Η επαμφοτερίζουσα στάση της κυβέρνησης για την κηδεία του τέως Βασιλιά, προκειμένου να εμφανιστεί δήθεν θεσμική αλλά στην πράξη να χαϊδέψει το χουντοβασιλικό πυρήνα υποστηρικτών της, καθώς και η υπερβολή στη  μιντιακή απόπειρα ξεπλύματος του θεσμού της μοναρχίας και των εθνικών τραγωδιών που προκάλεσε, με όρους lifestyle, δεν αποτελούν -επί του παρόντος- κάποιον κίνδυνο για το πολίτευμα αλλά μάλλον μια ακόμη φαιδρή προσπάθεια αποπροσανατολισμού.

Το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι η συστηματική διάβρωση των θεσμών. Το αδίστακτο καθεστώς Μητσοτάκη, από την πρώτη μέρα στο Μέγαρου Μαξίμου συγκέντρωσε ή χειραγώγησε, ουσιαστικά, όλες τις συνταγματικές εξουσίες και οργάνωσε μεθοδικά την αποδόμηση τους και την κατάλυση κάθε μορφής ανεξάρτητης εποπτείας και συνταγματικών εγγυήσεων.

Η υπόθεση των υποκλοπών, το διπλό σκάνδαλο των παρακολουθήσεων και της συγκάλυψης, είναι η πλέον χαρακτηριστική ένδειξη της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών.

Όχι μόνο για την ίδια την απαξία της παρακολούθησης αλλά για την τρόπο που όλοι οι «ανεξάρτητοι» θεσμοί ευθυγραμμίστηκαν για να εξυπηρετήσουν τη συσκότιση στο υψηλότερο επίπεδο, με αποκορύφωμα την απίστευτη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που έκανε εξώφθαλμα σαφές ότι όσοι ελάχιστοι δεν υποτάσσονται στο Μαξίμου, θα το κάνουν με «συνοπτικές» διαδικασίες.

Κάπως έτσι, η χώρα βαδίζει ολοταχώς στην απολυταρχία, όπως διαπιστώνουν όλοι και περισσότεροι ευρωπαίοι παρατηρητές,  μια κατ΄επίφαση δημοκρατία τύπου Όρμπαν ή Πούτιν: Όπου οι πολίτες  ψηφίζουν μεν κάθε τέσσερα χρόνια αλλά ενδιάμεσα βρίσκονται υπό ένα καθεστώς παρακολούθησης και οξείας καταστολής, ευρείας μορφής διακρίσεων και φίμωσης, τερατώδους διαφθοράς και σπατάλης, ηθικής παρακμής και εκμαυλισμού, απόλυτης ευνοιοκρατίας. Και φυσικά με μια συγχρονισμένη μιντιακή μονοκρατορία που μπορεί να τρομοκρατεί, να αποπροσανατολίζει, να συγκαλύπτει τα σκάνδαλα, να διασύρει ανθρώπους ή να αποθεώνει την φτήνια κατά περίπτωση, παρουσιάζοντας τον Μητσοτάκη ως τον απόλυτο άρχοντα, υπεράνω των δημοκρατικών θεσμών.

Υπό την έννοια αυτή, λοιπόν, η φιλελεύθερη δημοκρατία και το πολίτευμα δεν κινδυνεύουν από τη σαπουνόπερα και το τσίρκο γύρω από τη Μητρόπολη και το Τατόι για την κηδεία του τέως.

Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Μητσοτάκης δεν σκοπεύει να αποκαταστήσει τους ανεπάγγελτους γόνους της καταστροφικής δυναστείας των Γλύξμπουργκ. Επιφυλάσσει για τον εαυτό του την εγκαθίδρυση ενός δυστοπικού προσωποπαγούς καθεστώτος «υβριδικής» κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και είναι αρκετά κοντά να το πετύχει.

Ο «Θάνατος μιας Δημοκρατίας», όπως έχει αποδείξει η ιστορία δεν επέρχεται ξαφνικά αλλά επειδή προηγείται μια συστηματική εξασθένιση των θεσμών. Ενώπιον της οποίας σιωπούν αρκετοί αποδεικνύοντας ότι η υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών προϋποθέτει και στοιχειώδες πολιτικό ανάστημα.