Οι φετινές εκλογές παρά τα όσα λέγονται διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους! Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε, να έχει υπάρξει τόσο άσχετη από τα προγράμματα των κομμάτων συζήτηση, τόση επικέντρωση σε ανούσια για το μέλλον των ανθρώπων ζητήματα και τόσα πολλά ψέματα.

Εκείνο όμως που θα έλεγα ότι σηματοδοτεί τις επικείμενες εκλογές, είναι η κατάρρευση του μύθου των «αρίστων» είτε αυτοί είναι στην κυβέρνηση ή ηγούνται αυτής, είτε έχουν άμεσες ή έμμεσες σχέσεις με μέλη της, είτε είναι συγγενείς τους: διαπιστώνουμε μάλιστα αυτές τις μέρες την πρωτοτυπία ο μύθος δύο προνομιακά αρίστων της ίδιας οικογενείας, να καταρρέει την ίδια εβδομάδα.

Όμως και τι δεν συνέβη όλο αυτό το διάστημα της προεκλογικής εκστρατείας:

Ένα από αυτά ήταν η «μονομανία» με την καταδίκη του Νίκου Παππά ενώ η κυβέρνηση δεν έχει απαντήσεις -πολιτικές κατ΄ αρχάς- για την συμμετοχή του αρμόδιου και πολιτικά υπεύθυνου για τα Τέμπη υπουργού. Το έγκλημα των Τεμπών και η αγωνιώδης προσπάθεια αποσύνδεσής του από τις στρατηγικές πολιτικές της κυβέρνησης είναι χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής, χωρίς να υπολογίζονται ο πόνος και η οργή των  οικογενειών των θυμάτων.

Αυτές τις μέρες επίσης, άνθρωποι –άριστοι που έχουν φοιτήσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, δεν φαίνεται να έχουν την ελάχιστη ενσυναίσθηση για τη χώρα τους και για την ιστορία της: χρειάζεται έτσι να θυμίσουμε ότι οι Γερμανικές αποζημιώσεις δεν διεκδικούνται επειδή τράκαραν δύο τάνκερ (καλό θα ήταν να το τονίζουμε αυτό), αλλά επειδή μεταξύ άλλων οι Γερμανοί διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με χιλιάδες θύματα ανά την Ελλάδα, προκάλεσαν δεκάδες καταστροφές χωριών με χιλιάδες θύματα, δανείστηκαν από την κατεχόμενη Ελλάδα χρήμα που δεν επέστρεψαν, έκλεψαν και λεηλάτησαν πάνω από 8.500 χιλιάδες αρχαιολογικά αντικείμενα και λεηλάτησαν το εθνικό δίκτυο μεταφορών και υποδομών.

Και είναι απορίας άξιο, πως τολμά ο οποιοσδήποτε, στη χώρα που έχει πληρώσει με τόσο αίμα τους πολέμους και τις συνέπειές τους, να απαξιώνει ακριβώς την ιστορία αυτού του τόπου: δεν πρόκειται προφανώς για αφέλεια ή για άγνοια αλλά για μέρος μιας πολιτικής αποπολιτισμού.

Η δεξιά ποτέ δεν είχε εξάλλου καλές σχέσεις με τον πολιτισμό εκτός από την ύποπτη αρχαιολατρία των ελίτ αρχαιοκάπηλων και των «εθνικοφρόνων»! Και αυτό φαίνεται και από τη μνημειώδη ύβρι που αφορά άλλο ένα επίλεκτο μέρος της δεξιάς οικογένειας, και αυτός απόφοιτος του διάσημου ιδιωτικού Πανεπιστημίου: Αυτή τη φορά ο στόχος ήταν η Πολιτεία του Πλάτωνα που είναι «θαμμένη κάτω από την σημερινή πόλη της Αθήνας»: ούτε παιδί του δημοτικού ούτε νεοφερμένος στην Ελλάδα αλλοδαπός θα έκανε ποτέ τέτοια δήλωση.

Αλλά το πράγμα δεν σταματάει εδώ! Εκεί που οι άριστοι διέπρεψαν σε σταθερή βάση όμως είναι τα Πανεπιστήμια: Αν χρειάζονται τόσοι άριστοι για να μετατραπούν οι πανεπιστημιακοί καθηγητές σε διοικητικούς υπαλλήλους, μέσω των ποικίλων συνεχών αξιολογήσεων και πιστοποιήσεων, αν χρειάζονται τόσοι «εξωστρεφείς» για να δημιουργήσουν τους δεκάδες αλγόριθμους του τίποτα, που αν τους προσεγγίσεις την ουσία τους δείχνουν απλά την μεγάλη εμπορευματοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης, αν χρειάζεται τόση μεθόδευση για να διαλυθούν τα γνωστικά επιστημονικά αντικείμενα, ώστε να καλύψουν την υποστελέχωση και την μεροληψία υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, τότε δεν είμαστε ενώπιον αρίστων, υπό καμία έννοια, αλλά ενώπιον ανθρώπων που κάνουν άλλο από αυτό που λένε, αλλάζοντας το όνομα των πραγμάτων.

Έτσι, μιλούν για νέους ορίζοντες στα ΑΕΙ (τίτλος του νόμου Κεραμέως), ενώ δόμησαν ένα σύστημα ακριβώς για να τα διαλύσουν. Αναφέρονται στην προστασία των αρχαιοτήτων, ενώ που ατύπως και εμμέσως νομιμοποίησαν  τα κλεμμένα αρχαία  (βλ. υπόθεση με το Μουσείο της Νέας Υόρκης), μιλάνε για επιτελικό κράτος (αλήθεια την έθαψαν αυτή τη λέξη τελευταία), εννοώντας την ανασύσταση ενός απολυταρχικού πολιτεύματος, που έχει εκλείψει χρόνια τώρα από την Ευρώπη.

Για να μην αναφερθούμε στο ζήτημα της ασφάλειας με το οποίο κυβέρνησε η δεξιά και εν μέρει και το ΠΑΣΟΚ, εδώ και δύο δεκαετίες. Μάλλον εδώ έχει γίνει μια παρανόηση: η κυβερνητική ιδεολογία της ασφάλειας εννοεί, τελικά όπως εκ του αποτελέσματος προκύπτει, την ασφάλεια του καθεστώτος (που και αυτό το φαινόμενο έχει εκλείψει μισόν αιώνα τώρα από τη Δυτική Ευρώπη), και όχι την ασφαλή διαβίωση του πληθυσμού.

Και είναι τόσο ικανοί οι άριστοι, που όχι μόνον αρνήθηκαν (όπως πάντα) το φαινόμενο των υποκλοπών, αλλά μετά «ξεχάστηκαν» (όπως κάνουν τα παιδιά που λένε ψέματα ή κάτι βουτυρόπαιδα στις ελληνικές ταινίες) και μας είπαν την αλήθεια: ότι δηλαδή όντως έγιναν παρακολουθήσεις και δεν έπρεπε να γίνουν, αλλά «…εγώ δεν έφταιγα ….ο άλλος μου είπε!..». Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσαμε να λέμε για ώρες. Όμως δεν υπάρχει λόγος! ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε: πόση αριστεία αντέχουμε ακόμα; 

• Η Σοφία Βιδάλη είναι Καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου και Υποψήφια βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ. στην Α΄ Αθηνών