάρονται από τα όσα ανέφερε ο διοικητής της Τράπεζας κατά την πρόσφατη συνέντευξή του στο ΣΚΑΪ. Πράγματι σε αυτή ο Γιάννης Στούρναρας «έδωσε ρέστα» κατά το κοινώς λεγόμενον: εντελώς ανερυθρίαστα ομολόγησε την οργάνωση παράκεντρου εξουσίας(εμπλέκοντας ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) απέναντι στη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, προκειμένου να αναχαιτιστεί η διαπραγματευτική της γραμμή, την οποία ο ίδιος θεωρούσε «μη συμβατή με την παραμονή της χώρας στο Ευρώ».

Επιπλέον άφησε αιχμές κατά των δανειστών επειδή δεν έκλεισαν τη διαπραγμάτευση το 2014, οδηγώντας στην πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, ενώ εξέφρασε θετική άποψη για το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο, επαναλαμβάνοντας την ανάγκη πολιτικής συναίνεσης για την πλήρη εφαρμογή του Μνημονίου. Όχι κι άσχημα, θα μπορούσε να πει κανείς, για κάποιον που θέλει να κάνει μια ηχηρή πολιτική παρέμβαση.

Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, αυτό επιδίωκε να πετύχει ο κύριος Στουρνάρας (όπως και το συγκρότημα Αλαφούζου που το φιλοξένησε) και μάλιστα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία. Με την κυβέρνηση, δηλαδή, να ζορίζεται πλέον αρκετά, την κοινωνία να βράζει και την αξιωματική αντιπολίτευση υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη να κηρύσσει «ανένδοτο», τη στιγμή όμως που απεύχεται τη διενέργεια εκλογών. Μια κατάσταση που, όπως διατείνονται διάφοροι μεγαλοσχήμονες, δημιουργεί ανισορροπία στο οικονομικό κλίμα, ανησυχεί τους δανειστές της χώρας και διώχνει τις επενδύσεις.

Εδώ λοιπόν έρχεται να «κολλήσει» η ιδέα μια κυβέρνησης τεχνοκρατών, η οποία θα αναλάβει να ολοκληρώσει το έργο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Η συγκεκριμένη ιδέα κυοφορείται εδώ κι αρκετό καιρό μεταξύ Βρυξελλών και Βερολίνου, ενώ κοινωνοί της φαίνεται να είναι και κορυφαίοι οικονομικοί κύκλοι στο εσωτερικό της χώρας.

Σε αυτό το πλαίσιο, το προφίλ του Γιάννη Στουρνάρα δείχνει να ταιριάζει απόλυτα στο job description, όσον αφορά στο πρόσωπο που θα μπορούσε να αναλάβει την πρωθυπουργία σε ένα τέτοιο σχήμα. Άνθρωπος «ειδικών αποστολών» (βλέπε εξωδικαστικός συμβιβασμός με τη Siemens), ακραιφνής μνημονιακός, με εξαιρετικές σχέσεις με το εγχώριο οικονομικό κατεστημένο, ευρεία αποδοχή στο εσωτερικό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που έχει ήδη αποδεχτεί ως υπουργός Οικονομικών το «θάψιμο» των όποιων απαιτήσεων για κούρεμα του ελληνικού χρέους. Ούτε παραγγελία να τον είχαν κάνει..

Σε πολιτικό επίπεδο, τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν μετά την εκλογή νέου προέδρου της ΝΔ. Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να προϊδεάζει για «σκληρό ροκ» απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, όμως εκτιμάται πως δε θα προβάλει ιδιαίτερες αντιστάσεις για σύμπραξη υπό άλλον πρωθυπουργό, εφόσον μάλιστα ασκηθούν κι «έξωθεν» πιέσεις, ενώ τα μικρότερα κόμματα θα λειτουργήσουν ως χρήσιμα συμπληρώματα. Τζάμπα έχει ξελαρυγγιαστεί εδώ και τρεις μήνες ο Βασίλης Λεβέντης να ζητάει τη συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης;

Με αυτά τα δεδομένα,  το μεγαλύτερο εμπόδιο, υπό άλλες συνθήκες, ίσως να έμοιαζαν τα κόμματα της Αριστεράς. Τα πράγματα όμως διαφαίνονται κατά τι διαφορετικά: τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ αντιμετώπισαν «με το γάντι» τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κατά την πρόσφατη ακρόαση του στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας για το σκάνδαλο του εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Siemens, με το Γιάννη Στουρνάρα να ευχαριστεί ονομαστικά το Θανάση Παφίλη για τη στάση του αυτή.

Από την άλλη, στο Μέγαρο Μαξίμου φαίνεται να έχουν «ξεχάσει» όλες εκείνες τις περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν που ο Γιάννης Στουρνάρας επιχείρησε να «τους τραβήξει το χαλί κάτω απ’ τα πόδια». Άλλωστε κι ο ίδιος παραδέχτηκε ότι, μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή συνεννόησης με το οικονομικό επιτελείο του Μαξίμου, καθώς και τον Αλέξη Τσίπρα. Σε κάθε περίπτωση και χωρίς να προδιαγράψει κανείς τη σταση που θα τηρήσουν στο άμεσο μέλλον, η πολιτική ανοχή(εσχάτως τουλάχιστον) απέναντι σε μια τόσο «σκοτεινή» περίπτωση δεν μπορεί παρά να προκαλεί εύλογα ερωτηματικά.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας, λίγο πριν το τέλος της προεδρικής του θητείας (που σημαδεύτηκε κι αυτή από την υπογραφή Μνημονίου), είχε παραδεχτεί πως ένα από τα βασικά του λάθη ήταν το γεγονός πως δίστασε να αλλάξει τον Κεντρικό Τραπεζίτη της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας, αφού επέδειξε την ίδια διστακτικότητα, έχει να αντιμετωπίσει στη δική του περίπτωση έναν τραπεζίτη, ο οποίος έχει σαφείς πολιτικές βλέψεις, εξυπηρετώντας ένα σημαντικό κομμάτι της οικονομικής, μιντιακής και πολιτικής (εγχώριας κι ευρωπαϊκής) ελίτ.

Είναι η ίδια ελίτ που πριν από λίγα χρόνια είχε επιβάλει την κυβέρνηση Παπαδήμου, επενδύοντας στη δράση ενός σημαντικού τμήματος εντός του Κοινοβουλίου που λειτούργησε ως Πέμπτη Φάλαγγα. Στη σημερινή συγκυρία δείχνει πάλι διάθεση να προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει ένα ανάλογο καθεστώς, έχοντας ήδη επιλέξει τον εκλεκτό της, αντιμετωπίζοντας μια κυβέρνηση δεμένη χειροπόδαρα, ένα πολιτικό σύστημα σε εμφανή αμηχανία και μια κοινωνία πάλι σε  αναβρασμό. Κι ως συνήθως, στην αναμπουμπούλα όλοι ξέρουμε ποιος χαίρεται..