Να αιωρείσαι σαν “νούμερο”ανάμεσα στα δύο άπειρα,της πολιτικής κουλτούρας από τη μια και της τέχνης από την άλλη.

Η συνωμοσία της μαθηματικής συμπαιγνίας έβαλε,κουλούρα,μηδενικά γυμνή από αξίες σε μια παράξενη μαύρη κωμωδία,όπου το φιλοθεάμον κοινό  έχει επιλεγεί  να ορίσει τη πολιτική πράξη ανάμεσα στην εμμονή ενός θεατρικού νούμερου και ενός πολιτικού, κατατάσσοντας τη κοινωνία στη μέση, να παρακολουθεί τη παράσταση.

Τι άλλο μπορεί να περιγράψει αυτό που διαδραματίζεται ανάμεσα σε έναν πολιτικό του θεάτρου κι έναν ηθοποιό της πολιτικής; 

Ακριβώς τη τομή ενός αριστοτεχνικά κατασκευασμένου σεναρίου,όπου δύο εξτραβαγκάντζες προσπαθούν να επιβληθούν.

Η μια στο όνομα της τέχνης ,η άλλη στο όνομα της πολιτικής.

Στο τέλος ενός αυτάρεσκου προσχηματικού πλην,όπου όλα μηδενίζονται σαν μακάβρια απειλή για το τι “μέλλει γενέσθαι”αύριο.

Στην αρχή ενός υπερφίαλου συν χωρίς τη ανάγκη πρόσημου,στο αυτονόητο(;) της σειράς του θετικού για το ίδιο αύριο.

Στη τέχνη, το πλην είναι η πολιτική της πρόσθεσης στο χώρο που αφήνει στο κοινό της να συλλογιστεί ενεργά.

Στη πολιτική, το συν είναι η τέχνη της αφαίρεσης στο χώρο που αφήνει στο δικό της κοινό  να πολιτικοποιηθεί ενεργητικά.

Οι λάτρεις της πολιτικής και του θεάτρου αρνούνται το αποκρουστικό θέαμα μιας σύγκρουσης με τη μορφή προσωπικής αντιπαράθεσης που δεν μας κάνει καλύτερους πουθενά.

Θα προτιμούσαμε στη τομή όπου η τέχνη και η πολίτικη συναντιέται να τους δούμε συμπρωταγωνιστές στα καθημερινά που καλείται η κοινωνία να υπερβεί για να επιβίωση.

Ανάμεσα στα δυο αντιθετικά που εκφράζουν για να αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε ένα απλό “νούμερο” που θα χρειαστεί να σώσουν,παρέα με τα κοινωνικά στρώματα που βιώνουν τα συνεχή αδιέξοδα της κρίσης.

Μη ξεχνάν ότι υπάρχει και η άλλη κρίση που έχουμε. Αυτή που βάζει στο περιθώριο όσους  μας χρησιμοποιούν ή εξαπατούν σκόπιμα.

Αλήθεια πόσο αλλάζει το πολιτικό τοπίο μέσα από τη τέχνη αν πρόκειται να σωθεί ένα μηδενικό,πριν χρεοκοπήσει;

Πριν χάσουν και οι δύο το κοινό τους.

Ο προφητικός τίτλος, του Άρθουρ Κέστλερ στο βιβλίο του”το Μηδέν και το Άπειρο”(μία ιστορία που θέτει στο επίκεντρο την ουσία της πολιτικής διαδικασίας μέσα από τις δομές της, τα αδιέξοδα στους ανθρώπους της,τα λάθη και την απομόνωση από την κοινωνία στα χρόνια των εκκαθαρίσεων του σταλινισμού)) αποτελεί το “βιωματικό τους σήμερα” μέσα από τη κολυμπήθρα της τηλεόρασης.

Ακροδεξιός βουλευτής τηλεβιβλιοπώλης εναντίον ενός συστημικού ηθοποιού που έδενε το άρμα του τη κατάλληλη στιγμή στα πολιτικά πρόσωπα της συγκυρίας.

Κι αν από τις περιγραφές τους ζηλεύω μόνο το άπειρο,δεν ξεχνάω ούτε το “νούμερο”,ούτε τους “σωτήρες”.

Αν αφαιρέσεις το θεατρικό κοινό από το πολιτικό,το αποτέλεσμα θα παραμείνει το ίδιο μηδενικό.

Χωρίς την ανάγκη δηλαδή να υπάρχουν οι δύο χαρακτήρες, όχι σαν φυσικά πρόσωπα αλλά σαν συμπρωταγωνιστές στο ίδιο έργο.

Μηδέν από μηδέν σημαίνει μηδέν στο διηνεκές του άπειρου,ίδιο “νούμερο” στη πολιτική ή στη τέχνη.

Ας αφαιρέσουν αφ’εαυτού από τη μαρκίζα τα ονόματα τους,ας αφήσουν τις λεζάντες τους κατά μέρους.

Η παρουσία τους είναι άνευ λόγου αν ξεχνούν την αιτία της, στη κοινωνίας που βάλθηκαν να σώσουν,πριν προλάβουν να σβήσουν τα φώτα της παράστασης που δίνουν.
Ούτε  γελάσαμε  ούτε συγκινηθήκαμε.

Απλά παρακολουθούμε τα σενάρια της διαδρομής τους τα τελευταία χρόνια.

Που θα πει,έχουν γνώση οι φύλακες πριν προλάβει να δώσει λύση ο από μηχανής θεός της τηλεθέασης για να λυθεί το δράμα τους.