«Ο φράχτης προστατεύει τα σύνορα της χώρας μου» απάντησε η ΠτΔ σε αλληλέγγυους που την υποδέχτηκαν με τη λέξη «ντροπή» στην Καλαμάτα μετά το τραγικό ναυάγιο στην Πύλο. Κι αυτό το κτητικό «μου» δεν ήταν μόνο ηχηρό, αλλά και δηλωτικό της όλης της στάσης σε σχέση με το προσφυγικό.

Και μόνο το γεγονός ότι η κ. Σακελλαροπούλου, αποφάσισε να υποστηρίξει τον φράχτη πάνω στις σωρούς εκατοντάδων ανθρώπων τους οποίους κανένας φράχτης δεν απέτρεψε από το να ρισκάρουν τη ζωή τους, είναι αρκετό για να φανεί η γύμνια και η ευθύνη όσων συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες ως απειλή. Ειδικά σήμερα, που μαζεύουν τα κομμάτια τους και περισσεύουν οι λυγμοί.

Όταν φωτογραφιζόταν στο τείχος του Έβρου η πρόεδρος της δημοκρατίας κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου, γνώριζε πως αυτές οι πρακτικές δεν αποτρέπουν τους πρόσφυγες, οι οποίοι θέλουν πάση θυσία να φύγουν από τον τόπο του βασανισμού τους; Ας υποθέσουμε καλοπροαίρετα πως όχι, αν και δεν μετριάζεται η ντροπή της πράξης αυτής. Πίστευε άραγε πως το τείχος είναι κάποιο σύμβολο δημοκρατίας; Ασφαλώς και όχι. Όταν είδε με τα μάτια της, πως η αύξηση της καταστολής στο Αιγαίο και τον Έβρο, επίσης δεν αποτρέπει τους πρόσφυγες, αντιθέτως τους αναγκάζει να επιλέξουν πιο επικίνδυνα περάσματα για να αποφύγουν τα pushbacks, είπε κάτι; Απολογήθηκε μήπως; Όχι.

Όταν η πρόεδρος της δημοκρατίας ενέδιδε στην ακύρωση της παρασημοφόρησης του διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλου τον οποίο η ίδια επέλεξε να βραβεύσει, σκύβοντας το κεφάλι στην ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ, γνώριζε ή όχι το βάρος του συμβολισμού αυτής της της παθητικότητας και της υπακοής στις άνωθεν εντολές; Όταν στοχοποιήθηκε ο Αποστολόπουλος από φασίστες με απειλές θανάτου, συγκινήθηκε μήπως η πρόεδρος της δημοκρατίας που βρέθηκε στο στόμα του λύκου ο άνθρωπος που επέλεξε να βραβεύσει για το ανθρωπιστικό του έργο; Παρακολούθησε τον άγριο καλπασμό του ακροδεξιού χώρου που ζητωκραύγαζε για την ακύρωση της παρασημοφόρησης;

Κάπως έτσι, με φωτογραφήσεις στο τείχος της ντροπής που συμβολικά είναι η επιτομή των απάνθρωπων πρακτικών της ελληνικής κυβέρνησης και της ΕΕ, με υποχωρήσεις στους ακροδεξιούς, με μια ενεργή παθητικότητα τελικά υπέρ πολιτικών οι οποίες αντιτίθενται σε διεθνείς συνθήκες και καταπατούν κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώματα, με σιωπές απέναντι στις καταγγελίες θεσμών και του διεθνούς τύπου για τα pushbacks, η κ. Σακελλαροπούλου έδωσε το στίγμα της στους πολίτες αυτής της χώρας.

Θα έφτανε κάποτε η στιγμή να έρθει αντιμέτωπη με πολίτες που αγανακτούν και θλίβονται παρακολουθώντας το μεγαλύτερο έγκλημα των ημερών μας. Έφτασε η στιγμή να ακούσει τη λέξη «ντροπή» από αλληλέγγυους και αλληλέγγυες στην Καλαμάτα, όπου παρευρέθηκε με αφορμή το ναυάγιο της Πύλου . Όταν τους πλησίασε για «έναν δημοκρατικό διάλογο» όπως η ίδια τον χαρακτήρισε τους άκουσε να λένε πως τόσο η ίδια όσο και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχουν ευθύνη για το ναυάγιο στην Πύλο εξαιτίας των βίαιων επαναπροωθήσεων που αναγκάζουν τους πρόσφυγες να επιλέξουν πιο επικίνδυνες διαδρομές. Τι απάντησε η κ. Σακελλαροπούλου; «Σκεφτείτε κι αυτούς τους εμπόρους που τους βάζουν στα σαπιοκάραβα, πόσες ευθύνες επίσης υπάρχουν».

Θα αρκούσε αυτό  το «επίσης» για να υποθέσει κανείς, ότι δεν αρνήθηκε τις ευθύνες της κι εκείνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη;

Θα αρκούσε αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο δραματική, ώστε να απαιτούνται πιο γενναίες πράξεις και δηλώσεις για να εξιλεωθεί κανείς. Και η λέξη «ντροπή» που άκουσε η πρόεδρος της δημοκρατίας, ήταν εξαιρετικά ευγενική λέξη για να περιγράψει τις ευθύνες της ίδιας και της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οποιοσδήποτε με στοιχειώδη συναίσθηση των ευθυνών του, απλά θα είχε σκύψει το κεφάλι, ή ακόμα καλύτερα, θα είχε παραιτηθεί εδώ και καιρό. Θα είχε κάνει έστω μία δήλωση ενάντια στις πρακτικές της ΕΕ που μετατρέπουν τη χώρα μας και όχι της, σε αποθήκη ψυχών.

Θα αρκούσε αν δεν περίσσευε η υποκρισία. Να κηρύττουν τριήμερο εθνικό πένθος για τους πρόσφυγες, που τους διαπομπεύουν, τους επαναπροωθούν βίαια, τους πετάνε σαν σκουπίδια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους αποκαλούν εχθρούς και λαθροεισβολείς. Αν δεν ήταν σήμερα πεταμένοι οι επιζώντες του ναυαγίου σε αποθήκες. Αν δεν έψαχναν τα κομμάτια των αγαπημένων τους οι συγγενείς, στη χώρα «της κ. Σακελλαροπούλου» που καμαρώνει για τον φράχτη και αρνείται να νιώσει ντροπή.