Ήταν μια Πέμπτη του Ιούνη του 2006.  Ήμασταν πάλι στον δρόμο, τρίτη ή τέταρτη Πέμπτη σερί, μετά από μία ακόμα μαζική συνέλευση στην σχολή, μία ακόμη απόφαση του συλλόγου μας να συμμετέχουμε στην επόμενη πορεία, κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16 που θα επέτρεπε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Η πορεία ανέβηκε την Σταδίου με γοργό και σταθερό βήμα. Με παλμό και συνθήματα υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου, που όλοι και όλες εκεί νιώθαμε ότι μας δίνει εφόδια και ερεθίσματα για να γίνουμε καλύτεροι και πιο χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία. Όταν η πορεία σταμάτησε, το μπλοκ της σχολής μας βρισκόταν Σταδίου και Βουκουρεστίου. Ακούσαμε κάποιες φωνές. Δακρυγόνα. Βλέπουμε τους διαδηλωτές μπροστά από εμάς να σκορπούν.

Πίσω από τη δική μου σειρά ένας συμφοιτητής μας γλίστρησε κι έπεσε. Με τον διπλανό μου γυρίσαμε να τον σηκώσουμε. Έτσι «χάσαμε» μερικά δευτερόλεπτα. Γυρίζοντας το κεφάλι μου πάλι μπροστά, είδα μια διμοιρία να έρχεται με σηκωμένα τα γκλομπ κατά πάνω μας. Το μπλοκ μας διαλύεται και όλοι προσπαθούν να φυλαχτούν. Έκανα μεταβολή και άρχισα να τρέχω. Εκείνη την ώρα δεν ένιωσα τίποτα. Πρέπει να σταμάτησαν να μας κυνηγούν στο ύψος της Αμερικής αλλά εμείς τρέξαμε μέχρι την Χρήστου Λαδά. Άρχισα να φωνάζω τα ονόματα των φίλων μου, να δω αν είναι όλοι εκεί.

Κάποιος μου είπε ότι αιμορραγώ. Έβαλα το χέρι στο κεφάλι μου και είδα τα αίματα. Ευτυχώς μαζευτήκαμε οι φίλοι. Είχαν τραυματιστεί και άλλοι. Κάποιος είπε «πάμε στον Ευαγγελισμό, που είναι κοντά». Ανάμεσα σε δακρυγόνα και χαμό, περπατήσαμε ως το Σύνταγμα. Θυμάμαι να κατεβαίνω τις σκάλες και να βλέπω αίματα. Ήμασταν πολλοί με ανοιγμένα κεφάλια τα κεφάλια. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου, που εκείνη την ώρα ήταν στο γραφείο, μερικά μέτρα πιο κάτω. Της είπα ότι μας χτύπησε η Αστυνομία και πάω στον Ευαγγελισμό να μου δουν το τραύμα.

Φτάσαμε εκεί τραυματίες φοιτητές και φίλοι που είχαν μείνε σώοι και είχαν έρθει για βοήθεια, μην χρειαστεί κάτι. Μας έβαλαν στα εξωτερικά ιατρεία, ήρθε μια γιατρός, μου είπε ότι έχει δει ήδη 22 ανοιγμένα κεφάλια. Μου έκανε δύο ράμματα. Μια φίλη είπε πως μετά την επίθεση σε εμάς, η Αστυνομία είχε στριμώξει αρκετούς από την σχολή μας στην Πεσματζόγλου και τους χτύπησαν αρκετά. Εκείνη την ώρα έφτασε και η μητέρα μου, με μία συνάδελφό της. Ούτε υστερίες, ούτε άγχος. Ήταν ψύχραιμη σαν να της είχε συμβεί άλλες δέκα φορές κι ας μην της είχε συμβεί καμία. Πήραμε ένα ταξί για να γυρίσουμε σπίτι.

Με δεμένο το κεφάλι στο ταξί, συνειδητοποίησα ότι ήταν Πέμπτη και το απόγευμα δούλευα στο μπαρ. Τηλεφώνησα στο αφεντικό και του εξήγησα. Μου είπε να μην ανησυχώ, θα έβρισκε αντικαταστάτη. Φτάσαμε στο σπίτι, έκανα ντους και ξάπλωσα, στην ασφάλεια του οικογενειακού ασύλου. Τότε είχαμε ακόμα και το πανεπιστημιακό.

Την επόμενη ημέρα οι αντιπολιτευόμενες στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εφημερίδες έγραφαν στα πρωτοσέλιδα για λουτρό αίματος νέων ανθρώπων, μετά από αχαλίνωτη αστυνομική βία. Ο Καραμανλής «κώλωσε», η συγχωρεμένη η Γιαννάκου τα «μάζεψε». Ήταν κατακαλόκαιρο και είχαμε νικήσει. Απολογούμαι για την αυτοαναφορικότητα, αλλά εκείνες οι ημέρες αποδείχθηκαν πολύ σημαντικές και αξιώθηκα να τις ζήσω από μέσα. Η μαρτυρία της μονάδας ενίοτε λέει την ιστορία.

Νομίζω ότι έχει αξία να υπενθυμίσω σε τί περιβάλλον τότε, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε βάλει μπροστά την κατάργηση του ασύλου και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Φαινομενική οικονομική ευρωστία, η δεξιά υποσχόταν καλοπέραση στη μεσαία τάξη και η αξιωματική αντιπολίτευση με επικεφαλής τον Γιώργο Παπανδρέου, επίσης αναφανδόν υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. Τα κόμματα της Αριστεράς στο περιθώριο, κι όμως η νίκη ήρθε από τα αμφιθέατρα και τον δρόμο.

Τη νίκη εκείνη δεν αμφισβήτησε κανείς για 17 ολόκληρα χρόνια. Παρά τα μνημόνια που μεσολάβησαν και την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού ως φάρμακο και δήθεν μοναδική επιλογή, καμία κυβέρνηση από τότε δεν επανέφερε με τόση ζέση την αναθεώρηση του άρθρου 16. Το έκανε τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μάλλον γιατί αισθάνεται ότι οι συσχετισμοί και η συγκυρία επιτρέπουν κάτι τέτοιο, με τις μίνιμουμ δυνατές αντιδράσεις.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Ξέρω όμως ότι αν έχεις «μυρίσει» τον αέρα του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου και για κάποιο λόγο ταυτόχρονα έχεις μπει σε κάποιο από τα κολλέγια, δυνάμει ιδιωτικά πανεπιστήμια, νιώθεις αμέσως τη χαοτική διαφορά. Αυτή την αίσθηση έχουν μοιραστεί μαζί μου ακόμη και κεντρώοι άνθρωποι, οικονομικά φιλελεύθεροι, που δεν μπορούν να διανοηθούν τους κάθε είδους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης με γερά «κονέ», να αναχθούν ξαφνικά σε «πανεπιστημιάρχες».

Αν λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανοίξει όντως το μέτωπο, θέλω να πιστεύω ότι θα μας βρει πάλι εκεί. Όσους και όσες έχουμε επωφεληθεί από το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, του χρωστάμε σημαντικό μέρος του τί είμαστε, ως επαγγελματίες, ως πολίτες, ως άνθρωποι. Εξάλλου, ειδικά για το άρθρο 16, ξέρουμε πώς έρχονται οι νίκες.