Η φυγή προς τα εμπρός, δια του διχασμού και της πόλωσης, μπορεί να αποδειχθεί πορεία προς την εθνική φθορά, και σίγουρα προς την προσωπική πτώση.

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας βρήκε την κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέτοιμη να προστατέψει τη δημόσια υγεία ή τουλάχιστον να διαχειριστεί τις ζημιές. Βρήκε όμως έτοιμο τον πρωθυπουργό να απεκδυθεί της δικής του πολιτικής ευθύνης, έτοιμο να αποδώσει ατομικές και συλλογικές ευθύνες σε όλους τους άλλους, έτοιμο ακόμη να κατασκευάσει εσωτερικούς εχθρούς.

Τις περασμένες εβδομάδες παρακολουθήσαμε την κυβέρνηση να ανακοινώνει αλλεπάλληλα μέτρα, χωρίς συνοχή και στρατηγικό βάθος, ενώ παράλληλα ο πρωθυπουργικός λόγος διολίσθαινε από το δόγμα της ατομικής ευθύνης προς τη στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων και δραστηριοτήτων, αλλά και την επίδειξη πολιτικής μισαλλοδοξίας με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Υπό την αφόρητη πίεση των γεγονότων της πανδημίας και της ογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, και παρότι η αντιπολίτευση παρέμεινε εν γένει συναινετική ως προς την υγειονομική διαχείριση, αλλά αντίθετη με τις πολιτικές και νομοθετικές πράξεις, ο Κυρ. Μητσοτάκης επιχείρησε να αλλάξει την ατζέντα διττά:  αφενός, πυροδοτώντας έναν ιδεολογικό πόλεμο με την Αριστερά, αφετέρου, πολιτικοποιώντας την πανδημία. Παρακινούμενος ίσως από το επιτελείο του, αλλά και εξ ιδιοσυγκρασίας, εξακολούθησε να κάνει πολιτική σε κρίσιμα πεδία με όρους επικοινωνιακής διαχείρισης και με τρόπο αλαζονικό. Το αποτέλεσμα είναι επικίνδυνο για τη χώρα και πολιτικά ολέθριο για τον ίδιο.

Με λαγούς ορισμένους ακροδεξιούς βουλευτές, μοχλό τον εκ σοσιαλιστών υπουργό Δημόσιας Τάξης σε ρόλο σερίφη, και συμβούλους αριστερογενείς δημοσιολόγους, το πρωθυπουργικό σύστημα έφτασε στα άκρα μια ενδιάθετη τάση της εγχώριας Νεοδεξιάς και της διεθνούς Alt Right: την κατασκευή εσωτερικού εχθρού. Ηδη από τον περασμένο Φεβρουάριο, πριν από την πανδημία, αλλά με επιδεινούμενα τα ελληνοτουρκικά,  είχαμε επισημάνει την κατασκευή εσωτερικού εχθρού, την επιχειρούμενη ταύτιση της Αριστεράς με την τρομοκρατία και τη θεωρία των δύο άκρων, σε ημερίδα στο Μέγαρο Μουσικής.

Ακολούθησαν οι αναθεωρητικές εφορμήσεις του Κυρ. Μητσοτάκη για την Αντίσταση και πρόσφατα για το Πολυτεχνείο: η επανεγγραφή της Δεξιάς στην νεότερη ιστορία με όρους νικητή του Εμφυλίου. Σε αυτή την τελευταία του προσπάθεια έκανε ένα μεγάλο λάθος: επιτέθηκε σε όλα τα κόμματα με αμετροέπεια και απρέπεια. Προσπάθησε να συσπειρώσει το ήδη φυγοκεντρισμένο του κόμμα, να αφαιρέσει την κληρονομιά της Αντίστασης και του Πολυτεχνείου από την Αριστερά, να τελειώσει με τα «ιδεολογικά άβατα». Τί πέτυχε; Να ενώσει όλη την αριστερή αντιπολίτευση εναντίον του ― εξαιτίας και της πρωτοφανούς αναστολής συνταγματικών ελευθεριών με απόφαση Αρχηγού Αστυνομίας, παραμονές Πολυτεχνείου!

Ας σημειώσουμε ότι η αντιπολίτευση ήταν ήπια και θεσμική, σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Οξύνθηκε όταν η κυβέρνηση, παρά την κοινωνική και οικονομική κρίση, προχώρησε σε αλλεπάλληλες απορρυθμίσεις της εργασίας, της παιδείας και του ιδιωτικού χρέους.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης ουσιαστικά αναθεωρεί την παράδοση της Νέας Δημοκρατίας στη Μεταπολίτευση. Εκκινεί ως κεντροδεξιός, τυπικά φιλελεύθερος, αλλά δεν μπορεί να το υποστηρίξει πολιτικά και διανοητικά· καταλήγει σε μια εγχώρια Νεοδεξιά με στοιχεία ωμού νεοφιλελευθερισμού και χουντικής ακροδεξιάς. Σπάει τη γραμμή του καραμανλικού ρεπουμπλικανισμού, τις κεντροδεξιές συγκλίσεις, την παράδοση της λαϊκής Δεξιάς, τον ισχνό έστω φιλελευθερισμό, αφίσταται ακόμη και από τον σεβασμό στις θεσμικές κατακτήσεις και την κουλτούρα συνομιλίας της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Η αντιμεταρρύθμιση του εντούτοις δεν είναι προϊόν πολιτικής στρατηγικής, είναι προϊόν επικοινωνιακού τακτικισμού, είναι απότοκο της προφανούς έλλειψης ενσυναίσθησης και πολιτικής ενόρασης.

Η πτώση του θα προέλθει από έξω και από μέσα. Από την κοινωνική δυσαρέσκεια και απόγνωση, αλλά και από το ένστικτο επιβίωσης της παράταξής του.