Υπάρχει και κάτι άλλο. Το συναισθηματικό φορτίο της αριστεράς. Αυτό που φέρει ο καθένας πάνω του σαν ταυτότητα. Η κληρονομιά της αντίστασης, των αδικαίωτων και των προς δικαίωση αγώνων, της αντιδικτατορικής πάλης, του αντιπολεμικού και του φοιτητικού κινήματος, της αντισυμβατικότητας, της ανθρωπιάς, της χειραφέτησης, της απεργίας, της αξιοπρέπειας, της επανάστασης, της ήττας αλλά και της ελπίδας για τη νίκη, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, της πίστης σε έναν άλλο κόσμο. Της αριστεράς των ανθρώπων που δεν λύγισαν στις αντιξοότητες και στα βασανιστήρια και πηγαίνουν σήμερα- όσοι επέζησαν- κουτσαίνοντας. Αυτών, που στα χωριά για να μην τους πουν «αριστερούς» τους λέγαν «τίμιους».

Γιατί εκτός απ’ το να παλεύεις με συγκεκριμένη τακτική, με υπαναχωρήσεις και προόδους, με βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιδιώξεις, ζυγίζοντας ή αψηφώντας τον αντίπαλο, υπάρχει και το πάθος. Κι αυτή η φλόγα μέσα μας που διασώζει το στρατηγικό στόχο απ’ την ουτοπία. Χαρίζει στην αριστερά το ηθικό της πλεονέκτημα και εμπνέει την ελπίδα. Το κουβαλάμε όλοι όσοι συνδέσαμε τη ζωή μας μ’ αυτή την προσπάθεια, μικροί και μεγάλοι. Το φέρουν τα ποιήματα και τα τραγούδια μας. Δεν το αγγίζει ο κυνισμός της διανόησης, γιατί είναι κίνητρο ζωής και δεν καταλαγιάζει με επιχειρήματα. Και χάνεται -ακόμη κι αυτή την ώρα που προσπαθώ να το περιγράψω- ανάμεσα στις λέξεις.

Δεν είναι αλά καρτ, μα συμπαγές κι έχει την παραξενιά της ηθικής στάσης. Δε μπορεί να συνυπάρξει ειρηνικά με το αντίθετό του. Κι αυτό είναι ένα κρίσιμο όριο στην τακτική κάθε αριστερού φορέα. Μια που το «ηθικό προβάδισμα» στηρίζεται και στους ανθρώπους.

Εν τέλει, είναι η προσωπική στάση του καθενός ένα υπόδειγμα. Κι ήταν οι αριστεροί άνθρωποι τα προηγούμενα χρόνια που αποτελούσαν σημαδούρες ελπίδας για τις κοινωνίες στα καθημερινά ναυάγια των μνημονίων.

Πόσα μέλη, στελέχη και υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν βίωσαν τον τελευταίο καιρό αυτή τη διχοτόμηση του εαυτού! Να έχουν ιδέες και επιθυμίες ενάντιες στην κυβέρνησή τους και να μην ξέρουν αν πρέπει να σταθούν δίπλα της ή δίπλα στον κόσμο, που διαδήλωνε στους δρόμους.

Ποιος μπορεί να εφαρμόζει τόσο σκληρά και αντιδημοκρατικά μέτρα όσο αυτά του τρίτου μνημονίου φέροντας μέσα του αυτό το φορτίο; Και χωρίς να καταρρεύσει κι ο ίδιος από το μέγεθος της εσωτερικής σύγκρουσης. Ένα απ’ τα δύο θα πρέπει να παραμερίσει. Να μια άλλη διάσπαση…