«Στις αρχές του 21ου αιώνα έγινε μια αξιοσημείωτη αύξηση του αριθμού των κυβερνήσεων που είναι πρόθυμες να δράσουν ενάντια στα συμφέροντα των εκλογέων τους – και του αριθμού των εκλογέων που είναι έτοιμοι να ψηφίσουν ενάντια στα συμφέροντά τους και να επιλέξουν τέτοιες κυβερνήσεις.

Δεδομένου ότι ένα μορφωμένο, σκεπτόμενο και υπεύθυνο εκλογικό σώμα είναι απαραίτητο για κάθε δημοκρατία που επιθυμεί να επιλέξει ένα ασφαλές, ορθολογικό και υγιές μέλλον για τον εαυτό του, είναι δίκαιο να συμπεράνουμε ότι, εάν αυτή η τάση συνεχιστεί, το παγκόσμιο δημοκρατικό πείραμα τριών αιώνων θα αποτύχει.»
Δεν είναι «γραφικοί κινδυνολόγοι εξ αριστερών». Είναι το Stanford, το περίφημο Πανεπιστήμιο των δεκάδων Νόμπελ και Τούρινγκ, που δημοσίευσε πρόσφατα στην ιστοσελίδα του το σχετικό άρθρο του J. Cribb.

Ενώ το Πανεπιστήμιο του Chicago εξέδωσε σχετικά πρόσφατα την έρευνα του Zoran Terzic για την διαχεόμενη κουλτούρα του «Νέου Ιδιώτη: δηλαδή Ηλίθιου».

«Υπάρχει μια νέα ποιότητα ιδιώτευσης, (aka βλακείας), σήμερα» γράφει. «Ενώ ο παλιός ιδιώτης αντλούσε την πρόσληψη του για τον κόσμο από την απομόνωση, ο νέος ηλίθιος αρνείται κάθε κατανόηση του κόσμου. Φιγούρα συστηματικής ανικανότητας, ο νέος ηλίθιος επηρεάζει εξίσου τον παγκόσμιο πολιτισμό και την πολιτική, προκαλώντας εκπληκτικές, συχνά παράλογες καταστάσεις.

Οι «ψευδείς ειδήσεις» του χθες, ή ‘μετα-αλήθειες’, μπορούν να διαβαστούν σήμερα ως απόδειξη ενός συνεχιζόμενου μετασχηματισμού της πολιτικής σε αυτοπολιτική, στην οποία η ηλίθια παρόρμηση επαναπροσδιορίζει την εμπειρία μας για τον κόσμο. Παρά τις συζητήσεις για παγκόσμια συνειδητοποίηση, ο απομονωμένος εαυτός των πολλών είναι πιο αποτελεσματικός για το παγκόσμιο σύστημα. Φέρνει μια κουλτούρα χαρούμενων singletons που περπατούν προς μια μαύρη τρύπα που έχει γίνει το υποκατάστατό τους για την κοινωνία.»

Είτε η αποτυχία αποδίδεται σε μεγάλης κλίμακας διαφθορά της «δημοκρατικής διαδικασίας» από παγκόσμιες εταιρείες που χειραγωγούν εκτεταμένα, (μέσω πχ των μιντιακών αναπαραστάσεων), ακόμη και την ίδια την εμπειρία ώστε να αυξάνουν τον πλούτο και την εξουσία, είτε στον αυξημένο εγωισμό στην πολιτική και την κοινωνία από τις κυρίαρχες αφηγήσεις αλλά και από τις απογοητεύσεις που ‘προσέφεραν’ οι εναλλακτικές ή επαναστατικές πραγματώσεις όταν μετακινήθηκαν από την ‘θεωρία’, είτε στο λεγόμενο φαινόμενο Flynn, δηλαδή στην διαρκή μείωση της ανθρώπινης νοημοσύνης όπως καταγράφεται σε όλες τις συστηματικές μελέτες από τα τέλη του 20ου αιώνα (ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο που αποδίδεται στην βιοπολιτική επίθεση που έχει εξαπολύσει η μετα-βιομηχανική κοινωνία εναντίον των μελών της, ηθελημένα και αθέλητα, όπως η χημεία για αύξηση της παραγωγής έχει διεισδύσει στην διατροφική αλυσίδα) η Ιδιοκρατία είναι εδώ.

Ο όρος, που κεντροποιεί πολιτικά τον τίτλο μιας ταινίας που έγινε viral στην μαζική κουλτούρα στα 2005, δείχνει ν’ αντικαθιστά αργά και σταθερά την Δημοκρατία.

Ο μέσος ρυθμός μείωσης ήταν περίπου τρεις μονάδες IQ τη δεκαετία, που αντιστοιχεί σε απώλεια περίπου 13,5 τοις εκατό της μέσης νοημοσύνης μεταξύ 1975 και 2020. Τα αποτελέσματα από ξεχωριστές μελέτες που πραγματοποιήθηκαν σε επτά διαφορετικές χώρες περιγράφουν μια γενική απώλεια νοημοσύνης. Μέχρι στιγμής, οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν με βεβαιότητα την αιτία αυτής της αξιοσημείωτης πτώσης, λέγοντας μόνο ότι δεν είναι γενετική και επομένως πρέπει να οφείλεται σε κάτι στο «περιβάλλον διαβίωσης» της κοινωνίας.

Ερευνητές όπως ο Occam και ο Cribb  επισημαίνουν ότι «μια πτώση επτά βαθμών IQ μεταφέρει τον μέσο πολίτη στο επίπεδο νοημοσύνης του μέσου ανήλικου παραβάτη» κάτι που πιθανώς συμβάλλει, σε συνδυασμό με τους αμεσότερους κοινωνικοοικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, τόσο στην παγκόσμια αύξηση της βίας, όσο και  στην καταγραφή αντικοινωνικών συμπεριφορών, ή στην έλλειψη προνοητικότητας στην καλύτερη περίπτωση, μπροστά στην κάλπη.

«Οι πολιτικές δυνάμεις και οι εταιρικοί τους αφέντες αναδύθηκαν από τις σκιές για να ξεκινήσουν μια αδυσώπητη εκστρατεία», συνοδευμένη και εδραιωμένη από ένα συχνά υστερικό μίσος για όποιον. αν προσπαθεί να επαναφέρει την πολιτική και τον ‘παλιό’ ορθολογισμό στην δημόσια ατζέντα, ώστε να αντικαταστήσουν με τη δική τους ‘φανταστική πίστη’ την πίστη στην παραμέληση των παγκόσμιων και εθνικών αναγκών των κοινωνιών και την εγκληματική παραμέληση ολέθριων κινδύνων όπως η κλιματική κατάρρευση.

Και οι ίδιες κοινωνίες που δημιουργούσαν, πριν λίγες μόνο δεκαετίες, παγκόσμια κινήματα κατά του πυρηνικού ολέθρου σε συνθήκες πολιτικών διώξεων, στέκουν τώρα νωθρές, ή κατακερματισμένες μπροστά στην ιδιωτικότητα της ‘οθόνης’ της τηλεόρασης ή του υπολογιστή,  σε συνθήκες ‘ελεύθερης διακίνησης της πληροφορίας’, μπροστά τους. Όπως ο Cribb επισημαίνει και πάλι, οι ψηφοφόροι επιλέγουν τώρα συχνά κυβερνήσεις που είτε αυξάνουν τις απειλές – είτε είναι πολύ νωθρές ή διεφθαρμένες για να τις μετριάσουν.

Η διαδικασία ‘προχωρούσε κρυπτικά για αρκετά χρόνια, αλλά στις αρχές του 21ου αιώνα τελικά έσκασε, όπως ο Λεβιάθαν, στη δημόσια σκηνή’. Το «μυθικό τέρας» που δεν έχει κέντρο, που δεν εκλέγεται από κανέναν ουσιαστικά (Τσουκαλάς) και που ενώ ενεργεί στ’ όνομά σου στρέφεται εναντίον σου.