Ο φίλος μου ο Νίκος είναι ελαιοχρωματιστής-μαιτρ των χρωμάτων και των αποχρώσεων. Πριν τριανταπέντε χρόνια, η μοίρα τον οδήγησε στο Μάντσεστερ όταν γνώρισε την Αγγλίδα σύζυγό του στην Ρόδο, όπου εκείνος είχε πάει για δουλειά και εκείνη ήταν μέλος της καθόδου των μυρίων – βορείων που αναζητούσαν τον ήλιο και την θάλασσα και για κάποιους προέκυπτε ο έρωτας.

Προσπάθησε ο Νίκος να μετακομίσει οικογενειακώς στην Ελλάδα όταν μέσω Αγγλικής εταιρίας δούλεψε στην κατασκευή γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου. Μια άτυχη μέρα όμως έπεσε από ύψος οκτώ μέτρων πάνω σε ένα λοφίσκο από χαλίκι.

Σύρθηκε πάνω στο χαλίκι και απορροφήθηκε η ενέργεια, αλλιώς θα είχε αποχαιρετήσει τα εγκόσμια μένοντας όμως με ένα σμπαραλιασμένο πόδι στον αστράγαλο.

Είδε και έπαθε μέχρι να το ισιώσει και ενώ στο μεταξύ έμπλεξε με τα παράξενα του Ελληνικού δικαιϊκού συστήματος εξασφαλίζοντας προς αποζημίωση για το εργατικό ατύχημα ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Τουλάχιστον η Ελλάδα διαθέτει ήλιο και θάλασσα…

Όταν πάτησα το πόδι μου στο Μάντσεστερ παραμονή του ντέρμπυ Μάντσεστερ Σίτυ – Γιουνάιτεντ έριχνε ένα συνεχές ψιλόβροχο (σάουερ το λένε εκεί) το οποίο κάποια στιγμή σταμάτησε και ξεπρόβαλε ο ήλιος. Μπαίνω στο μεγαλοπρεπές ιστορικό κτίριο της βιβλιοθήκης όπου κάποτε μελετούσε ο Κάρολος Μαρξ όταν από το Λονδίνο πήγαινε στο Μάντσεστερ για να συναντήσει τον αιώνιο φίλο του Φρίντριχ ΄Ενγκελς ο πατέρας του οποίου διατηρούσε εργοστάσιο στην διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης.

Ο ΄Ενγκελς δούλεψε περιοδικά εκεί και με τα χρήματα που κέρδιζε βοηθούσε τον Ύψιστο Κάρολο ο οποίος πορεύτηκε πένητας επί της γης.

Εκεί που κάποτε ο Μαρξ έσκυβε και μελετούσε τας γραφάς, σήμερα αγόρια και κορίτσια διαβάζουν μέσα σε απόλυτη ησυχία έχοντας στο πλάι τάμπλετ και άλλα γκάτζετ της ψηφιακής εποχής.

Λίγο πιο πέρα μπήκα χωρίς εισιτήριο, όπως συμβαίνει σε όλα τα δημόσια μουσεία, στην μεγάλη γκαλερί ενώ στο μεταξύ τα σύννεφα είχαν τρέψει σε φυγή τον ήλιο. Θαυμάζοντας τους πίνακες στο μεγαλοπρεπές κτίριο άκουσα στο αίθριο την βροχή να πέφτει με ήχους μουσικής ροκ. Με το που βγήκα τι να δω; Οι δρόμοι κάτασπροι από το χαλάζι.

Στο υγρό τοπίο τα πανύψηλα απρόσωπα κτίρια που στεγάζουν τα γραφεία και εταιρίες στο κέντρο της πόλης έμοιαζαν πιο μουντά.

Αντίθετα τα μπαράκια πιο ζεστά, ενώ η τεράστια αρένα θύμιζε την φημισμένη μουσική σκηνή της πόλης.

Εκεί σε μια συναυλία είχε σημειωθεί η τρομοκρατική ενέργεια που στοίχησε νεανικές ζωές. Οι καλλιτέχνες συμπύκνωσαν την θύμηση του δράματος σε μια μελισσούλα, καθότι η μέλισσα κοσμεί και το οικόσημο του Μάντσεστερ συμβολίζοντας την προσπάθεια στην βιομηχανία και την ομαδική δουλειά. Από εκεί και πέρα η πόλη εκτείνεται σε μεγάλα πλάτη με τα γνωστά παραδοσιακά κτίρια να συγκροτούν ομοιόμορφες γειτονιές, με την διαφορά ότι σε κάποιες από αυτές οι κατοικίες είναι μεγαλοπρεπείς επαύλεις πνιγμένες στο πράσινο.

Το Λονδίνο είναι πιο ακριβό και αυτό οδηγεί πολλούς να μετακομίζουν στο Μάντσεστερ, με αποτέλεσμα οι τιμές των ακινήτων να εκτιναχθούν. Παρότι η τροφή και η ένδυση είναι πιο προσιτές από ότι είναι στην σημερινή ακριβή Ελλαδίτσα. Ο μεσίτης εκεί για να σε αναλάβει πρέπει να του φέρεις αποδεικτικό ότι έχεις χρήματα στην τράπεζα αλλιώς τι ψάχνεις στην αγορά; Καπιταλισμός όχι αστεία! Μην νομίσει κανείς ότι την Ελλάδα διαφεντεύει ο μοναδικός στο κόσμο πολιτικός απατεώνας διότι υπάρχουν και άλλα παρόμοια φαινόμενα.

Τρανό παράδειγμα οι δημαγωγοί αρχιτέκτονες του brexit αφού παρέσυραν τα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα, αποκάλυψαν μετά την πραγματικότητα. Άρχισαν να λένε ότι θα θεωρήσουν τους συνταξιούχους που μετοίκησαν στην Ισπανία και αλλού ως αλλοδαπούς, όπως και εκείνους που αναζητώντας το καλό κλίμα αγόρασαν σπίτια στο εξωτερικό. Ακολούθησε χαμός με αποτέλεσμα αυτά να ανασταλούν.

Δεν νοείται να βρίσκεσαι στο Μάντσεστερ και να μην επισκεφτείς τους δύο καθεδρικούς ναούς του ποδοσφαίρου, όπως το φημισμένο Ολντ Τράφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το Έτιχαντ της Σίτυ το οποίο βρίσκεται σε μια πιο υποβαθμισμένη περιοχή.

Εισιτήριο για το ντέρμπυ ούτε για δείγμα. Ας φρόντιζες να το αποκτήσεις πριν από ένα χρόνο. Καταλήξαμε στην κλασική λύση της παμπ η οποία βρίσκονταν σε περιοχή φιλική προς τη Γιουνάιτεντ, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε σε τίποτα τους οπαδούς της Σίτυ να φορούν τις φανέλες τους.

Όλοι – αγόρια και κορίτσια ισάριθμα- με ένα μεγάλο μπυροπότηρο στο χέρι και ανάμεσά τους ένας Έλληνας με το κόκκινο κρασί. Γέλια, χαρές, κατήφεια, όλα ανάμεικτα αλλά κανένας εκνευρισμός και πολύ περισσότερο διαπληκτισμός. Ο φίλος μου ο Νίκος επιβεβαίωσε τα μελαγχολικά του συμπεράσματα για την Γιουνάιτεντ και αναγνώρισε την κραυγαλέα ανωτερότητα της Μάντσεστερ Σίτυ. Και οι δύο φύγαμε προβληματισμένοι για το τι επρόκειτο να συμβεί στον αγώνα του Παναιτωλικού με την Κηφισιά που ακολουθούσε. Ο καθένας με τον πόνο του…

Υ. Γ. Μεγάλο ντιμπέιτ ξέσπασε πρόσφατα για την εμπλοκή και του Μάντσεστερ στο εμπόριο των δούλων, φαινόμενο που ιστορικά είχε ταυτιστεί με πόλεις λιμάνια όπως το Λίβερπουλ το Μπρίστολ κ.α. Πολλοί έγραψαν ότι το τρικάταρτο καραβάκι που κοσμεί τα σήματα της Μάντσεστερ Σίτυ και της Γιουνάιτεντ (εκείνης και με τον κόκκινο διάβολο) υπήρξε ιστορικά βρώμικο. Αυτό πολύ θα στεναχωρούσε τους φιλάθλους ιδιαίτερα της Γιουνάιτεντ οι οποίοι θα πίστευαν ότι ο κόκκινος διάβολος είναι καλός αλλά αυτό που φταίει για την κατρακύλα τους είναι το βρώμικο καραβάκι.