Έγινε αργά προχθές το απόγευμα η συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το θέμα της τουρκικής βίζας. Πιθανή ψηφοφορία για το θέμα θα γίνει μόνο αν και εφόσον υπάρξει συμφωνία ότι η Τουρκία υλοποίησε τα 72 κριτήρια που τις έχουν τεθεί. Η απόφαση αύτη μπορεί να παρθεί με ειδική πλειοψηφία από τα κράτη μέλη.

Αυτό σημαίνει 55% των κρατών (δηλ. 16 από τα 28) που αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 65% του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης. Άρα η απόφαση μπορεί να παρθεί χωρίς τη συναίνεση της Κύπρου. Εκτός και αν και άλλα κράτη κρατήσουν την ιδία στάση. Στη συνέχεια η απόφαση πρέπει να περάσει και από το Κοινοβούλιο, όπου εδώ χρειάζεται απλή πλειοψηφία.

Επί της ουσίας τώρα.

Πιστεύω ότι ο Ερντογάν θα αλλάξει το νόμο για την τρομοκρατία. Με μια προϋπόθεση. Δύσκολη και σκληρή προϋπόθεση. Αφού δηλαδή προηγουμένως έχει εξαντλήσει τη σκοπιμότητα του νόμου. Αφού διώξει από τη Τουρκική Εθνοσυνέλευση τους Kούρδους βουλευτές, αφού προχωρήσει στη συνέχεια σε αλλαγή του συντάγματος και μετατρέψει την προεδρική εξουσία του σε απόλυτη. Θα αλλάξει το νόμο όταν και εφόσον δεν θα του είναι πια χρήσιμος.

Αυτό είναι που δεν πρέπει να επιτρέψει η αξιοπρέπεια κανενός.

Όσο και αν χρησιμοποιεί το προσφυγικό ζήτημα, όσο και αν η Ευρώπη έχει ανάγκη την Τουρκία, αυτό δεν μπορεί να γίνει εις βάρος οποιωνδήποτε Ευρωπαϊκών αρχών.

Επιπρόσθετα όμως του κριτηρίου που αναφέρεται στην υποχρέωση της Τουρκίας να αλλάξει το νόμο για τη τρομοκρατία, υπάρχουν και άλλα κριτήρια τα όποια δεν πληρούνται ούτε και μπορεί να εκπληρωθούν ουσιαστικά, χωρίς λύση στο κυπριακό.

Άρα το δικό μας κλειδί, το κλειδί που ξεκλειδώνει τη μεγάλη συζήτηση, αν δηλαδή μας συμφέρει ή όχι η απελευθέρωση της βίζας, περνά, πρέπει να περνά μέσα από την λύση του προβλήματος μας.

Προσθέτω εδώ ότι εμείς θεωρούμε πως απελευθέρωση της βίζας θα ωφελήσει τον απλό τούρκο πολίτη. Κυρίως αυτόν. Αυτό δεν το αγνοούμε καθόλου. Διότι σήμερα οι τούρκοι που ζητούν βίζα και που ανήκουν στην ομάδα των επιχειρηματιών ή των πολιτικών, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έπαιρναν τη θεώρηση χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Αυτοί λοιπόν που κυρίως θα ωφεληθούν είναι οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι.

Εμείς που στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων μας είναι οι πολλοί, ανεξάρτητα από το αν αυτοί είναι Τούρκοι ή Άγγλοι ή Έλληνες, δεν μπορεί παρά αυτό να το βλέπουμε. Ιδιαίτερα μιλώντας για την Τουρκία οφείλουμε πάντα να ξεχωρίζουμε την ακραία και επικίνδυνη απολυταρχική εξουσία της, από τον απλό άνθρωπο.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει υποχώρηση από τις θέσεις αρχής στις οποίες αναφέρθηκα σ’ αυτό το κείμενο.

Όμως είναι πάντα η συνολική εικόνα  που καθορίζει αν η κρίση μας έχει στο κέντρο της τους πολίτες.
 
Άλλωστε όταν πολεμούμε όταν πρέπει και όπως μπορούμε την τουρκική πολιτική, θα πρέπει πάντα να είναι καθαρό ότι την ιδία ώρα πολεμούμε και για τους Τούρκους πολίτες. Ή εκ μέρους των Τούρκων πολιτών.