Τις τελευταίες μέρες, ανάμεσα σε πληροφόρηση και παραπληροφόρηση, παρακολουθούμε έκπληκτοι και ανήσυχοι τα γεγονότα στην Ουκρανία. Ο ρωσικός στρατός εισέβαλε σε μια άλλη χώρα και παραβίασε προφανώς το διεθνές δίκαιο, κάτι που έχει γίνει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια από άλλες χώρες και σε άλλες περιοχές. Από θέση ισχύος, η Ρωσία προσπαθεί να επιβάλει αυτό που θεωρεί για την ίδια συμφέρον, μετά από χρόνια υποχωρήσεων και γεωπολιτικής ασφυξίας. Μια ιστορική και διεθνής πρακτική που έχει επαναληφθεί πολλές φορές και τείνει να γίνει συνήθεια των ισχυρών.

Αρκεί να παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο από αυτούς που το δικαιούνται! Αλλιώς, αν δεν παραβιάζει το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ το διεθνές δίκαιο, γινόμαστε άκρως ευαίσθητοι και επικριτικοί, ζηλωτές του δικαίου και της νομιμότητας.

Η Ρωσία λοιπόν εισέβαλε, ναι, εισέβαλε, αφού πρώτα και επί χρόνια προκλήθηκε με κάθε τρόπο για να το κάνει. Αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, χάνεται αθώος κόσμος,  γιατί το ίδιο ακριβώς γινόταν επί 8 χρόνια στην Ανατολική Ουκρανία.
Η Ρωσία του Γκορμπατσόφ, πολύ παλιότερα, έχασε κάθε έλεγχο στα εδάφη της και υποχώρησε για χάρη της ειρήνης. Το έκανε καλή τη πίστει και βασιζόμενη στις υποσχέσεις και τις συμφωνίες με τις δυτικές χώρες.

Η Ρωσία του Γιέλτσιν άφησε τα πράγματα να ξεφύγουν εντελώς, δημιουργώντας ένα σύστημα διαφθοράς και διάλυσης που ουδόλως ενοχλούσε τις χώρες της Δύσης. Την ίδια εποχή, σε όλη την πρώην σοβιετική επικράτεια άρχισαν να ξεπηδούν εστίες αποσταθεροποίησης, με ξένο δάκτυλο πάντοτε, με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί ακόμα περισσότερο η επιρροή της Ρωσίας.

Στον ευρύτερο Καύκασο, στη Γεωργία της δεκαετίας του ’90, στην Τσετσενία, στον εμφύλιο πόλεμο του Τατζικιστάν. Αργότερα, ήρθαν οι απαιτήσεις της Δύσης για περισσότερα δικαιώματα και περισσότερο ζωτικό χώρο. Ένταξη χωρών Βαλτικής στο ΝΑΤΟ, συμφωνίες με τα κράτη στην Κεντρική Ασία, μονόπλευρες και ετεροβαρείς συμφωνίες, ρωσικό χρήμα για το ποδόσφαιρο, ροή ενέργειας, ροή τουρισμού. Η απληστία όμως δεν τα πάει ποτέ καλά, ούτε με τις γραπτές συνθήκες, ούτε με τις υποσχέσεις και ούτε και με τους έντιμους συμβιβασμούς.

Η Ρωσία στριμώχτηκε και πιέστηκε. Γεωγραφικά, πολιτικά και οικονομικά.

Το 2008 εισέβαλε στη Γεωργία για να επιβάλει τα συμφέροντά της, κάτι που έγινε γενικά ανεκτό και από τους «καλούς».

Από το 2014, σκοτώνεται κόσμος στην Ανατολική Ουκρανία, γιατί η Ευρώπη και οι ΗΠΑ εξέθρεψαν μια πολιτική τάξη με τα χειρότερα στοιχεία του ουκρανικού εθνικισμού και νεοναζισμού. Η Ρωσία, σε απάντηση, προχώρησε σε προσάρτηση της Κριμαίας, καθώς ο κόσμος σε αυτή την περιοχή, με δημοψήφισμα, αποφάσισε κάτι τέτοιο. Κάτι που έγινε και στα ανατολικά, στο Ντονμπάς, χωρίς ποτέ, βέβαια, να γίνει σεβαστό.

Από τα ίδια χρόνια, από το 2015, οι συμφωνίες του Μινσκ έδιναν μια διέξοδο στην όλη κρίση και υπογράφτηκαν και από τις δύο πλευρές. Φυσικά, η Ουκρανία δεν τις τήρησε ποτέ. Κανένα πρόβλημα για τους δυτικούς φίλους και συμμάχους. Αρκεί να πιεστεί και να ταπεινωθει η Ρωσία, ακόμα περισσότερο.

Με πρόσχημα τα θέματα της Κριμαίας και το σκάνδαλο ντόπινγκ, η Ρωσία αποκλείστηκε από αγώνες και διοργανώσεις κι επιβλήθηκαν πολλές οικονομικές κυρώσεις. Τώρα αποδεικνύεται ότι η πρακτική των αποκλεισμών και των τιμωριών ήταν μια καθαρά πολιτική απόφαση που με αφορμή την τωρινή συγκυρία επεκτείνεται σε όλους τους τομείς, από τα εμβόλια που «δεν εγκρίνονται» ως… το πατινάζ!

Σήμερα, το 2022, η Ρωσία έφτασε στα όριά της, παγιδεύτηκε ίσως, προκλήθηκε σίγουρα, ζύγισε τα δεδομένα και αποφάσισε το μοιραίο και το χειρότερο, μια εισβολή. Με πολλές δυνάμεις, με αβέβαιη έκβαση, με μεγάλο τίμημα και για τις δύο πλευρές,  κυρίως για τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας.

Και τώρα πάλι, τιμωρούνται οι αθλητές της Ρωσίας, οι πολίτες της, η καθημερινή της οικονομία, οι καλλιτέχνες της, οι επιστήμονες της, οι φοιτητές της. Δεν είναι όμως κάτι το καινούριο. Γιατί; Γιατί σε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, οι δυτικοί του ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ εξέφραζαν έναν απεριόριστο ρατσισμό κατά της Ρωσίας και του ρωσικού λαού. Βασισμένοι σε μια παλαιάς κοπής ψυχροπολεμική αντίληψη,  μπερδεύοντας τον κομμουνισμό με τη σύγχρονη Ρωσία, συγκρίνοντας πολιτικούς όπως ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Πούτιν, ως ταυτόσημες  ενσαρκώσεις και σύμβολα του απόλυτου κακού, χρησιμοποιώντας ρατσιστικά και ανιστόρητα κλισέ, κατηγορούσαν και λοιδορούσαν τη Ρωσία για όλα.

Από το Χόλυγουντ ως τους Ολυμπιακούς Αγώνες και από τα ΜΜΕ ως τις αεροπορικές πτήσεις και τα εμπάργκο. Κανείς δεν έδειχνε ποτέ να απορεί για το αντιρωσικό αυτό μένος που φαινόταν για όλους να είναι φυσιολογικό. Κανείς ποτέ  δεν έδειχνε να ενοχλείται  από τον αντιρωσικό ρατσισμό. Χωρίς κανείς να υπολογίσει ότι μπορεί κάποτε να υπάρξουν συνέπειες και για αυτή τη γενικευμένη ταπείνωση ενός μεγάλου έθνους και μιας παγκόσμιας δύναμης.

Αυτό που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται πλέον γύρω μας, με αφορμή την αρνητική εξέλιξη της εισβολής στην Ουκρανία, είναι η συνολική έκφραση του ρατσισμού κατά του ρωσικού λαού, κατά της ρωσικής τέχνης και γλώσσας, κατά των ρωσικών προϊόντων, κατά της ίδιας της ύπαρξης του λαού και της χώρας του.

Σαν έτοιμοι από καιρό, οι θεματοφύλακες του διεθνούς δικαίου, αυτοί που το διεθνές δίκαιο το τίμησαν με το παραπάνω στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν, στην Υεμένη και αλλού, αυτοί οι αψεγάδιαστοι δημοκράτες που απαγορεύουν τα ρωσικά ΜΜΕ στην Ευρώπη, μας λένε ότι για όλα φταίει η Ρωσία. Και αν δεν υπήρχε η Ρωσία, θα έπρεπε να την είχαμε εφεύρει μάλλον. Μεθαύριο, μπορεί να φταίει η Κίνα ή κάποιος άλλος. Πάντοτε θα υπάρχει δικαιολογία και φόβητρο. Αρκεί να μην ζούμε χωρίς προβλήματα και φόβους…

Κλείνοντας αυτές τις επίκαιρες σκέψεις, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στους φίλους από τη Ρωσία, τους μορφωμένους, ταξιδεμένους, επιστήμονες, ανθρώπους του μόχθου, του τουρισμού, του πολιτισμού και του αθλητισμού, αυτούς  που αυτές τις μέρες απορούν για όσα γίνονται και φοβούνται για τα περαιτέρω, ότι υπάρχουν πολλοί στις δυτικές χώρες που νοιώθουν  αλληλέγγυοι προς το Ρωσικό λαό. Παρότι δεν συμφωνούμε με την εισβολή, με τους νεκρούς και τα κανόνια στην Ουκρανία, δεν μπορούμε και να ανεχτούμε και να επικροτούμε αυτόν τον αμείλικτο ρατσισμό που εκτυλίσσεται εναντίον της χώρας τους.

Ας αναλογιστούν επίσης πολλοί από τους Ρώσους, ιδίως από τους νεολαίους και ξενόγλωσσους, ότι παρακολουθούν και πιστεύουν τα ΜΜΕ της Δύσης, που αποδεδειγμένα και επανειλημμένα, εδώ και πολλά χρόνια, μισούν και λοιδορούν με τον χειρότερο τρόπο τη χώρα τους.

Ας είμαστε λοιπόν όλοι με την πλευρά της Ειρήνης, της Αλήθειας, της Ιστορίας και της ανθρώπινης Ευαισθησίας, που μπορεί να έχει διάφορα ονόματα…

Μπορεί να λέγεται Μαριούπολη του 2022, Οδησσός του 2014, Βαγδάτη του 2003, Σερβία του 1999, Τρίπολη του 2011 ή Υεμένη του 2015…