Ο Χάρολντ Πίντερ  ανήκε στις κορυφογραμμές των συγγραφέων- δραματουργών του 20ου αιώνα. Από μόνος του αποτέλεσε μια σχολή, αποδεικνύοντας με έργα του όπως «η προδοσία», «η επιστροφή», «το πάρτι των γενεθλίων» , «το δωμάτιο» κ.α. ότι όση αξία έχουν οι λέξεις άλλη τόση σημασία έχουν οι σιωπές.

Εκτός από συγγραφέας ο Πίντερ, που είχε τις ρίζες του στην εργατική τάξη του Ανατολικού Λονδίνου, ήταν μια ηφαιστειώδης ενεργή συνείδηση. ΄Ενας θαρραλέος επικριτής των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν και του Τόνυ Μπλερ που προπορευόταν πολεμοχαρώς του Μπους. Ένας μετέπειτα νομπελίστας που αρνήθηκε την ανακήρυξή του σε σερ, επειδή η πρόταση προερχόταν από τον πρωθυπουργό της συντηρητικής κυβέρνησης Τζων Μέιτζορ.

Αυτόν τον μύθο είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά έστω και ως παρείσακτος, όταν η τότε σύζυγός μου συντόνιζε εκ μέρους του Υπουργού Πολιτισμού Θ. Πάγκαλου, επίσκεψη του δραματουργού στην Αθήνα. Ο Πίντερ είχε έλθει μαζί με την σύζυγό του λαίδη Αντόνια Φρέιζερ διακεκριμένη συγγραφέα και βιογράφο, η οποία μόλις είχε εκδώσει την μνημειώδη εργασία της για την Μαρία Αντουανέτα .

Η λαίδη Αντόνια ήταν ακόμα πιο τυχερή που συνάντησε τον Πίντερ ενώ είχε ήδη έξι παιδιά από τον πρώτο της γάμο. Λέω τυχερή γιατί χρειάστηκε να επιζήσει από έκρηξη βόμβας που έβαλε ο ΙΡΑ κάτω από την τζάγκουαρ όπου επρόκειτο να επιβιβαστεί με τον πρώην σύζυγό της, ο οποίος ήταν ο στόχος. Την πλήρωσε ένας περαστικός που είχε βγάλει τον σκύλο του για βόλτα και βλέποντας το περίεργο αντικείμενο έσπευσε να το περιεργαστεί με μοιραία συνέπεια.

Ο Πίντερ ήταν ένας άνδρας που δεν ξόδευε άσκοπα τις λέξεις του. ΄Εδινε χώρο στην σύζυγό του, την οποία κοιτούσε στα μάτια και εκμεταλλεύονταν τον ενδιάμεσο χρόνο για να απολαύσει την αγαπημένη του σαμπάνια, έχοντας ένα αδιόρατα ειρωνικό χαμόγελο απέναντι στην ίδια την ζωή. Αυτόν τον λεπτεπίλεπτο ουρανίσκο χτύπησε αργότερα the fucking canser. Με τον μεγάλο μαιτρ παρακολουθήσαμε δύο έργα του που παίζονταν τότε στην Αθήνα, το ένα στην οδό Κυκλάδων και το άλλο πίσω από την Πάντειο.

Το βράδυ γύρω από το τραπέζι ρωτήσαμε διακριτικά τον Πίντερ ποιος ηθοποιός του έκανε εντύπωση και εκείνος έδειξε τον Ηλία Λογοθέτη. Εγώ χάρηκα γιατί η παρουσία αυτού του ηθοποιού, χωρίς να ξέρω το γιατί, μου προκαλούσε μια ευδαιμονία.

Ο καλλιτεχνικός οίστρος του Λογοθέτη φαίνονταν να αναβρύζει με φυσικότητα από τα βάθη της Λευκαδίτικης ψυχής του. Δεν τον γνώριζα προσωπικά και μου έκανε εντύπωση μια φορά που τον είδα να ανεβαίνει την Λεωφόρο Αλεξάνδρας και να τραγουδάει μια άρια . Αργότερα διάβασα ότι είχε τρελό πάθος με την όπερα.

Μετά την δικτατορία και με την έκρηξη μιας υπερπολιτικοποίησης σε μια απελευθερωτική μέθεξη, στην Πλάκα υπήρχαν δύο μπουάτ όπου τραγουδούσαν αντάρτικα τραγούδια. Το Ταμπούρι όπου σύχναζαν οι φίλοι του Κ.Κ.Ε. και το Λημέρι με εκείνους του ΚΚΕ εσωτερικού και άλλες αριστερές δυνάμεις. Στο Λημέρι τραγουδούσε αντάρτικα ο Ηλίας Λογοθέτης. Του το θύμισα σε κάποια εκπομπή στη τηλεόραση. «Το θυμάσαι; Είπε» και το βλέμμα του γέμισε με απέραντη νοσταλγία. Η ψυχή του προφανώς εκτός από καλλιτεχνική ήταν και αντάρτικη.

Όλα αυτά μπορεί να μην λένε τίποτα στους πλαστικούς ήγητορες της σημερινής απολιτικοποίησης . Λένε όμως τα πάντα σε όσους απήλαυσαν την καλλιτεχνική έκφραση και το πνεύμα ελευθερίας, ανθρώπων όπως ο Ηλίας Λογοθέτης στα καθ΄ημάς και στην παγκόσμια σκηνή ο γίγαντας Χάρολντ Πίντερ.