Η «κοπέλα του Βεζένκοφ». Έτσι παρουσίασαν περιχαρή πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ακόμη και κάποια που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά, την Νικόλ Ελευθεριάδου.

Η 25χρονη μεγάλη αθλήτρια στο πόλο, με το γκολ της έφερε στην εθνική, μετά από μια εντυπωσιακή πορεία της γυναικείας ομάδας, το Χάλκινο Μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έφερε και χαρά στους φιλάθλους, όπως και σε αυτούς που χαίρονται με την επιτυχία ανθρώπων, ιδίως όταν δικαιώνονται οι κόποι τους.

Αρκετούς τους έκανε και υπερήφανους. Υπερήφανους ως πατριώτες για την εθνική επιτυχία κι ως άνδρες για την «κοπέλα».. Έτσι, πολλές αρσενικές πένες, πανηγύρισαν με τίτλους ενθουσιώδεις για την «καλλονή», για την «κοπέλα του Βεζένκοφ». Κι ας μην είναι η δική τους, νιώθουν σαν να είναι.

Το πατριαρχικό κεκτημένο δύσκολα ξεριζώνεται. Βγάζει μάλιστα το σεξισμό, την υποτίμηση, την απαξίωση, την κακογουστιά του, δίχως να λάβει εντολή. Κάνει τη δουλειά του, ακόμη κι άθελά σου. Ποτίζεται, όχι μόνο από την αποδοχή σου αλλά και από το έλλειμμα της σκέψης σου, από την αδυναμία σου να αναμετρηθείς με όποια κακά κουβαλάς.

Είναι η κοπέλα του τάδε, η μάνα του δείνα, είναι σε κάθε περίπτωση μια γυναίκα κάποιου, μια γυναίκα που ανήκει σε κάποιον. Δεν έχεις μάθει να την λες με το όνομά της. Δεν ξέρεις και πως είναι να ξεμαθαίνεις. Φοβάσαι πια και τα ονόματα, δε θες προβληματισμούς και αλλαγές, είναι και ζήτημα ισχύος.

Εμείς όμως πρέπει να την πούμε με το όνομά της. Νικόλ Ελευθεριάδου. Μια σπουδαία αθλήτρια, που έχει κατακτήσει πρωταθλήματα με την ομάδα του Ολυμπιακού, που κατάφερε επιτυχίες με την Εθνική Ομάδα, κι όπως φαίνεται στο μέλλον θα έχει κι άλλες.

Με το όνομά της θα πούμε και την κατάσταση. Πατριαρχία. Ένα θεμέλιο της συντηρητικής και εξουσιαστικής κοινωνίας μας, που, μεταξύ άλλων, δε σε μαθαίνει να ζεις δίχως να ανήκεις κάπου ή να νομίζεις ότι σου ανήκει κάτι.