Πριν από τη χούντα, την “Αυγή” την κρύβαμε, καλά διπλωμένη, ανάμεσα στα “ΝΕΑ” και στην “Καθημερινή” . Ο πατέρας μου έλεγε “παιδάκι μου θα μπλέξουμε. Αστα αυτά”. Μετά τη χούντα πουλούσαμε με περηφάνια στον ηλεκτρικό σταθμό της Καλλιθέας τον “Θούριο” μαζί με την κυριακάτικη “Αυγή”. Και όπου πηγαίναμε θέλαμε να φαίνεται. Γιατί ήταν στοιχείο της ταυτότητάς μας.

Η πρώτη μου συνάντηση με τον Γρηγόρη Γιάνναρο, αξέχαστο διευθυντή της “Αυγής”, και τον Τάσο Βουρνά που έγραφε εκεί, σε ένα ακτίφ της σπουδάζουσας του “Ρήγα” υπερέβαινε κατά πολύ τα όρια μιας πολιτικής καθοδήγησης και μεταμορφωνόταν μαγικά σε ένα σεμινάριο ανταλλαγής ιδεών, αναλυτικής σκέψης και ποιητικής δημιουργίας. Γι αυτή την “Αυγή” είμασταν βαθιά περήφανοι σαν νέοι ακτιβιστές της Αριστεράς γιατί μετέφερε όχι απλά ένα πολιτικό μήνυμα αλλά κυρίως ένα άλλο πολιτιστικό πρόταγμα, την πίστη σε μια άλλη στάση ζωής. 

Αυτή η στάση είχε σαν συστατικά στοιχεία την εντιμότητα στην πολιτική αντιπαράθεση, την ηθική, την αξιοπρέπεια, την αισθητική και τη μη χρησιμοποίηση των ρυπαρών μέσων του αντιπάλου, όσο κι αν τα χτυπήματα γίνονταν κάτω από τη ζώνη.
Η συνάρθρωση και συνάντηση πολιτικού λόγου, επιστημονικής προσέγγισης, πολιτιστικής αναζήτησης για μια ουτοπική αλήθεια, όλα αυτά που ήταν η “Αυγή”, δεν μπορεί να σχετίζεται, με την προπαγανδιστική φτήνια.

Οι καιροί άλλαξαν, τα μεγέθη μίκρυναν, το πολιτικό παιχνίδι ξέπεσε. Η παγκοσμιοποίηση, η μετανεωτερικότητα, η ιδεολογικοποίηση του καταναλωτισμού και η κυριαρχία της εικόνας δεν θα άφηναν, βέβαια, ανέπαφο ούτε τον αξιακό πυρήνα της ανανεωτικής Αριστεράς. Ηταν σχεδόν μοιραίο η “Αυγή” να προσβληθεί από την παθολογία της εποχής και από τον ιό της απλουστευτικής διχοτόμησης καλού-κακού. Πόσο μάλλον όταν, ταυτισμένη με την κυβερνώσα Αριστερά που λερώθηκε ανερυθρίαστα και χωρίς εκ των υστέρων αυτοκριτική από τους ΑΝΕΛ, ακολούθησε το δόγμα “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.

Και φτάσαμε στο πρωτοσέλιδο με τις φωτογραφίες Κυρ.Μητσοτάκη-Αντ. Σαμαρά δίπλα στον τίτλο “Δεν είναι αθώοι”.
Προφανώς ισχύει ότι η ΝΔ ξεκίνησε την άθλια προπαγάνδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνέπλευσε με τη Χρυσή Αυγή για λόγους κομματικής σκοπιμότητας και είναι δικαιολογημένος ο θυμός όλων όσοι διασύρονται ότι συμφιλιώθηκαν με το τέρας.

Προφανώς ισχύει επίσης ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναιι υπαρξιακό ζήτημα για την Αριστερά και ότι δεν έχει ηθική νομιμοποίηση η Δεξιά να αμαυρώνει τα θεμελιώδη ιστορικά προτάγματα της.

Είναι γνωστό ποιο κόμμα έχει στους κόλπους του ακροδεξιούς, ποιοι ξέπλεναν τη Χρυσή Αυγή, ποιοι τη χρησιμοποίησαν και ποιοι ταυτίζονται με το αντιμεταναστευτικό της μίσος και την εθνικιστική της ιδεολογία.

Με το τελευταίο πρωτοσέλιδό της η “Αυγή” έπαιξε με τα όπλα του αντιπάλου. Κατρακύλησε στην ευκολία της κραυγής. Και οικειοποιήθηκε ένα σύνθημα που δεν της ανήκει, ανήκει σε όλον τον δημοκρατικό και αντιφασιστικό κόσμο.
Είναι από τα λάθη που μεγαλώνουν το υπαρξιακό αδιέξοδο πολλών Αριστερών και βαθαίνουν τη μοναξιά τους.