Αυτό  είναι ένα μόνο από τα αηδιαστικά  άρθρα που γράφτηκαν τις ταραγμένες εκείνες ημέρες που πέρασε τον Γολγοθά της η οικογένεια Ινδαρέ.

Του δικού μας Δημήτρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη μας. Την περίοδο εκείνη που τα συστημικά μέσα ομόφωνα είχαν βαλθεί να εξοντώσουν ηθικά και ουσιαστικά μια οικογένεια που απλά είχε την κακή τύχη να κατοικεί στο λάθος σπίτι την λάθος στιγμή. Στην ουσία να ολοκληρώσουν το έργο της καταστολής και της βίας από τους καθ υλην αρμόδιους. Η ιστορία είναι πλέον γνωστή σε όλους….

Η περιπέτεια τους είχε ένα αίσιο τέλος….αθωώθηκαν……. δικαιώθηκαν….

Τελικά φτάνει αυτό;

Με έναν τρόπο εκείνο που με έχει στοιχειώσει, απο την περιπέτεια των ανθρώπων δεν είναι η δράση και οι μεθοδεύσεις από τα όργανα της καταστολής. Είναι αυτός ο φανατισμός που έσπευσαν τα διάφορα μέσα να πείσουν για το ….επίσημο αφήγημα…

Το δηλητήριο που διοχέτευαν, η διαστρεύλωση, η συκοφαντία, τα ψέματα, οι κατηγορίες. Από ένα σημείο και πέρα  ένας άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ τους, για το ποιος θα είναι πιο απαξιωτικός και εξευτελιστικός  εις βάρος της  ατυχής οικογένειας. Μια απίστευτη ευρηματικότητα για τα δήθεν κίνητρα  της, να υποστηρίξει την κατάληψη.

Οπως αυτό το άθλιο  άρθρο που παραθέτω , που καταλογίζε  σκοπιμότητα  χρησικτησίας   για το ακίνητο της κατάληψης. Ο κάθε  στερημένος λιγδοτάμπαρος  να κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο κάθε Θεοδωρόπουλος, Οικονόμου, Κανέλλης να σιγοντάρουν τον Άδωνι και το λοιπό κυβερνητικό επιτελείο στο αφήγημα του νόμου και της τάξης που δεν κάνει διακρίσεις σε κανέναν.

Τουναντίον  ακριβώς αυτό το υπόβαθρο της οικογένειας με τους μορφωμένους  ανθρώπους και την σχέση τους με την  τέχνη , έδινε αφορμή  για να βγει το μίσος τους για αυτόν τον χώρο.

Γιατί το ελεύθερο πνεύμα φωλιάζει  στην γνώση,  στην καλλιέργεια,  στον πολιτισμό.  Χρυσή ευκαιρία  λοιπόν αυτοί οι “ψευτοκουλτουργιάρηδες” να  διασυρθούνε να εξευτελισθούν να διαπομπευθούν. Στο πρόσωπο της οικογένειας  Ινδαρέ το σύστημα  λύνει  τις διαφορές  του , με τους πνευματικούς ανθρώπους. Αυτούς που μπορούνε να διακρίνουν τις μεθοδεύσεις του , τα κίνητρα, της επιδιώξεις  του, κάθε φορά. Αυτό που λένε…real  politic….

Βεβαίως  το τέλος θα μπορούσε κάποιος  να πει ήταν απροσδόκητα  αίσιο.

Η οικογένεια  δικαιώθηκε !!!

Αλλά ο τρόμος της βίας που βίωσαν θα μείνει.

Ένας εφιάλτης που θα επιστρέφει, να υπενθυμίζει την αδυσώπητη σύγκρουση  του ατόμου, με την εξουσία των πολλών.

Μοναδική παρηγοριά τα λόγια του Καμύ….

Κανένα πεπρωμένο δεν αντέχει την περιφρόνηση  που διακρίνει στα ματιά του Σίσυφου…

Το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου
   
Απορίας άξιον γιατί οι γονείς και οι γόνοι τους, καταληψίες του Κουκακίου δεν αποκαλύπτουν οικειοθελώς την ταυτότητά τους. Δεν είναι υπερήφανοι για τις πράξεις τους και την προσήλωσή τους στα αγωνιστικά τους ιδεώδη; Τέλος πάντων, προς το παρόν αρκούμαι στα γνωστά: ο πατέρας σκηνοθέτης, η μητέρα απλώς μητέρα, ο ένας γιος ασκούμενος δικηγόρος και ο άλλος φοιτητής. Για να έχουν τόσο νέα παιδιά συμπεραίνεις ότι είναι και οι ίδιοι παιδιά της μεταπολίτευσης. Μπορεί να γεννήθηκαν στα χρόνια της δικτατορίας, όμως τα πολιτικά τους γράμματα τα έμαθαν στα χρόνια της δημοκρατίας. Δεν έζησαν ούτε το μετεμφυλιακό αυταρχικό κράτος ούτε τα ξερονήσια, ούτε ποτέ κανείς τους ζήτησε πιστοποιητικό φρονημάτων. Υποθέσεις κάνω αφού από χθες προσπαθώ να καταλάβω πώς σκέφτονται δύο άνθρωποι οι οποίοι βοηθούν τα παιδιά τους να καταλάβουν ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο δίπλα στο σπίτι τους, να το οχυρώσουν και να οργανώσουν σχέδιο άμυνας σε περίπτωση επίθεσης της αστυνομίας.

Υπάρχει δόλος; Η κατάληψη δημιουργεί δικαιώματα χρησικτησίας; Πόσες μεγάλες περιουσίες δεν οικοδομήθηκαν από καταπατητές; Ας πούμε όμως ότι οι άνθρωποι είναι αγνοί ιδεολόγοι. Ακούγοντας ροκ στα μπαράκια και τις συναυλίες, εντυπωσιάσθηκαν από τα γραπτά του Κροπότκιν, πίστεψαν ότι η εξέγερση είναι η μόνη λύση και οι «μπάτσοι» που την εμποδίζουν ο εχθρός. Και αν δεν μπορείς να ζήσεις την εξέγερση μπορείς να την παραστήσεις. Εκαναν παιδιά, όμως δεν τα άφησαν να διαφθαρούν. Τα έμαθαν να επιθυμούν τη «φαντασία στην εξουσία» με αποτέλεσμα να φαντασθούν την κατάληψη του γειτονικού κτιρίου.

Εσείς φαντάζεστε ότι οι τρίχες του Ελληνος γονιού σηκώνονται αν μάθουν πως ο κανακάρης τους είναι καταληψίας. Πού ζείτε; Ο Ελληνας γονιός είναι ανοιχτόμυαλος, προοδευτικός, μοντέρνος. Εχω δει με τα μάτια μου Ελληνίδα μάνα να συνοδεύει με το αυτοκίνητό της, και τα διόλου ευκαταφρόνητα κυβικά του, τον κανακάρη της σε κατάληψη στα Εξάρχεια. Οπως το συνοδεύει στα μαθήματα αγγλικών ή τένις. Και όπως το βοηθάει να διαβάσει, οι δικοί μας βοήθησαν τα παιδιά τους όταν ήρθε η ώρα να περάσουν τις εξετάσεις τους. Πέταγαν κι αυτοί καδρόνια και λοιπά πυρομαχικά εναντίον των «μπάτσων» που τόλμησαν να παραβιάσουν το οικογενειακό άσυλο της κατάληψης.

Εχουμε ως λαός μια έφεση προς το τραγικό. Διψάμε για ήρωες που θα εξιλεώσουν την ποταπότητά μας. «Αστυνομική βία» καταγγέλλει ο κ. Αλιβιζάτος. Θα μπορούσε να πει: «Σκηνοθέτης και ο γιος του, ασκούμενος δικηγόρος συλλαμβάνονται επειδή τόλμησαν να εκφρασθούν ελεύθερα. Ο άλλος γιος κινδυνεύει να χάσει την εξεταστική. Τραγική φιγούρα η μητέρα». Αυτά όμως είναι για τη βαθιά Αριστερά και ο κ. Αλιβιζάτος είναι κεντροαριστερός. Δίδυμη αδελφή της τραγωδίας η κωμωδία. Και η μάνα της υπόθεσης μου θυμίζει τη Μαίρη Αρώνη σαν «Πασταφλώρα» των καταλήψεων.