Υπάρχει ένα σύνθημα που έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητό μου από τα νεανικά μου χρόνια: «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες».

Έχει, ως σύνθημα, μια ριζοσπαστική γοητεία, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα δει ότι κρύβει και μια απόλυτη ματαιότητα. Και η ματαιότητα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αδράνεια κι αυτή με τη σειρά της στη στασιμότητα, δηλαδή στη συντήρηση.

Σε περιόδους παρατεταμένων κρίσεων καλλιεργείται, οριζόντια, η αίσθηση της ματαιότητας των αγώνων για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής. Τότε επικρατεί η λογική της ανάθεσης που καταλήγει σε μεσσιανισμό.

«Δεν υπάρχουν ηγέτες σήμερα», ή «αν ζούσε ο τάδε ή ο δείνα, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ», είναι ατάκες που ξεπερνούν τα όρια μιας καφενειακού τύπου συζήτησης και χαρακτηρίζουν τις πεποιθήσεις ξεχωριστών κοινωνικών στρωμάτων με διαφορετική πολιτική προέλευση.

Όσο εκχωρούμε την εκπροσώπησή μας, εν λευκώ, σε τρίτους, ή αναμένουμε «σωτήρες», τόσο περισσότερο απομονωμένοι καταλήγουμε από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων που αφορούν, άλλωστε, τις δικές μας ζωές.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή, για να «ζυγίσουμε», αν η δύναμη της συμμετοχής, αποτελεί ισχυρότερο όπλο από την αδράνεια της απολιτικής γενίκευσης και της αποχής.

Έχει σημασία να αντιλαμβανόμαστε ποιος είναι ο ωφελημένος, σε κάθε επιλογή μας.

Η αποχή για παράδειγμα, ωφελεί αυτούς που σήμερα ορίζουν τις ζωές μας έχοντας την ευθύνη της διακυβέρνησης.

Η υιοθέτηση της, εύκολης για το θυμικό μας, αλλά επιβλαβούς για το μέλλον μας, άποψης, ότι «όλοι ίδιοι είναι», επίσης, ωφελεί αυτούς που έχουν την εξουσία.

Δεν είναι όλοι ίδιοι. Κρίνονται όμως ατομικά και συλλογικά από τις αποφάσεις που λαμβάνουν. Και οι αποφάσεις είναι κατά βάση πολιτικές. Πολιτική απόφαση είναι η ενίσχυση ή η απαξίωση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους.

Πολιτική είναι και η απόφαση ενίσχυσης των δημόσιων υποδομών και των μεταφορών ή η ιδιωτικοποίησή τους.

Εμείς, με την ψήφο μας, καλούμαστε να επιλέξουμε.

Όχι απλά να τιμωρήσουμε μια δεξιά κυβέρνηση που χρεώνεται την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, την κυριαρχία της αισχροκέρδειας σε ενέργεια, καύσιμα και είδη βασικής ανάγκης, την κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, εν μέσω οικονομικής κρίσης και ανόδου των επιτοκίων των στεγαστικών δανείων.

Πρέπει και να επιλέξουμε την επόμενη κυβέρνηση της χώρας.

Να κρίνουμε, όχι μόνο το πρόγραμμα του κάθε κόμματος, αλλά και την υπευθυνότητά του.

Δεν μπορεί να λογίζεται ως υπεύθυνη δύναμη μια κυβέρνηση που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών της. Γιατί η απαξίωση των δημόσιων υποδομών ήταν και παραμένει επιλογή της ΝΔ.

Για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, η ΝΔ δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το «ανθρώπινο λάθος», όσο κι αν συνηγορούν σε αυτό τα φιλικά της ενημερωτικά μέσα.

Η διαχρονικότητα των παθογενειών που επικαλείται ως άλλοθι για να αποποιηθεί τις ευθύνες της, την ίδια στιγμή που ζητά εντολή διακυβέρνησης και μάλιστα αυτοδύναμης από τον λαό, αναδεικνύει όχι μόνο την ανευθυνότητα, αλλά και την επικινδυνότητά της.

Την τραγωδία, απότοκο της πολιτικής που εφαρμόζει στην κυβερνητική της θητεία, την χρεώνεται εξολοκλήρου.

Αυτός που κυβερνά αναλαμβάνει και το κόστος των επιλογών του. Ιδιαίτερα όταν αφορά ανθρώπινες ζωές!

Έτσι συμβαίνει στις Δημοκρατίες!

*Δημήτρης Σακελλάρης, εκπαιδευτικός, μέλος της Κ.Ε. ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ., υποψήφιος βουλευτής (Β1) Βόρειου Τομέα Αθηνών.