Το σκάνδαλο των υποκλοπών, παρά τις προσπάθειες να βγει από το κάδρο ο Πρωθυπουργός και να εμφανιστεί μια νομιμοφανής εκδοχή που αντιστέκεται στη λογική, εδραιώνεται και έχει καταδικάσει το Μέγαρο Μαξίμου σε μια πολιτική περιδίνηση με άσχημο τέλος.

Η αντίστροφη μέτρηση για την αποδρομή του Μητσοτάκη  φαίνεται πως έχει ξεκινήσει, ασχέτως αν ο ίδιος και ο στενός κύκλος του το έχουν αντιληφθεί ή όχι

Την πτώση του δεν προεξοφλεί μόνο η ηθική απαξία στην οποία έχει περιέλθει αλλά και η σταδιακή εγκατάλειψή του από τους παράγοντες που τον στηρίζουν (ή τον ανέχονται) με όρους νομής εξουσίας. Ακριβώς γιατί πλέον διακινδυνεύει την ασφάλεια και την αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας που υπηρετεί ενώ ο επερχόμενος χειμώνας δημιουργεί -πλέον- συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής.

Ο Μητσοτάκης είχε μπροστά του τρεις επιλογές:

Είτε την αποχώρηση από την Πρωθυπουργία ώστε να επιστρέψει την εντολή στη ΝΔ και να εξασφαλίσει μια ομαλή μετάβαση.
Είτε να προκηρύξει εκλογές, επιχειρώντας να συγκαλύψει την πολιτική ευθύνη στις κάλπες, ελπίζοντας σε μια ισχνή έστω νίκη, που θα του επιτρέψει να είναι παρών στις εξελίξεις.

Είτε να ισχυριστεί ότι δεν τρέχει τίποτε, επιχειρώντας να επιβιώσει πολιτικά, υποτάσσοντας το κομματικό και το εθνικό συμφέρον κάτω από το ατομικό.
Τι πιο προβλέψιμο για το Μητσοτάκη από το να κάνει την τρίτη επιλογή. Δικαιολογημένα γιατί αν και εμφανώς στερούμενος προσόντων, κυβέρνησε χωρίς μεγάλη πίεση χάρη στον εξαιρετικά αποτελεσματικό μηχανισμό εξουσίας που οργάνωσε και με τον οποίο άλωσε το κράτος και κατέλυσε τους θεσμούς. Αυτό δημιούργησε την αίσθηση του ακαταδίωκτου από την οποία “την πάτησε”.

Οι εξελίξεις μετά την πτώση του Μητσοτάκη, όπως αυτή θα επέλθει, δεν θα είναι γραμμικές με την έννοια μιας εναλλαγής εξουσίας. Γιατί στον πυρήνα της αποσταθεροποίησης του Μητσοτάκη βρίσκεται η αγωνία του παντοδύναμου επιχειρηματικού λόμπυ για την προστασία των τεράστιων deal που έχουν κλείσει με κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα αλλά και της ΝΔ για την αναπαραγωγή της εξουσίας. Όλοι αυτοί βλέπουν την πιθανή επάνοδο του Τσίπρα ως εφιάλτη και θα επιχειρήσουν να την αποτρέψουν με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. 

Με πιο απλά ελληνικά, αυτό που θα επιχειρηθεί είναι μια ταχεία μεταβίβαση της εξουσίας: Είτε σε ένα διάδοχο εντός της ΝΔ, είτε σε μια κυβέρνηση προθύμων και “τεχνοκρατών” που σε κάθε περίπτωση θα θωρακισουν την επιβίωση του ίδιου συστήματος εξουσίας μέχρι τις επόμενες εκλογές. Προφανώς μια τέτοια λύση δοκιμάζει την κοινή λογική, υπό την έννοια ότι ένα κόμμα και ένας κύκλος ανθρώπων που στήριζαν και υμνούσαν σε βαθμό “υπέρκομψου” εξευτελισμού μια καταστροφική κυβέρνηση οικογενειακού χαρακτήρα, θα συνεχίσει να στηρίζει τον επόμενο αρχηγό σαν να μην τρέχει τίποτε. Χωρίς κανένα ίχνος αυτοκριτικής για το παρα-κράτος που στήθηκε μπροστά στα μάτια τους αλλά και με την ίδια καταστροφική πολιτική ως προϋπόθεση για να έξασφαλίσουν την “ψήφο εμπιστοσύνης” του συστήματος.

Υπάρχει ένα ερώτημα που εκφράζει συχνά ο απλός λαός, αν ποτέ θα ξεκολλήσουν κάποιοι από τις καρέκλες. Την απάντηση έχει δώσει η ίδια η ζωή και η ίδια η ΝΔ κάθε φορά που κλήθηκε να κυβερνήσει. Όταν τα ταμεία αδειάσουν, θα φύγουν οικειοθελώς και θα δώσουν τη βόμβα στα κορόιδα.