Όταν με ρωτούν πως αγάπησα τη δημοσιογραφία, μία εικόνα μου έρχεται στο νου: Ο έφηβος εαυτός μου πάνω από τον «Ιό» της Ελευθεροτυπίας, πάνω από κείμενα δημοσιογράφων και αρθρογράφων που μου άνοιγαν παράθυρα, έδιναν κλειδιά για να ερμηνεύσω έναν πολύπλοκο στα παιδικά μου μάτια κόσμο, ή απλά έθεταν τα ουσιαστικά ερωτήματα.

Κάπως έτσι αγάπησα τη δημοσιογραφία που εστιάζει στα «μεγάλα» κι έμαθα να μην εμπιστεύομαι εκείνη που αρέσκεται στα «μικρά». Τη δημοσιογραφία που αποκαλύπτει κι όχι εκείνη που συγκαλύπτει εξουσίες με τις οποίες συνδιαλέγεται. Τη δημοσιογραφία που κρατά αποστάσεις αλλά παίρνει πάντα θέση σε οτιδήποτε είναι ενάντια στο κοινό καλό, ενάντια στο κοινό συμφέρον, τη δημοκρατία, το Σύνταγμα, τον άνθρωπο.

Ο Δημήτρης Ψαρράς, ένας από τους πρωτεργάτες του Ιού, είναι ακόμα μάχιμος δημοσιογράφος κι αυτό είναι ένα κέρδος για την ελληνική δημοσιογραφία στην εποχή που η ελευθερία του τύπου στη χώρα βρίσκεται στα τάρταρα κι η Ελλάδα φιγουράρει στην 107η θέση στη λίστα των ευρωπαϊκών χωρών.

Ο Δημήτρης Ψαρράς, όπως κάθε ενοχλητική πένα, έχει συνηθίσει να δέχεται επιθέσεις. Κύριοι επικριτές του, φασιστές και νεοναζί, που δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ την επίμονη έρευνα γύρω από τον τρόπο που δρα και οργανώνεται η Ακροδεξιά στην Ελλάδα, ούτε το γεγονός ότι η έρευνα του ενίσχυσε το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων στη δίκη ενάντια στην ΧΑ.

Τις τελευταίες μέρες δέχεται όμως επιθέσεις, όχι από φασίστες αλλά από υποστηρικτές του Στέφανου Κασσελάκη, ανθρώπους δηλαδή που θεωρητικά τοποθετούνται στην κεντροαριστερά.

Ο λόγος; Ο Δημήτρης Ψαρράς απάντησε με ρεπορτάζ του στην ΕΦΣΥΝ, στο ερώτημα που πλανάται καιρό τώρα πάνω από τα κεφάλια μας: Ποιός είναι στ’αλήθεια ιδεολογικά, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος υπερψηφίστηκε χωρίς να γνωρίζει κανένας το πολιτικό παρελθόν του.

Απάντησε, με άρθρα του ίδιου του Στ. Κασσελάκη στον Εθνικό Κήρυκα, στα οποία μεταξύ άλλων ως φοιτητής, εμφανίζεται ως πεισμένος δεξιός και νεοφιλελεύθερος, υπέρ των επιχειρήσεων και εναντίον των εργαζομένων, ξιφουλκούσε υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ενώ όταν η συγκυβέρνηση Παπαδήμου (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ) απέλυε δημοσίους υπαλλήλους, ο Στέφανος Κασσελάκης διαφωνούσε, επειδή θεωρούσε μικρό τον αριθμό των απολυόμενων!

Αντί να προβληματιστούν οι υποστηρικτές του, και αν όχι να αναθεωρήσουν ως προς τη θέρμη τους τουλάχιστον να σωπάσουν για λίγο, επιτέθηκαν στον δημοσιογράφο.

Όσο για τον ίδιο τον κ. Κασσελάκη που έχει τη χαρά να τον υπερασπίζονται αριστεροί που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το ακραία νεοφιλελεύθερο προφίλ των γραπτών του, δεν αισθάνθηκε καν την ανάγκη να δηλώσει πως ναι, αυτές ήταν έστω κάποτε οι πεποιθήσεις του. Μας ενημέρωσε απλά, πως δεν θυμάται ποιος ήταν στα 24 του, μονάχα πως δούλευε σκληρά, είχε σχέση με μια κοπέλα και δεν ήταν χαρούμενος (!)

Είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πείθεται από τέτοια επιχειρήματα, να πιστεύει μεταφυσικά στον οποιοδήποτε, ο οποίος εμφανίζεται ως ένα θαύμα της Ντίσνεϋλαντ. Που θα μας σώσει γιατί το πιστεύουμε, που δεν θέλουμε να ξέρουμε από που έρχεται ιδεολογικά, αρκεί να πιάσουν τα ταχυδακτυλουργικά και να μαγευτεί το πλήθος.

Είναι όμως και δική μας υποχρέωση, να υπερασπιστούμε τον Δημήτρη Ψαρρά και κάθε Δημήτρη Ψαρρά που με τη δράση του καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, ξεθόλώνει πεισματικά τους λερωμένους καθρέφτες και ξηλώνει μεθοδικά την οργανωμένη προπαγάνδα. Είναι δική μας υποχρέωση να υπερασπιστούμε τα ρεπορτάζ που μετά την ανάγνωση τους, πολλοί αναφωνούμε: Τώρα, κανένας δεν μπορεί να πει πως δεν γνώριζε.