H προφυλάκιση της Εύας Καϊλή μετά την επ’ αυτοφόρω σύλληψή της για τη συμμετοχή της στο μεγάλο κύκλωμα διαφθοράς που αποκαλύφθηκε στις Βρυξέλλες, προκαλεί τεράστιο θόρυβο, όχι μόνο για τη σοβαρότητα των αδικημάτων που τη βαρύνουν αλλά και γιατί αφορά ένα πρόσωπο εμβληματικό σε αυτό που κατάφερε να είναι. Έστω και για τους λάθος λόγους!

Το τεκμήριο της αθωότητας προφανώς και συνεχίζει να ισχύει αλλά τα πολιτικά συμπεράσματα έχουν ήδη εξαχθεί και η καριέρα της τελειώνει με τον πλέον ατιμωτικό τρόπο. Ατιμωτικό όχι μόνο για την ίδια αλλά και τη χώρα της, όπως επίσης και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς που τραυματίζονται, δίνοντας τροφή στις θεωρίες ότι στις Βρυξέλλες διάγει προκλητικό βίο μια παρασιτική και διεφθαρμένη ελίτ.

Η Καϊλή είχε τα πάντα με υπερβολή σε αυτή τη φρενήρη πορεία της προς την κορυφή:  Υπερβολική δημοσιότητα, υπερβολική εξωτερική ομορφιά, υπερβολικό αμοραλισμό, υπερβολική έλλειψη ηθικής υπόστασης, υπερβολική έλλειψη πολιτικής σκέψης, υπερβολικό κυνισμό και αλαζονεία. Όμως πολλοί και πολλές ζήλεψαν η αντέγραψαν τη διαδρομή της, πολλοί ονειρεύτηκαν να γίνουν μέλη της “παρασιτικής και διεφθαρμένης ελίτ”, γιατί η Καϊλή ήταν η “λαμπερή” απόδειξη ότι υπάρχει. Πολλοί και πολλές, σε πολλούς χώρους.

Αμέτρητες νέες και νέοι τα τελευταία χρόνια, “χτίζουν” βιογραφικά γεμάτα με εντυπωσιακούς τίτλους και  πυκνό περιεχόμενο, lifestyle προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα που ακολουθούν όλα τα trend και τα φανταχτερά κλισέ, σαν μια εικονική προσωπικότητα που καταρρέει στην πρώτη φυσική επαφή όταν γίνεται αντιληπτό ότι δεν διαθέτει ίχνος πολιτικής σκέψης, ίσως ακόμη και των στοιχειωδών προσόντων που επικαλείται, παρά μόνο ένα ανυπέρβλητο οπορτουνισμό. Όπως της Έυας Καϊλή, η οποία μπήκε σαν σίφουνας στην πολιτική κάνοντας ο,τιδήποτε θα μπορούσε να την πάει στο επόμενο βήμα κάθε φορά, χωρίς ποτέ να κοιτάξει πίσω. Πρωταγωνίστησε συχνά με αρνητικό τρόπο και έφτασε, για παράδειγμα, να πρωτοστατεί στην αποστασία σε βάρος του ΓΑΠ, να παίρνει αμπάριζα τα συλλαλητήρια μαζί με το ακροδεξιό σύστριγγλο ή να χυδαιολογεί για τον ανύπαρκτο παππού της που σκότωσαν ανύπαρκτοι κομμουνιστές…

Λογικό είναι να αποτέλεσε πρότυπο για όλους αυτούς που από προχθές σβήνουν τις αναρτήσεις τους και τις φωτογραφίες τους με το “πολιτικό κεφάλαιο” της Εύας, ένα  “μοντέλο” και πρότυπο αντιγραφής για πολλούς και πολλές ανερχόμενες/ους στην πολιτική σκηνή.

Το ΠΑΣΟΚ καθυστέρησε να την απομακρύνει, παρά τις ενδείξεις, και η βόμβα “έσκασε στα χέρια” του Ανδρουλάκη. Όσο και αν η Καϊλή ήταν με το ένα πόδι στη ΝΔ εδώ και καιρό ενώ ο Μητσοτάκης πρωτοστατούσε για να την προωθήσει στη θέση της Αντιπροέδρου του ΕΚ και τα φιλοκυβερνητικά έντυπα πανηγύρισαν για την ανέλιξή της.  Έτσι από τη μια το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να πείσει ότι η Εύα επρόκειτο να φύγει και η ΝΔ ότι δεν της ανήκε τυπικά. Είναι η αναβίωση μιας υποκριτικής μάχης των παλιών κομμάτων για να πείσουν ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο διαφθαρμένος ή ποιος ξέρει να κρύβεται πιο αποτελεσματικά σε επάλληλες εταιρίες-κοχύλια φορολογικών παραδείσων. 

Σε κάθε περίπτωση, ο μόνος λόγος που το σκάνδαλο ήρθε στην επιφάνεια, είναι γιατί τα αδικήματα τελέστηκαν σε χώρες με δικαστικό σύστημα που πράττει τα αυτονόητα και, για παράδειγμα,  δεν αρχειοθετεί “αδιευκρίνιστες” καταθέσεις σε λογαριασμούς πολιτικών, ούτε ανέχεται από κατηγορούμενους για διαφθορά πολιτικούς να απειλούν δικαστές. Η Καϊλή είναι στη φυλακή αλλά η Ελλάδα παραμένει μια διεφθαρμένη χώρα με αδύναμους θεσμούς, που τα τελευταία χρόνια υπονομεύτηκαν περαιτέρω.  

Κανείς δεν πιστεύει ότι η Καϊλή είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό στις Βρυξέλλες. Το πρόβλημα είναι γνωστό, οι φωνές για ενίσχυση της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας των θεσμών έντονες αλλά κυρίως μόνο από τα αριστερά. Παρότι υπάρχουν κανόνες, αυτοί αποδεικνύονται ανεπαρκείς και οι “περιστρεφόμενες θύρες” είναι καθεστώς. Το Κατάρ, είναι απλώς μια υπόθεση δίπλα σε άλλα κράτη ή ομάδες συμφερόντων που ασκούν αθέμιτη επιρροή στα ευρωπαϊκά όργανα. Και ίσως το πουλόβερ να μην έχει ξηλωθεί πλήρως, ακόμη και στη συγκεκριμένη υπόθεση…

Το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι μια προβεβλημένη ελληνίδα ευρωβουλευτής πιάστηκε με μαύρες σακούλες και βρέθηκε στη φυλακή αλλά ότι για ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, εγχώριου και διεθνούς, η Καϊλή υπήρξε συνώνυμο της επιτυχίας, της υπερβολικής επιτυχίας!