Μεγάλη ανακούφιση προκάλεσε η επικράτηση του Macron στη Γαλλία. Όπως θα έλεγε πριν από κάποιες δεκαετίες κι ο Νίονιος Grand Souxe (ακόμα πληρώνω!). Που φτάσαμε! Η νίκη ενός δεξιού τραπεζίτη, απέναντι σε μια για δεύτερη φορά υποψήφια για τη γαλλική προεδρεία Μαρί  Λεπέν,  να θεωρείται επιτυχία! Μόνο μην ακούσω κάποιους να μιλούν για νίκη της Δημοκρατίας γιατί θα ξεράσω!

Η μια μετά την άλλη χώρες της Ευρώπης, περνούν στο συντηρητικό μονοπώλιο. Τίποτα τυχαίο! Τόσα χρόνια λιτότητας και εκμετάλλευσης, απομυθοποίησης του ψευδοκράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι φυσικό να οδηγούν τον ένα μετά τον άλλο λαό σε εσωστρέφεια, η οποία εκφράζεται και τώρα (όπως και στη δεκαετία του 1920) από μια φασίζουσα φοβική συμμορία, η οποία υπόσχεται μίσος, απομόνωση και ένα παλιάς κοπής εθνοπατριωτικό αφήγημα.

Από την άλλη η πρόταση που συναρπάζει και νικά είναι μια «αντι-συστημική» δήθεν δυνατότητα, που φοράει τα γκρίζα χρώματα του απολιτίκ new style των χαΙδεμένων των τραπεζιτών. Πολύ γρήγορα η σχολή αυτή, όχι πως είναι χτεσινή, πήρε και ονοματεπώνυμο. Το χρησιμοποιώ για να συνεννοούμαστε, «τραμπισμός». Ας πούμε πριν από μερικά χρόνια στην Ιταλία λεγόταν Μπερλουσκονισμός. Αλλά αυτά δεν μας αφορούν!

Η απέχθεια στο παλιοπολιτικό ύφος, ήθος και πρακτικές, οδηγεί λοιπόν σε απαξίωση και καταδίκη της πολιτικής και των θεσμών που προς το παρόν δεν είναι δυνατόν να αντικατασταθούν ή τουλάχιστον δεν προτείνεται ούτε διαφαίνεται  κάτι που θα μπορούσε να τα αντικαταστήσει Όσα ακούγονται για ηλεκτρονική δημοκρατία και διαδικτυακή αντίσταση, παραμένουν τόσο θολά και αδιευκρίνιστα που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε πως έρχονται να πάρουν τη θέση θεσμών όπως είναι τα κόμματα, τα συνδικάτα, οι οργανώσεις με πολιτικό περιεχόμενο και δράση, εθνικές ή διεθνείς.

Παραδίνεται λοιπόν κάθε λαός, απαίδευτος πολιτικά, χωρίς μνήμη, φρόντισαν να την φορτώσουν με τόσα MB (μεγαμπάιτ) άχρηστης πληροφορίας, τηλεοπτικά παιχνίδια που υπόσχονται παραδείσους  χλιδής και δόξας, show πολλών και ποικίλων σκουπιδιών συμπεριφοράς και υποκουλτούρας. Σε αγαστή συνεργασία με την παγκοσμιοποίηση που μας τονίζει με κάθε ευκαιρία πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε, πόσο ανήμποροι να αντισταθούμε και να απεξαρτηθούμε από το σαράκι της κατανάλωσης.

Δεν ξέρω! Τη Γαλλία τη θεωρούσα, την είχα στη συνείδηση μου, ως το τελευταίο προπύργιο της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Λέγοντας Γαλλία αναφέρομαι στην ιστορία της, στην πίστη και στους αγώνες του γαλλικού λαού για ιδανικά και αξίες που διαμόρφωσαν τη νεωτερικότητα με τρόπο καταλυτικό.

Από δω και πέρα και για τις δεκαετίες που ακολουθούν, εκείνο που θα βλέπουμε, θα το παρατηρούμε να έρχεται αλλά δεν θα μπορούμε  να κάνουμε τίποτε για να του αντισταθούμε, θα είναι μόνο η κατάργηση και η συρρίκνωση των ανθρώπινων αξιών, των αρχών της κοινοτικότητας και της συλλογικής δράσης. Καθένας κι απάνω του, θα χαθούμε μπροστά στη δύναμη της επερχόμενης λαίλαπας. Μια καλοσχεδιασμένη μηχανή μας επιφυλάσσει την απόλυτη κυριαρχία, της χωρίς οίκτο τραπεζικής μαφίας, της παγκόσμιας τράπεζας και των απότοκων της. Ας μη γελιόμαστε! Η μετανεωτερικότητα περιλαμβάνει αδίστακτες πολιτικές, κυριαρχία του μεγάλου   θεού που τόσα χρόνια με γνώση ή με αφέλεια στήσαμε: ΔΟΞΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΟ! Όπως διάβασα πρόσφατα σε έναν τοίχο.