Mία διαφορετική ανάγνωση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής προσφέρει από τις σελίδες της εφημερίδας Hürriyet ο αρθρογράφος Tufan Türenç. Ο Türenç (δεδηλωμένος υποστηρικτής του νέου ηγέτη του κεμαλικού CHP, Kemal Kılıçdaroğlu) υποστηρίζει μία εξωτερική πολιτική βασισμένη στον στενό πυρήνα του εθνικού συμφέροντος. Έτσι, φτάνει στο σημείο να θεωρεί «λυπηρή» τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Χαμάς και Παλαιστινιακής Διοίκησης, επειδή καθιστά μη αναγκαία την τουρκική διαμεσολάβηση…

Ειδικότερα, ο Türenç γράφει πως με πρώτο τον πρωθυπουργό Ερντογάν, όλοι οι του ΑΚΡ μόλις στριμωχτούν κάπου, τότε αγκαλιάζουν αμέσως τον Ατατούρκ. Έτσι, αρχίζουν να λένε: «Όπως ανέφερε και ο Ατατούρκ… Όπως πραγματοποίησε και ο μεγάλος Ατατούρκ…». Πολλές φορές, μας λένε: «Κι εμείς οδεύουμε στο δικό του δρόμο».

Απαντώντας στις επικρίσεις σχετικά με το θέμα των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές μας» που έχει καταλήξει σε ένα φιάσκο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου, έφερε ως παράδειγμα την πολιτική του Ατατούρκ «ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσμο». Ανέφερε ότι και με την πολιτική του Ατατούρκ η τουρκική εξωτερική πολιτική συνέβαλε σε μια περαιτέρω προοπτική. Όμως, μεταξύ της πολιτικής που ακολουθεί το ΑΚΡ και της πολιτικής του Ατατούρκ υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Αξίζει, λοιπόν, να δούμε τι φέρνουν και τι παίρνουν οι πολιτικές, οι οποίες ακολουθούνται από τον ίδιο τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, τονίζει το δημοσίευμα.

Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για το Ιράν και την Παλαιστίνη, με βαρύτητα στη Χαμάς, τόσο στη Δύση, όσο και στις χώρες της περιοχής δεν δημιούργησαν έναν θετικό άνεμο. Ιδίως οι σκληρές αναφορές του Ερντογάν, στη Δύση σχολιάσθηκαν ως μια μετατόπιση του άξονα της Τουρκίας. Τα σχόλια αυτά δημιούργησαν παρόμοιες εντυπώσεις και στο εσωτερικό της χώρας.

Ενώ τα αραβικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή δεν κούνησαν ούτε το δακτυλάκι τους για τη Γάζα -Χαμάς- και την Παλαιστίνη, το δίδυμο Ερντογάν – Νταβούτογλου σχεδόν κάθε μέρα λαφυραγωγούσε τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Κάτι, το οποίο αντιμετωπίσθηκε με ανησυχία. Ενώ ο Π/Θ εκσφενδονίζει απειλές εναντίον του Ισραήλ, τα αραβικά καθεστώτα σιωπούν.

Οι τελευταίες αξιολογήσεις του Σύριου Προέδρου Άσαντ, οι οποίες δεν είχαν και μεγάλη απήχηση στα τουρκικά ΜΜΕ, ότι δηλ. ο ίδιος προσεγγίζει το θέμα μόνο από την άποψη των συμφερόντων της δικής του χώρας, θα πρέπει να έχουν δημιουργήσει μεγάλη απογοήτευση στο ΑΚΡ. Ο Άσαντ ανέφερε ότι, εφόσον το Ισραήλ εγκαταλείψει την περιοχή των υψωμάτων του Γκολάν, τότε με τη χώρα αυτή θα συσταθεί η πλήρης φιλία.

Εκτός αυτού, δεν θέτει κανέναν άλλο όρο. Δηλαδή, δεν κάνει λόγο ούτε για την άρση των αποκλεισμών στη Γάζα, ούτε για την πραγματοποίηση μιας δίκαιης εδαφικής μοιρασιάς με την Παλαιστίνη. Ούτε, βεβαίως, ζητεί να καταστεί η Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα των Μουσουλμάνων. Όπως, ακριβώς, πράττουν και τα υπόλοιπα αραβικά καθεστώτα, στα ανωτέρω δεν αναφέρεται καθόλου. Μάλιστα, ο Άσαντ δεν βρίσκει σωστή ούτε τη διακοπή των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας – Ισραήλ.

Αντίθετα, το ΑΚΡ συνεχίζει να εφαρμόζει αδίστακτα την πολιτική του σωματοφύλακα για τη Γάζα και το Ιράν. Μάλιστα, ο Νταβούτογλου, παραμερίζοντας ακόμη και τη συγκρατημένη στάση που πρέπει να έχει ένας υπουργός Εξωτερικών, για τα Ιεροσόλυμα απευθύνει εκκλήσεις σχεδόν για έναν νέο Ιερό Πόλεμο. Ο δε Ερντογάν για το Ιράν προκαλεί όλο τον κόσμο.

Μπορεί και οι δύο πολιτικοί πίσω από τις κλειστές πόρτες να χρησιμοποιούν άλλου είδους εκφράσεις, όμως, από τα έδρανα ανεπιφύλακτα κάνουν το συνήγορο του Ιράν και της Χαμάς.

Βλέποντας, όμως, τι έφεραν οι αιχμηρές αυτές πολιτικές, η εικόνα η οποία παρουσιάζεται δεν είναι διόλου λαμπερή. Όλα τα αραβικά καθεστώτα, ιδίως η Αίγυπτος και η Συρία, δεν εγκρίνουν τη στάση που τηρεί η Τουρκία, αφού την πραγματοποιεί προκειμένου να κερδίσει επιρροή στην περιοχή. Μάλιστα, αισθάνονται και μεγάλη ανησυχία από το γεγονός αυτό.

Η αχρείαστη αυτή σκληρή στάση εξαφανίζει και την επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή. Η διαμεσολάβηση της Άγκυρας μεταξύ Συρίας – Ισραήλ έχει λάβει τέλος. Για τη διαμεσολάβηση αυτή προ πολλού έχουν κινητοποιηθεί άλλες δυνάμεις.

Το πλέον τραγικό αποτέλεσμα των λανθασμένων αυτών πολιτικών είναι ότι έχουν βελτιωθεί και οι σχέσεις μεταξύ Χαμάς και Παλαιστινιακής Διοίκησης, με συνέπεια η εισήγηση της Τουρκίας για διαμεσολάβηση να έχει απορριφθεί.

Το γεγονός ότι η Χαμάς αντί της Τουρκίας έχει επιλέξει ως διαμεσολαβητή την Αίγυπτο, είναι και η πλέον απτή απόδειξη της κατάληξης της πολιτικής του ΑΚΡ στη Μέση Ανατολή σε ένα φιάσκο…