Θέλω να είμαι ήπιος κάθε φορά που σχολιάζω πολιτικά, αλλά ο διάολος δεν με αφήνει. Δώστε βάση:

Ads

Πριν κάνα δυο χρόνια, η κυβέρνηση έκανε ρεσάλτο στο ΚΕΘΕΑ. Κάτι που δεν είχε τολμήσει κανείς μέχρι τότε. Ξήλωσε το άμισθο διοικητικό συμβούλιο, το οποίο αποτελούνταν από διακεκριμένους επιστήμονες, προσωπικότητες, εργαζόμενους και γονείς, και το αντικατέστησε με μέλη του κομματικού της στρατού. Για επικεφαλής έβαλε έναν απίθανο τύπο, τον καθηγητή ψυχιατρικής Χ. Λιάπη, ο οποίος είχε διαγνώσει, μέσω της τηλεόρασης, ότι ο Βαρουφάκης πάσχει από ναρκισσισμό. Τόση επιστημοσύνη ο κύριος Λιάπης…

Ξεσηκώθηκε όλη η Ελλάδα τότε. Φορείς, σωματεία, κόμματα, οικογένειες που είχαν θεραπεύσει τα παιδιά τους στο ΚΕΘΕΑ. Η κυβέρνηση ασυγκίνητη. Προφανώς τα εκατομμύρια που διαχειριζόταν το ΚΕΘΕΑ ήταν μεγάλη πρόκληση και δεν άντεξαν. Δεν θα σταθώ στα έργα και τις ημέρες του νέου διοικητικού συμβουλίου. Διαβάστε τις ανακοινώσεις των εργαζομένων στον οργανισμό για να δείτε τι πραγματικά συμβαίνει.

Θα σταθώ όμως σε κάτι που έγινε προ ημερών. Το ΚΕΘΕΑ προκήρυξε 46 θέσεις εργαζομένων με διάφορες ειδικότητες. Κατέθεσαν οι υποψήφιοι τα δικαιολογητικά (πτυχία, μεταπτυχιακά, γλώσσες κλπ). Ω, του θαύματος όμως, αυτοί που συγκέντρωσαν τα περισσότερα μόρια δεν προσλήφθηκαν. Γιατί;

Ads

Διότι οι επιτήδειοι είχαν φροντίσει να βάλουν εκτός από τα τυπικά προσόντα και συνέντευξη. Κι όπως αντιλαμβάνεστε, όλοι όσοι πρώτευσαν στα προσόντα, πάτωσαν στη συνέντευξη. Αντίθετα, αυτοί που είχαν τα λιγότερα προσόντα, αρίστευσαν στην προφορική συνέντευξη και προσλήφθηκαν.

Το “ξεδιάντροποι” είναι λίγο για να τους περιγράψει. Έχουν πέσει στο κράτος σαν τις ακρίδες και αρπάζουν, διορίζουν, εξευτελίζουν θεσμούς, διαδικασίες λες και βρισκόμαστε στη δεκαετία του 50.

Κάπου διάβασα ότι το ΣτΕ δικαίωσε τη γενική συνέλευση του ΚΕΘΕΑ που είχε προσφύγει στη δικαιοσύνη. Κρατάω μικρό καλάθι. Τη δικαιοσύνη των αγγελήδων, των ντογιάκων και των τσιμπλάκηδων δεν είναι να την εμπιστεύεσαι.
Μόνη λύση να πάρουν δρόμο. Κι ό,τι έφαγαν, έφαγαν. Αν μείνουν κι άλλο θα φάνε όχι μόνο τα πόμολα αλλά κι εμάς τους ίδιους