Την τελευταία πενταετία οι Οικολόγοι Πράσινοι (ΟΠ) αποσυρθήκαμε σταδιακά από το πολιτικό προσκήνιο. Αντί να αξιοποιήσουμε την κρίση για να προβάλλουμε τις δικές μας λύσεις στην οικολογική, οικονομική και κοινωνική κρίση πουσαρώνει την πατρίδα μας, απορροφηθήκαμε σταδιακά στο «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο. 

Ads

Στο όνομα της υπεράσπισης των πληττόμενων από τα μνημόνια, συμπορευθήκαμε άκριτα με τον αντιμνημονιακό συρφετό -συμπεριλαμβανομένων των προνομιούχων του ancien régime και της σοβινιστικής ακροδεξιάς. Η θεματολογία μας -η κλιματική αλλαγή, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η μη βία, η πρόκριση των δημοσίων αγαθών επί της ατομικής κατανάλωσης υπεστάλη, στο όνομα μιας κενής «αγωνιστικότητας».

Η πολιτική αυτή έχει συνέπειες: σήμερα οι ΟΠ είναι ανυπεράσπιστοι απέναντι στην πελώρια ελκτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Απορροφώνται στο συνασπισμό της παραδοσιακής αριστεράς και των εκδιωγμένων προνομιούχων του πασοκικού παραδείσου. Εντάσσονται σε ένα στείρο αφήγημα που εξωραΐζει το παρελθόν, διεκτραγωδεί το παρόν και ούτε καν ψελλίζει κάτι θετικό για το μέλλον. Επιβιβάζονται σε μια περιπέτεια αδιέξοδη, που η -εγγεγραμμένη στο DNA της- αποτυχία της κινδυνεύει να συμπαρασύρει όχι μόνο ό,τι εποικοδομητικό στην κοινωνία, αλλά συνολικά την ίδια τη χώρα.

Την ίδια στιγμή, στο χώρο που συμβατικά μπορεί να ονομαστεί «μεταρρυθμιστικός», «κεντρώος» ή «προοδευτικός», η κρίσηπαράγει ριζικό αναστοχασμό, αίσθημα ευθύνης και επώδυνες αναθεωρήσεις. Η παράταξη των μεσαίων τάξεων και όλων όσοι προσδοκούν να ενταχθούν σε αυτές, επανιδρύεται. Είναι προφανές πως αυτή είναι η φυσιολογική ενδοχώρα για τους ΟΠ -όχι η σύμφυση νεοκομμουνιστικής αριστεράς, εκπεσούσας πασοκικής νομενκλατούρας και κόμματος της δραχμής.·

Ασφαλώς κι έχουμε διαφορές από τον «μεταρρυθμιστικό» χώρο: εμείς είμαστε υπέρ της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας –εκείνοι είναι απλά «ευρωπαϊστές»· εμείς θέλουμε θεσμική, νομική και δικαστική εκκαθάριση του μεταπολιτευτικού καθεστώτος –εκείνοι απλά «ομαλότητα»· εμείς πρεσβεύουμε τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας –εκείνοι την «ανάπτυξη», χωρίς οικολογικό πρόσημο.

Όμως, αυτές οι διαφορές είναι η δύναμή μας. Παρά τις σημερινές αναιμικές του εκλογικές καταγραφές, ο πολιτικός χώρος που γεωγραφικά βρίσκεται ανάμεσα στη λαϊκή δεξιά και την άκρα αριστερά παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής μας συγκρότησης. Ο λόγος μας μπορεί να αποτυπωθεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα σε μια ρευστοποιημένη, υπό επαναδιαμόρφωση κεντρική παράταξη, παρά στους εμπεδωμένους μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ που επελαύνουν τυφλά προς την εξουσία. Θα είμαστε πιο χρήσιμοι ως αυτοτελής παράγοντας εξισορρόπησης του πολιτικού συστήματος, παρά ως απορροφημένες προσωπικότητες στα ψηφοδέλτια της παραδοσιακής αριστεράς.

Τα ακροατήριά μας του 2009 αναμένουν από εμάς να επικοινωνήσουμε ξανά μαζί τους. Θέλουν Πράσινους πολιτικά υπεύθυνους, φορείς εποικοδομητικών λύσεων, Ευρωπαίους χωρίς αστερίσκους, αυθεντικούς πρεσβευτές μιας κουλτούρας διαλόγου. Αγωνιστές στις δικές τους επάλξεις -όπως στον αγώνα κατά των εξορύξεων- και όχι σε θολά μέτωπα νοσταλγίας και ιδιοτέλειας. Η πρόσκληση των «50», πρόταση διαλόγου -όχι απορρόφησης, απευθύνεται και σε μας. Αν την πετάξουμε στα σκουπίδια, θα έχουμε πετάξει μαζί και την ψυχή μας.

* Ο Νίκος Ράπτης είναι διαχειριστής της ppol.gr, στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων, εκ των συνυπογραφόντων τη «διακήρυξη των 50»

Μεταρρύθμιση