Τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να πέφτουμε από τα σύννεφα με την άνετη επικράτηση του ακραία συντηρητικού Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές.

Κυρίως γιατί αυτό το έργο εμείς εδώ, στη μακρινή Ελλάδα, το έχουμε ξαναδεί. Όπως το έχουν ξαναδεί και πολλοί ευρωπαίοι, όπως οι Ιταλοί, οι Ούγγροι κλπ.

Οι δύο συνεχόμενες θριαμβευτικές νίκες Μητσοτάκη στις εκλογές του 2019 και του 2023 θα έπρεπε κάτι να μας είχαν διδάξει για τη συντηρητική στροφή του εκλογικού σώματος μετά την οικονομική κρίση.

Η διαδοχική, σε δυο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, επικράτηση της αυταρχικής κοινωνικά και νεοφιλελεύθερης οικονομικά ατζέντας Μητσοτάκη στη χώρα μας, δεν θα έπρεπε να μας είναι και τόσο άγνωστη στην Ελλάδα.

Διαβάστε επίσης: Ανάλυση / Τι σημαίνει η εκλογή Τραμπ για την παγκόσμια οικονομία

Μια πολιτική ατζέντα που:

• Συρρικνώνει το κοινωνικό κράτος στην υγεία και την παιδεία, ιδιωτικοποιώντας δημόσιες δομές και θεσμούς και εξαιρώντας μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας από τις δωρεάν υπηρεσίες
• Αυξάνει τις ανισότητες και ενισχύει την απόσταση μεταξύ πλούσιων και φτωχών
• Υπονομεύει το κράτος δικαίου και απειλεί τους δημοκρατικούς θεσμούς, συγκαλύπτοντας κορυφαία σκάνδαλα διεθνώς αναγνωρισμένα, όπως εκείνα των υποκλοπών και της Novartis
• Καλλιεργεί ένα τεχνητό αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες, υψώνοντας τείχη στα σύνορα της χώρας, σε μια εποχή που η τεχνολογία και η επιστήμη γκρεμίζουν σύνορα και τέλος
• Αναγορεύει τις ανεξέλεγκτες και… αυτορρυθμιζόμενες αγορές σε κυρίαρχο πολιτικό διακύβευμα, στην υπηρεσία του κέρδους των μεγάλων επιχειρήσεων,

δεν θα έπρεπε να μας είναι και πολύ ξένη.

Μια και αυτή η ατζέντα με την οποία έρχεται να κυβερνήσει ο Ντόναλντ Τραμπ είναι η πολιτική ατζέντα που εφαρμόζει στην Ελλάδα εδώ και πέντε χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Πρόκειται για μια ακραία συντηρητική, αυταρχική και οπισθοδρομική πολιτική που κάνει να αντιδρούν και να διαφοροποιούνται ακόμη και πρώην πρωθυπουργοί της συντηρητικής παράταξης, όπως ο Κώστα Καραμανλής.

Εντύπωση κάνουν, λοιπόν, οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης Μητσοτάκη που… πέφτουν, δήθεν, από τα σύννεφα με την επικράτηση της ατζέντας Τραμπ στις ΗΠΑ.

Τουλάχιστον οι προερχόμενοι από το κόμμα Καρατζαφέρη υπουργοί της κυβέρνησης είναι πιο ειλικρινείς.

«Όσο πιο δεξιά, τόσο πιο καλά», ήταν η αντίδραση του κ. Βορίδη στην εκλογή Τραμπ. Πρόκειται για τον κορυφαίο υπουργό της κυβέρνησης Μητσοτάκη που πρώτος διατύπωσε το ακροδεξιό δόγμα «η Αριστερά να μην επανέλθει ποτέ στην κυβέρνηση».

Ένα δόγμα που, εκ του αποτελέσματος σήμερα διαπιστώνεται ότι λειτούργησε σαν… αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και αυτή είναι η μόνη διατύπωση που δεν εισάγει στη συζήτηση σενάρια… συνωμοσίας για όσα συμβαίνουν στην Αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ τελευταία…

Αν η αντίδραση της ακραία δεξιάς πτέρυγας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όμως, είναι ειλικρινής έως και κυνική, ο σκεπτικισμός και η δήθεν έκπληξη σε όσους υπηρετούν το άδικο και συντηρητικό κοινωνικά και οικονομικά δόγμα Μητσοτάκη, μάλλον σαν υποκριτική ακούγεται.

Εκτός κι αν εννοούν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαφοροποιείται από τον Τραμπ ως προς την αναγνώριση της κλιματικής κρίσης ως ενός από τα κορυφαία παγκόσμια προβλήματα της εποχής.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Μητσοτάκης είναι πιο… ευέλικτος από τον επανεκλεγέντα αμερικανό πρόεδρο Τραμπ.

Αφού αναγνωρίζει μεν την κλιματική κρίση, παριστάνοντας τον προοδευτικό. Την χρησιμοποιεί, όμως, επιδέξια υπέρ των λίγων και μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που εκπροσωπεί.

Καθώς η «πράσινη» μετάβαση που υπηρετεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την ιδιωτικοποίηση της φύσης και των δημόσιων αγαθών και την ανάθεση των αδειών της «πράσινης» ενέργειας σε ένα ολιγοπώλιο που ελέγχει τις τιμές με σκοπό το υπερκέρδος του και σε βάρος των καταναλωτών, ούτε «πράσινη» είναι, ούτε όμως μετάβαση σε μια νέα και βελτιωμένη κατάσταση μπορεί κανείς να την αποκαλέσει.

Η πρωτιά της χώρας στη Μεσόγειο ως προς καμένα στρέμματα δασικής γης τα τελευταία χρόνια και οι καταστροφές που αφήνουν πίσω τους οι πλημμύρες που φέρνει η κλιματική κρίση ούτε πράσινο ίχνος έχουν, ούτε προδίδουν επενδύσεις στην προσαρμογή στις νέες συνθήκες της κλιματικής αλλαγής.

Η μόνη προσαρμογή που υπάρχει στον ορίζοντα είναι του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, προκειμένου να κερδίσει σε βάρος των πολλών, ακόμη και από την υπόθεση της «πράσινης» ανάπτυξης.

Εδώ, ίσως, ο Μητσοτάκης έχει πολλά να διδάξει στον Τραμπ…

*Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου, Καθηγητή Πολυτεχνικής Σχολής, πρώην Πρύτανη ΑΠΘ, Επικεφαλής παράταξης «ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»