O κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε γεμάτος έπαρση πως ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητεί τον κοινοβουλευτισμό! Αυτή η μετάλλαξη του Κασσελάκη σε Λένιν προέκυψε από τη δήλωσή του πως θα επιδιώξει στο εξής το νομοθετικό έργο να μην είναι ένα έργο ενός κλειστού κλαμπ βουλευτών και υπουργών, αλλά να συμμετέχει σ΄αυτό και ο λαός, δηλαδή να γίνουν προσπάθειες ενός λαϊκού ελέγχου του νομοθετικού έργου.

Αυτές τις προτάσεις οι ημιμαθείς νεοδημοκράτες τις εκλαμβάνουν ως αμφισβήτηση του κοινοβουλίου. Δεν γνωρίζουν όμως ούτε τα βασικά του κοινοβουλευτισμού και το κυριότερο δεν έχουν ιδέα για τη συζήτηση που γίνεται από τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά στο δυτικό κόσμο για την ανάγκη συμμετοχής της κοινωνίας στην παραγωγή των νόμων. Κορυφαίο παράδειγμα της νέας αυτής τάσης στο χώρο της φιλοσοφίας του δικαίου είναι ο αμερικανός Τζων Ρώλς και το έργο του Θεωρία της Δικαιοσύνης.

Δεν επιζεί πουθενά στον δυτικό κόσμο σήμερα η άποψη πως η Βουλή ψηφίζει τους νόμους και οι υπήκοοι απλώς τους δέχονται, επειδή εξέλεξαν κάποια στιγμή τους βουλευτές και επειδή θα τους επανεκλέξουν σε τέσσερα χρόνια. Στο ενδιάμεσο, σύμφωνα με τη ΝΔ, πρέπει να είναι απολύτως υπάκουοι. Ο νόμος είναι νόμος και αυτό για τους νεοδημοκράτες είναι θέσφατο. Το ότι ο νόμος πρέπει να είναι και δίκαιος, να είναι συνταγματικός, να έχει την αποδοχή της κοινής γνώμης, να έχει προκύψει από συμμετοχή των ενδιαφερομένων, να έχει εμπλακεί η αντιπολίτευση στη διαδικασία, όλα αυτά ούτε καν τους περνάνε από το μυαλό.

Θεωρούν πως η Βουλή είναι κάτι σαν το Συμβούλιο του Στέμματος επί Λουδοβίκου- «κάποιου Λουδοβίκου, υπάρχουν πολλοί από δαύτους», όπως έλεγε και ο Γούντι Άλλεν. Και θεωρούν επίσης πως ο πρωθυπουργός είναι «ανεύθυνος», όπως ο Άναξ. Και έτσι εκλαμβάνουν ακόμη τον Κασσελάκη ως Λένιν, που ήρθε για να ανατρέψει τον κοινοβουλευτισμό. Καλύτερη διαφήμιση δεν θα μπορούσε να φανταστεί ο Κασσελάκης, ο οποίος πλέον εμφανίζεται και ως επαναστάτης που καλεί σε ανυπακοή.

Τα επιτελεία του Μαξίμου, τα οποία ως φαίνεται δεν σκαμπάζουν και πολλά, θα πρέπει να πληροφορηθούν πως το ζήτημα του λαϊκού ελέγχου στη νομοθετική διαδικασία δεν το εφηύρε ο επαναστάτης πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Προέκυψε, στους δικούς μας νεώτερους χρόνους, από τη Γαλλική Επανάσταση. Δηλαδή προ 250 ετών.

Μια βασική αρχή της νέας Εθνοσυνέλευσης ήταν να συνεδριάζουν τα τοπικά συμβούλια του λαού και να προτείνουν νόμους και επίσης να εγκρίνουν το νομοθετικό έργο. Δεν κάθονταν δηλαδή ο Δαντών με τον Μιραμπώ και τον Ντεμουλέν στο σπίτι τους να νομοθετήσουν, όπως γίνεται σήμερα δηλαδή στην Ελλάδα, που οι νόμοι είτε έρχονται έτοιμοι στα αγγλικά από τις Βρυξέλλες, μεταφράζονται και ψηφίζονται είτε συντάσσονται από τη γραμματέα του πρωθυπουργού. Ούτε κλείνονταν οι Γάλλοι μέσα στην Εθνοσυνέλευση και έβγαζαν νόμους κατά το δοκούν, χωρίς να ρωτάνε κανέναν. Έπρεπε να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη του λαού.

Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, ειδικά στις ΗΠΑ, τα ζητήματα αυτά της εμπλοκής των πολιτών στο νομοθετικό έργο είναι η αλφαβήτα της πολιτικής πρακτικής. Εδώ δυστυχώς, επειδή το πολιτικό μας σύστημα είναι εντελώς διεφθαρμένο, όποιος τολμάει να ενοχλήσει τους βουλευτές και τους υπουργούς στο θεάρεστο έργο των εξυπηρετήσεων των επιχειρηματικών ελίτ, χαρακτηρίζεται ως «λαϊκιστής». Πάλι καλά δηλαδή που δεν συλλαμβάνεται κιόλας, διότι ο εχθρός του κοινοβουλευτισμού ελάχιστα απέχει από τον τρομοκράτη.

Ο Κασσελάκης πρέπει να ζητήσει συγνώμη λοιπόν από τη ΝΔ για την απρέπειά του και να δηλώσει πως δεν θα το ξανακάνει, θα αποκηρύξει τον λαϊκισμό, θα ξεχάσει όλα αυτά τα περί λαού που λέει- «πως μου ξέφυγε και έχωσα και λαό», που έλεγε και ο Κωνσταντάρας- και να κάτσει στ΄αυγά του εκεί στην Κουμουνδούρου, έως ότου να περάσουν τέσσερα χρόνια και να ξαναπάρει ο Μητσοτάκης 42%.

Και να συνεχίσει να βγάζει αμέριμνος τους νόμους του.