«Θεωρώ ότι σήμερα υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, να φέρουν ένα μεροκάματο, και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία», δήλωσε ο υπουργός κ. Βαρβιτσιώτης για τη δολοφονία του 35χρονου Αντώνη στο πλοίο Blue Horizon από μέλη του πληρώματος.

Θρηνεί και για τους δολοφόνους ο υπουργός, όπως ενδεχομένως θα θρηνούσε και για τους δολοφόνους του Ζακ αν ήταν αρμόδιος υπουργός τότε. Και παραμένει στη θέση του μετά από αυτή τη δήλωση.

Και κάπως έτσι, με αυτά τα λόγια φανερώνει, εν αγνοία του ή εν πλήρει συνειδήσει, πως έχουμε χωριστεί πλέον οριστικά σε δυο κόσμους, δυο ξεχωριστά σύμπαντα των οποίων τα όρια είναι όλο και περισσότερο ευδιάκριτα, όσο η κοινωνία περνά σε βίαιο εκφασισμό ο οποίος καλλιεργείται από τον θεσμικό ρατσισμό και δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών όπως αυτές του κ. Βαρβιτσιώτη.

Διαβάστε επίσης: Blue Horizon / Νέο βίντεο ντοκουμέντο με τον Αντώνη μέσα στη θάλασσα

Το ένα σύμπαν είναι το σύμπαν του υπουργού που θρηνεί και για τους δολοφόνους, του πρωθυπουργού που ενοχοποιεί αθώους πρόσφυγες για τον εμπρησμό μιας ολόκληρης χώρας. Το σύμπαν εκείνων που οπλίζουν καθημερινά τα χέρια φασιστών με τον δημόσιο λόγο τους από τη Βουλή, την εκκλησία ή τα ΜΜΕ.

Το σύμπαν εκείνων που θεωρούν αυτονόητη και αποδεκτή την κατάχρηση εξουσίας, τον σαδισμό στον αδύναμο από τη μπουκαπόρτα ενός πλοίου έως την ταράτσα του Ινδαρέ, τα εφοπλιστικά και υπουργικά γραφεία.

Το σύμπαν εκείνων που αναρωτιούνται γιατί ταξίδευε χωρίς εισιτήριο ο Αντώνης και τι γύρευε στα Εξάρχεια ο Αλέξης. Εκείνων που το βουλώνουν με ένα σάντουιτς που προσφέρει δωρεάν η πλοιοκτήτρια εταιρεία για να πάψουν να διαμαρτύρονται για το έγκλημα. Το σύμπαν των απαγωγέων και βασανιστών προσφύγων και των χειροκροτητών τους. Το σύμπαν όλων αυτών που αποδέχονται ως κανονικότητα τους πνιγμούς προσφύγων και μοιραία μεταβολίζουν στη συνέχεια τον πνιγμό του Αντώνη με τη σιωπή τους. Με το να κοιτάνε απλά τη δουλίτσα τους. Το σύμπαν εκείνων που δολοφονούν και μετά απλά ….σαλπάρουν.

Και στον αντίποδα είναι το σύμπαν του Αντώνη που βοηθούσε τους ανθρώπους και τον αγαπούσαν όλοι όπως είπε ο αδερφός του. Το σύμπαν εκείνων που ποτέ δεν θα ρωτήσουν αν είχε εισιτήριο ή τι γύρευε στα Εξάρχεια πριν δολοφονηθεί. Εκείνων που πενθούν κάθε θύμα φασιστικής βίας, κάθε θύμα γυναικοκτονίας σαν αδερφό και αδερφή και δεν διανοούνται να σχετικοποιήσουν τις ευθύνες δείχνοντας κατανόηση στους θύτες.

Το σύμπαν εκείνων που αντιστέκονται στις φασιστικές πρακτικές και δεν το βουλώνουν με ένα σάντουιτς, με μια θεσούλα, με μια απευθείας ανάθεση, για να μη θίξουν το κόμμα τους, για να μην ευνοήσουν την αντιπολίτευση για να μην τους αποκλείσουν οι ατζέντηδες από την καλλιτεχνική πιάτσα.

Είναι το σύμπαν εκείνων που δείχνουν το κακό με το δάχτυλο στα παιδιά τους (παραφράζοντας τον Αναγνωστάκη) και λένε τον λύκο λύκο και το πρόβατο πρόβατο. Είναι το σύμπαν όσων δεν μπορούμε να κοιμηθούμε με 700 προσφύγες και τον Αντώνη στο βυθό, και δεν θα ησυχάσουμε αν δεν πάψουν τα φασιστικά πογκρόμ, αν δεν αναχαιτιστεί ο αυξανόμενος εκφασισμός της κοινωνίας αν δεν πάψουν να μας κυβερνούν δυνάμεις που εκθρέφουν τον φασισμό.

Αντί να αναλύσουμε όμως ξανά το πως φτάσαμε ως εδώ, ας αποδεχτεί ο καθένας και η καθεμία το σύμπαν στο οποίο ανήκει, τον αγώνα στον οποίο τάσσεται και ας αναμετρηθούμε. Δεν υπάρχει χρόνος για αδράνεια σε μια χώρα της οποίας η κυβέρνηση σχετικοποιεί τον φασισμό, εκπαιδεύει στον φασισμό με τη βοήθεια των χορηγών  της επίσημης εκκλησίας και μιας ισχυρής Ακροδεξιάς στη Βουλή. Να λογαριαστούμε σήμερα, πριν μας σπρώξουν και σαλπάρουν.