Ε τι, ψέματα να πω; Βλέπω την ψύχωση που έχουν πάθει με τη συνάντηση Τσίπρα – Πούτιν και φτιάχνει η διάθεσή μου. Τρία (3) άρθρα οι «New York Times» για τη συνάντηση. Μιλάμε για μεγαλεία. Επτά (7) άρθρα κοτζάμ «Financial Times» που την διαβάζουν πρωθυπουργοί και αρχηγοί κρατών για να πάρουν γραμμή από τις αγορές. Αφήστε δε τις γερμανικές εφημερίδες και τις δηλώσεις του ιερατείου της ΕΕ. «Άλλα κόλπα». Όχι  σαν του Ματέο Ρέντζι που πήγε πριν λίγες βδομάδες στη Μόσχα και δεν ασχολήθηκαν ούτε καν οι κλητήρες στην ΕΕ ενώ δεν γράφτηκε τίποτα ούτε στις μικρές αγγελίες.

Γουστάρω, μάγκα μου και μαγκίτισα, να βλέπω Σαμαρά και Βενιζέλο να βγάζουν αφρούς από το στόμα και καπνούς από τ’ αφτιά. Όπως στην τελευταία ολομέλεια της Βουλής. Για μια στιγμή μάλιστα νόμιζα πως η γυναίκα μου έκαψε το φαί (μαγειρεύει μετά τις 2 που αρχίζει το νυχτερινό τιμολόγιο). Μετά, πως καιγόντουσαν τα κυκλώματα της τηλεόρασης. Ειλικρινά, τίποτε απ’ αυτά. Σαμαράς και Βενιζέλος καιγόντουσαν στη συζήτηση της πρότασης για εξεταστική και η βρώμα αναδυόταν πριν καν αυτή συσταθεί και ψάξει. Α ρε γλέντια.

Ζούμε μεγάλες στιγμές σας λέω. Όχι πείτε μου δηλαδή. Έχετε ξαναζήσει ομαδικό προξενιό; Παλιά ξέραμε την προξενήτρα. Πλεύριζε το παλικάρι, ξεχωριστά την κοπέλα (όχι κατ’ ανάγκη μ’ αυτήν τη σειρά) και έδενε την «κομπόστα». Εντάξει, έλεγε και κάνα ψεματάκι, ωραιοποιούσε λίγο και κάποια χαρακτηριστικά ή και ζητήματα για να κλείσει το προξενιό. Στη χειρότερη πέταγε και καμιά κανάτα (πατέντα της Γεωργίας Βασιλειάδου). Πάντα όμως για καλό σκοπό. Κοινωνικό έργο επιτελούσε.

Πάνε αυτά. Τώρα έχουμε το ομαδικό προξενιό (κάτι σαν ομαδικό σεξ). Κι αυτό, όχι μόνο γίνεται ταυτόχρονα από πολλούς και πολλές, αλλά δεν αρκείται σε δύο πρόσωπα. Τρία, τέσσερα, όσα χρειάζεται για να είναι πετυχημένο. Επιπλέον οι προξενήτρες ορίζουν και ποιοι/ες από το σόι θα συνεχίσουν να είναι συγγενείς ή θα διαγραφτούν από τέτοιοι. Για να καταλάβετε.

Έχουμε ένα γάμο Τσίπρα – Καμένου. Μας λένε. Μα τον Πετσάλνικο; Άκυρο. Αυτό είναι από άλλο αφήγημα. Ξανά. Μα με τον Καμένο; Εδώ έχουμε το Σταύρο. Νέος, ωραίος έχει θείο με Χρυσό, κι όχι από την Αμερική όπως στις ταινίες, έχει και σακίδιο. Θα κάνουμε dilution το κωλόσογο το Λαφαζανέικο, γιατί έχουμε Αντώνη και Βαγγέλη να συνευρίσκεστε όλοι μαζί. Όχι για μας. Για την φουκαριάρα τη μάννα (πατρίδα) σας.

Την καταβρίσκω. Γουστάρω να διαβάζω τις ονειρώξεις τους. Όπως αυτές που γράφει ο Πρετεντέρης («ΒΗΜΑ»). «Υποθέτω πως στο εσωτερικό της κυβέρνησης συνυπάρχουν οπαδοί της ρήξης και οπαδοί μιας επώδυνης προσαρμογής. Θα δούμε ποιος θα υπερισχύσει και με ποιο τρόπο. Ένα πράγμα όμως είναι βέβαιο. Πως ό,τι κι αν συμβεί από εκεί και πέρα, οι μέρες μιας κυβέρνησης της οποίας το προεκλογικό αφήγημα θα έχει πλήρως καταρρεύσει είναι μετρημένες».

Συμφωνώ με το Γιάννη. Όχι δεν παίρνω ναρκωτικά. Ούτε ληγμένα. Συμφωνώ πως «Ένα πράγμα όμως είναι βέβαιο». Οι (μη βιολογικές) μέρες τους είναι μετρημένες. Γι’ αυτό σας λέω πως γουστάρω τον εκνευρισμό τους που δεν κρύβεται πλέον με τίποτα. Όσες τηγανιές και να κάνουν, λιγούρηδες δεν θα βρουν. Τους βλέπω στην κατηφόρα να φωνάζουν: «Ξέρεις από Τσίπραααα».
 Σιγά, μάγκα μου και μαγκίτισα, μην αυτοκτονήσουμε γιατί φοβόμαστε πως θα πεθάνουμε.
 
ΥΓ. Καλή ανάσταση να ‘χουμε και σε όποιο φεστιβάλ χοληστερίνης κι αν λάβετε μέρος, φάτε άφοβα. Ούτε μονομερής ενέργεια είναι, ούτε «φόρος λίπους» υπάρχει.
 
*Ο Χρήστος Γιαννίμπας είναι συγγραφέας