Μια φωτεινή διοργάνωση στη Θεσσαλονίκη, το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, αποκαλύπτει πολλές γκρίζες πλευρές.

Φέτος είναι η 26η διοργάνωσή του, με σημαντικές προβολές, στις κινηματογραφικές αίθουσες στον 1ο προβλήτα του ΟΛΘ.

Παρακολούθησα την προβολή της παραγωγής του δημοσιογράφου και ανεξάρτητου ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου, με τίτλο τον αριθμό 142.

Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στις μεγάλες προσφυγικές ροές την περίοδο 2015-2016, λόγω του εμφυλίου στην Συρία, στις ζωές που χάνονται στο Αιγαίο, στην Μεσόγειο, στην διαχείριση των ελληνικών και ιταλικών αρχών.

Οι εικόνες και τα γεγονότα είναι γροθιές στο στομάχι.

Καταλαβαίνεις ότι, η ζωή των μεταναστών και των προσφύγων, κυρίως στα θαλάσσια σύνορα των χωρών της ΕΕ, δεν έχει καμιά αξία. Ούτε φυσικά τα βάσανά τους τελειώνουν εκεί. Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ, ο αριθμός 142, είναι τα χρόνια φυλακής, ενός πρόσφυγα από την Σομαλία, που καταδίκασε το Πρωτοδικείο, δηλαδή του βρήκαν ότι παραβίασε όλο τον ποινικό κώδικα.

Τρία χρόνια έμεινε στην φυλακή, μαζί με άλλους δύο, οι οποίοι είχαν καταδικαστεί σε 50 χρόνια φυλακή. Εάν είχαν διαπράξει φόνο θα καταδικαζόταν, το πολύ 20 χρόνια, ακόμη και με την τελευταία αυστηροποίησή του.

Με την υποστήριξη ευρωβουλευτών και αλληλέγγυων δικηγόρων, στο Εφετείο αθωώθηκαν.

Στο ντοκιμαντέρ πρωταγωνιστής είναι και ο ακτιβιστής πολιτικός μηχανικός, ο Ιάσων Αποστολόπουλος, αυτόν που θα βράβευε με την ύψιστη τιμή, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μόνο που την ακύρωσε το υπουργείο Εξωτερικών την προηγούμενη ημέρα. Γιατί ένας ακροδεξιός βουλευτής της ΝΔ, ο οποίος διαγράφηκε για ακροδεξιά συμπεριφορά, με μια ανάρτησή του στο Twitter, τον κατήγγειλε ότι, σε συνέντευξή του στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δυσφήμισε τη χώρα.

Η πρόσφατη καταδίκη της κυβέρνησης της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με κάνει να ντρέπομαι.
Ντρέπομαι, γιατί, ούτε αυτή την ευαισθησία δεν έχουμε οι περισσότεροι από εμάς.