Παραφράζοντας τον Αugusto Boal, εμπνευστή του «Θεάτρου του Καταπιεσμένου», που είχε πει ότι «Θέατρο μπορούν να κάνουν όλοι, ακόμα και οι ηθοποιοί», «Πολιτική μπορούν να κάνουν όλοι, ακόμα και οι Πολιτικοί».

Όσο μεγαλύτερος είναι ένας Δήμος, όπως αυτός της Αθήνας, τόσο λιγότεροι εγγύτητα νιώθουν οι κάτοικοι με την Δημοτική Αρχή. Εμείς, στην «Ανοιχτή Πόλη» αυτό θέλουμε να το αλλάξουμε. Το να ζεις, να δουλεύεις, να δημιουργείς, να μετακινείσαι σε μια πόλη είναι το μεγαλύτερο εχέγγυο της βιωμένης γνώσης και εμπειρίας, που έχεις για τα προβλήματα και τις αρετές της. Και κάποια στιγμή πρέπει και να μπορείς να ακουστείς. Γιατί Αυτοδιοίκηση σημαίνει ακριβώς αυτό: να διοικούμε εμείς τους εαυτούς μας.

Το να δημιουργήσεις μια ανοιχτή, δημοκρατική, πολυδύναμη διακυβέρνηση του δήμου, δεν είναι μια αόριστη ευχή. Είναι ένας βατός στόχος που προϋποθέτει συγκεκριμένες κινήσεις: μεταξύ άλλων, την υιοθέτηση εργαλείων όπως ο συμμετοχικός προϋπολογισμός, ο ψηφιακός μετασχηματισμός, οι σταθερές και μακροπρόθεσμες συνεργασίες με επιστημονικούς, παραγωγικούς, συνδικαλιστικούς φορείς και συλλογικότητες κατοίκων και βέβαια με την ενίσχυση του ρόλου των κοινοτικών συμβουλίων.

Κάπως έτσι, θα αποκτούσε σημασία η φωνή των θηλυκοτήτων, των παιδιών, των ανάπηρων και των ηλικιωμένων, που ζητούν ασφαλείς και προσβάσιμους περιπάτους στον Άγιο Παύλο, στην Γούβα, στην Βικτώρια, αντί για τους μεγάλους περιπάτους της βιτρίνας και της διαφθοράς του κου Μπακογιάννη.

Θα είχαν σημασία οι σταθερές εργασιακές σχέσεις και η τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας για τους χιλιάδες εργαζόμενους/ες του Δήμου, αντί της υποστελέχωσης και της εκτεταμένης εργολαβοποίησης. Γιατί ικανοποιημένοι και ασφαλείς εργαζόμενοι/ες, σημαίνει και αναβαθμισμένες και ποιοτικότερες δημοτικές υπηρεσίες για όλους/ες/α.

Θα σήμαινε κάτι η φωνή όσων ζητούν -επιτέλους- την διασφάλιση του δικαιώματος τους στην κατοικία (ειδικά στις κεντρικές γειτονιές, που δέχονται πίεση από την ανεξέλεγκτη τουριστική δραστηριότητα και την άνιση ανάπτυξη) και την ριζική αντιμετώπιση της έλλειψης στέγης ευάλωτων ομάδων (άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, μετανάστες/πρόσφυγες, ΛΟΑΤΚΙ+), με εφαρμογή σταθερών πολιτικών άμεσης παρέμβασης και άμεσης στέγασης και φυσικά ρυθμιστικό πλαίσιο για την βραχυχρόνια μίσθωση.

Θα έπιανε τόπο το αίτημα για πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής φροντίδας, μέσω ενός μόνιμου μηχανισμού διάγνωσης και αξιολόγησης αναγκών, με επιστημονικές μεθόδους καταγραφής κοινωνικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών δεικτών, ανοικτών και προσβάσιμων από κάθε ενδιαφερόμενο/η.

Ή οι φωνές για την υπεράσπιση του πολιτισμού, όχι σαν πολυτέλεια, αλλά σαν δημόσιο αγαθό και σαν κομμάτι της δημιουργικής οικονομίας και της βιώσιμης ανάπτυξης. Ως κάτι που γεννιέται σε κάθε γειτονιά και πολλαπλασιάζεται, δημιουργεί δίκτυα και ανταλλαγές, που αντανακλά τις πολλαπλές ταυτότητες της πόλης, που δημιουργεί τοπόσημα και εναλλακτικές αφηγήσεις για την ιστορία των κατοίκων της.

Και έπειτα, το αστικό πράσινο; η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου; οι φροντίδα των ζώων; η βιώσιμη κινητικότητα; η οχύρωση απέναντι στην κλιματική αποσταθεροποίηση; ο φραγμός απέναντι στους νοσταλγούς των ναζί που εμφανίζονται ξανά στις γειτονιές μας;

Δύσκολο να ιεραρχήσεις μια σειρά από ισάξιες ανάγκες σε μια Αθήνα, που εμφανίζει φαινόμενα αποσάθρωσης της κοινωνικής συνοχής και κατάρρευσης των δομών της. Αλλά ας ξεκινήσουμε από κάπου. Από την αναγνώριση ότι αυτές οι εκλογές επικαθορίζουν τις ζωές μας με τον πλέον άμεσο τρόπο. Και ότι ένα άλλο μοντέλο οριζόντιας και αλληλέγγυας διακυβέρνησης σε επίπεδο Δήμου είναι εφικτό. Η «Ανοιχτή Πόλη» και θέλει και μπορεί να το κάνει πράξη. Αρκεί να μπορούμε να δούμε κι εμείς τους εαυτούς μας ως δρώντα μέρη του ολόκληρου.

*Η Σέβη Στάικου είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος στην Αθήνα με την «Ανοιχτή Πόλη» και επικεφαλής τον Κώστα Ζαχαριάδη. Είναι οικονομολόγος, με MSc στην Πολιτιστική Διαχείριση, ηθοποιός/σκηνοθέτις, εργάζεται στον ΟΤΕ και είναι μέλος του Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Αθήνας