«Η Αθήνα θα έπρεπε να επαναγοράσει κρατικά ομόλογα με μειωμένη τιμή, όπως προτείνουν οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών. Τον τρόπο τον ξέρουν οι Μεξικανοί», γράφουν οι Financial Times Deutschland, συνεχίζοντας τη συζήτηση περί «ήπιας» αναδιάρθρωσης χρέους με επαναγορά ελληνικών ομολόγων, κατά το πρότυπο των λεγόμενων ομολόγων Brady.

Ads

Μερικές φορές οι Έλληνες πρέπει να νιώθουν εγκαταλελειμμένοι. Ως αντίτιμο για το πακέτο διάσωσης πολλών δισ. ευρώ αποδέχονται ένα δρακόντειο πρόγραμμα λιτότητας και παρ’ όλα αυτά πληθαίνουν οι φωνές ότι η χώρα δεν θα τα καταφέρει να μειώσει τα χρέη της. Πίκρα θα πρέπει να τους προκαλούν και οι σκέψεις των υπουργείων Οικονομικών της Ευρωζώνης για το ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να επαναγοράσει τα ομόλογα που δεν έχουν λήξει με μειωμένη τιμή και να εξυπηρετήσει για τους πιστωτές νέους τίτλους.

Όμως, ό,τι φαντάζει σαν παράδοση στη δύναμη των χρηματαγορών, μπορεί στην πράξη να λειτουργήσει, όπως διδάσκει η ιστορία. Ο συμπατριώτης τους ο Αριστοτέλης ήξερε καλά τι έλεγε: «Η πείρα είναι αρχή κάθε τέχνης και κάθε γνώσης».

Το Μάρτιο του 1989, ο τότε Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Nicholas Brady είχε προτείνει μια απλή ανταλλαγή για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής με σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα, η οποία βασιζόταν στην εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς από το Μεξικό. Η συναλλαγή έχει ως εξής: Η κυβέρνηση συμφωνεί με τις τράπεζες-πιστωτές της για ορισμένη παραγραφή χρέους. Προς τούτο, η τράπεζα λαμβάνει νέα ομόλογα για παλιά δάνεια. Στο Μεξικό, οι τίτλοι αντιστοιχούσαν στο 70% του παλιού συνολικού δανείου, έχαναν δηλαδή 30%. Αυτού του είδους η παραγραφή χρεών ονομάστηκε αργότερα«Brady Bonds».

Εν καιρώ, δημιουργήθηκαν περισσότεροι τρόποι διεξαγωγής του παιχνιδιού, οπότε για παράδειγμα, αντί της μείωσης της ονομαστικής αξίας μπορούσε να μειωθεί και το ύψος του επιτοκίου.

Συχνά, οι κυβερνήσεις παρείχαν στις τράπεζες ασφάλεια για την αξία του κεφαλαίου ή τους τόκους των τίτλων που αντήλλαξαν. Επιπλέον,απέκτησαν, με χρήματα του ΔΝΤ ή της Παγκόσμιας Τράπεζας, αμερικανικά ομόλογα, που κατατέθηκαν στην αμερικανική κεντρική τράπεζα και επείχαν τη θέση εγγυήσεων.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι τράπεζες-πιστωτές να μπορέσουν να ολοκληρώσουν την εμπλοκή τους με μικρές απώλειες και η Λατινική Αμερική κατάφερε να ανακουφιστεί από τη δημοσιονομική κρίση.

Τώρα, η Αθήνα θα μπορούσε να επαναγοράσει ομόλογα με δάνειο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας(EFSF). Κάτι τέτοιο είναι δυνατό – αν και διαφιλονικούμενο – εφόσον το EFSF αγοράσει απευθείας ελληνικούς τίτλους και εκδώσει δικά του ομόλογα.

Σύμφωνα με υπολογισμούς της τράπεζας της Βάδης-Βυρτεμβέργης, όλα τα ελληνικά κρατικά ομόλογα βρίσκονται αυτή τη στιγμή υπό διαπραγμάτευση με τιμή που αντιστοιχεί στο 75% της ονομαστικής αξίας τους.

Αν όλοι οι επενδυτές ήταν πρόθυμοι να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους με την τρέχουσα τιμή αγοράς δίνοντας μετρητά, η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει κατά 25% το χρέος της», γράφουν οι αναλυτές. Έτσι, το 2011 το χρέος θα μειωνόταν κατά 65 δισ. ευρώ.

Το χρέος θα συνέχιζε τότε μεν να αποτελεί το 120% του ΑΕΠ, αλλά τουλάχιστον θα υπήρχε ελπίδα αντιμετώπισής του.

Πώς είχε πει κάποτε ο Δημόκριτος, ένας άλλος αρχαίος Έλληνας; «Το θάρρος είναι στην αρχή της πράξης και η ευτυχία στο τέλος», καταλήγει το δημοσίευμα της εφημερίδας.