Νέες νόστιμες δηλώσεις του Σταύρου πασπαλίζουν ευχάριστα αυτές τις κρίσιμες μέρες. Δεν αρκεί, λέει για την κα Παναρίτη, να ήσουν στο επικρατείας του Γιώργου, για να γίνεις εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ! Σωστό ακούγεται. Και τι προσόν όμως απαιτείται ώστε να είσαι πρόεδρος κόμματος; Αυτό δεν μας το εξήγησε ακόμη ο Σταύρος.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπήρξε πιο ανίκανη και, μετά συγχωρήσεως, πιο ανόητη κυβέρνηση, από την κυβέρνηση του Γιώργου. Συγκροτήθηκε από άτομα που αυτή τη στιγμή δεν τα γνωρίζουν ούτε οι θυρωροί του Κατσιφάρα. Και διέπραξαν τη μέγιστη ανοησία να βάλουν την Ελλάδα στα σαγόνια του ΔΝΤ, όταν υπήρχαν άλλοι, πολύ πιο αποτελεσματικοί και έξυπνοι δρόμοι. Κανένας δεν επέβαλε στο Γιώργο να το κάνει, παρά μόνον η ανόητη σκέψη του ότι έτσι θα φόρτωνε την υποχρέωσή του να λάβει περιοριστικά μέτρα στις πλάτες του Στρος Καν. Τέλος πάντων αυτά είναι ιστορία.

Τώρα ο υπουργός των Οικονομικών έχει στο επιτελείο του μια οικονομολόγο εκείνης της περιόδου. Την κα Παναρίτη. Την οποία σκέφτηκε να τη στείλει στο ΔΝΤ. Το ποιος θα πάει σ’ αυτή τη θέση είναι υπόθεση της ελληνικής κυβέρνησης Συριζα- ΑΝΕΛ. Κανονικά, αυτήν την κίνηση την εισηγείται ο υπουργός. Φυσικά μπορεί να διατυπωθούν αντιρρήσεις, άλλος θα ήθελε να πάει εκεί ο Μηλιός και άλλος θα ήθελε τον Νικολόπουλο. Ο καθένας κάτι θέλει σ’ αυτή τη ζωή. Αλλά υπάρχει μια κυβέρνηση που λαμβάνει αποφάσεις.

Υπάρχουν οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός. Εάν ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη αποφασίσουν να στείλουν στο ΔΝΤ την Παναρίτη, αυτό είναι μεν μια επιλογή που μπορεί να συζητηθεί, αλλά επ’ ουδενί να αμφισβητηθεί εμπράκτως. Διότι τότε θα έχουμε πρωθυπουργό υπό ομηρία.

Τα κόμματα θα πρέπει να αντιληφθούν ότι υπάρχει κυβέρνηση που απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Ο ρόλος των κομμάτων, ακόμη και των κυβερνητικών, είναι να ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία, αλλά οφείλουν να αποδέχονται τις αποφάσεις του πρωθυπουργού που ανήκουν στη σφαίρα των καθηκόντων του. Δεν υπάρχει καμία προεκλογική δέσμευση του Τσίπρα, πως στο ΔΝΤ δεν θα πάει η Παναρίτη και θα πάει άλλος.

Δηλαδή, εν ολίγοις, αυτό είναι δική του δουλειά. Ας πάει όποιος θέλει και θα κρίνουμε συνολικά τις πράξεις της κυβέρνησης, όταν έρθει η ώρα. Να μην μιλάει βεβαίως ο Φίλης; Να μιλάει. Και η Ζωή να μιλάει. Αλλά δεν νοείται, κάθε τρεις και λίγο, ακόμη και σε ήσσονος σημασίας ζητήματα, όπως είναι ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ να σηκώνεται τέτοιος ντόρος. Σιγά το θέμα! Προφανώς, αυτός ο εκπρόσωπος θα λαμβάνει εντολές από τον υπουργό και την ελληνική κυβέρνηση. Δεν τίθεται ζήτημα ουσίας. Ζήτημα συμβολισμού μόνον τίθεται.

Και καλά να διαφωνεί ο Φίλης. Έχει τους λόγους του τέλος πάντων. Κι εγώ έχω προτιμήσεις. Θα ήθελα να πάει στο ΔΝΤ ο Στρατούλης. Αλλά να διαφωνεί και ο Σταύρος με την Παναρίτη; Αυτό λέγεται αχαριστία. Λέγεται κανονικός οπορτουνισμός.

Τι πρόβλημα έχει το Ποτάμι με την Παναρίτη; Την θεωρεί λαϊκίστρια; Δεν είναι ιδιαίτερα εκσυγχρονιστική και εκπρόσωπος του Γιώργου του Μνημονιακού; Πραγματικά, οι ελληνικές πολιτικές εξελίξεις είναι πλέον ακατανόητες για κάπως απλοϊκά μυαλά, σαν και τα δικά μου.