Το 1963 ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονείται από το τότε παρακράτος της δεξιάς. Ακολουθεί μία εκτεταμένη προσπάθεια συγκάλυψης από τον κρατικό μηχανισμό που όμως προσκρούει στην ακεραιότητα του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη η οποία αποκαλύπτει το βάθος της διαφθοράς. Το σκάνδαλο δημιουργεί τόσο μεγάλες αναταράξεις που ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτείται και φεύγει για το Παρίσι δηλώνοντας «ποιος κυβερνάει αυτόν το τόπο;». Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μια δεξιά κυβέρνηση έπεσε με την αφορμή ενός σκανδάλου.

Η δικαιοσύνη δεν ακολούθησε την ακεραιότητα του Σαρτζετάκη. Οι φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος έπεσαν στα μαλακά, ενώ οι αξιωματικοί που κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία και παράβαση καθήκοντος αθωώθηκαν. Η δεξιά όμως δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας οι φυσικοί αυτουργοί αμνηστεύονται και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνος Κόλλιας, που παρατύπως αναμίχθηκε στην υπόθεση προσπαθώντας να τη συσκοτίσει, γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας. Αντιθέτως, οι συνήγοροι της πολιτικής αγωγής εξορίζονται στη Γυάρο ενώ ο Σαρτζετάκης συλλαμβάνεται φυλακίζεται και βασανίζεται στην ΕΑΤ ΕΣΑ. Η αποκατάσταση του έρχεται το 1985 οπότε και εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι η πτώση της κυβέρνησης της ΕΡΕ το 1963 δεν προκλήθηκε από τη φύση του σκανδάλου αλλά από την αίσθηση ότι ο Καραμανλής έχει χάσει τον έλεγχο του ίδιου του του παρακρατικού μηχανισμού. Ελάχιστοί από τους ψηφοφόρους του τον καταψήφισαν για την ύπαρξη του παρακράτους, αυτό θεωρούταν δεδομένο.

Στη σύγχρονη εποχή, εδώ και πολλά χρόνια ακούμε από τους δεξιούς πολιτικούς ότι πρέπει να  χτυπηθεί η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Πως όμως χτυπιέται μια ιδεολογία που μιλάει για ισότητα, αλληλεγγύη, ανθρωπισμό, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθερία; Τι αξίες μπορεί να προτάξει κανείς απέναντι σε αυτές; Για να απαντήσει κανείς σε αυτό πρέπει να αναλογιστεί τι προτείνει διαχρονικά αξιακά η δεξιά.

Σε μακρινό πλάνο κανείς θα μπορούσε να μιλήσει για συντηρητικές αξίες όπως «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Καμία από αυτές όμως στην πραγματικότητα δε βρίσκεται στη δεξιά πλατφόρμα. Ούτε η πατρίδα προστατεύεται από την καταβρόχθιση και διασπάθιση δημοσίου χρήματος, ούτε η θρησκεία από σκάνδαλα όπως το Βατοπέδι ούτε φυσικά η οικογένεια από την ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους. Αν αυτά αποτελούσαν ιδεολογικό πυρήνα τότε οι δεξιοί ψηφοφόροι θα έτρεχαν μακριά από τη ΝΔ όπως οι αριστεροί ψηφοφόροι έτρεξαν μακριά από το ΠΑΣΟΚ και τον Σύριζα για τις μνημονιακές τους πολιτικές.

Σε αντίθεση λοιπόν με αρχές και αξίες απέναντι στις οποίες κανείς μπορεί να φανεί ασυνεπής και λίγος μέσα στους αναπόφευκτους συμβιβασμούς της άσκησης πολιτικής στη δημοκρατία, η δεξιά προτείνει μια ανίκητη θέση. Τον αμοραλισμό. Όχι μόνο σαν απουσία αξιών αλλά και σαν χλευασμό των αξιών των άλλων.

Η οικονομική και κοινωνική διάλυση που συνέβη και συνεχίζεται στη χώρα μας αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για το θρίαμβο του αμοραλισμού. Η δεξιά, αντί να καταποντιστεί και να εξαφανιστεί πολιτικά ως ο γεννήτορας της κρίσης, κατάφερε να αντιστρέψει πλήρως το κλίμα και να αποδώσει την καταστροφή όχι στον αμοραλισμό της, αλλά σε κοινωνικές αξίες που ισχυροποιούν κάθε κράτος, όπως η αλληλεγγύη, η υποστήριξη των αδυνάτων, η κοινωνική πρόνοια, τα δικαιώματα των μεταναστών, τα εργατικά δικαιώματα. Φυσικά αυτό δε θα ήταν δυνατόν χωρίς τους ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά και τους αμοραλιστές δημοσιογράφους υπαλλήλους τους. Οι κοινωνικές ομάδες πείστηκαν ότι η μία έφταιγε για τη δυστυχία της άλλης -οι δημόσιοι υπάλληλοι για την δυστυχία των ελεύθερων επαγγελματιών, οι συνταξιούχοι για την δυστυχία των εργαζομένων, οι γιατροί για την δυστυχία των ασθενών, οι μετανάστες για τη δυστυχία των φτωχών. Όλοι εκτός από την πολιτική δύναμη που κυβερνά τον τόπο εκλεγμένα ή παρασκηνιακά ασταμάτητα εδώ και 80 χρόνια.

Σαν λύση στην κρίση προτάθηκε όχι η κοινωνική συνοχή αλλά η ατομική ανέλιξη με οποιοδήποτε μέσο.  Το πόσο προσοδοφόρα είναι η απόλυτη ανηθικότητα προβλήθηκε επιδεικτικά από την δεξιά με την παροχή πολιτικών αξιωμάτων σε σκανδαλώδη αριθμό δημοσιογράφων που εγκατέλειψαν κάθε κριτική στάση απέναντι στην εξουσία όπως και την ανέλιξη δικαστικών και λοιπών στοιχείων σε ανώτατα αξιώματα επειδή βοήθησαν στο τσιμέντωμα της δεξιάς κυριαρχίας. Ταυτόχρονα, οτιδήποτε μοιάζει να μην εντάσσεται στο δεξιό αφήγημα αυτή τη στιγμή δέχεται ένα ασταμάτητο σφυροκόπημα χωρίς έλεος απλά και μόνο για να εμπεδωθεί η απόλυτη κυριαρχία ενός κράτους – παρακράτους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το αξιοζήλευτο σε παγκόσμια επίπεδα σε προσβασιμότητα και αποτελεσματικότητα σύστημα απεξάρτησης από ουσίες της Ελλάδας, που με επιθετικό και τιμωρητικό τρόπο αποσαρθρώνει η κυβέρνηση τη στιγμή που μιλάμε με απρόβλεπτες συνέπειες στην πορεία της θεραπείας των εξαρτημένων.

Είναι εντυπωσιακής βαρύτητας η λίστα με τα σκάνδαλα που έχουν συμβεί κατά τις κυβερνήσεις της δεξιάς από τη μεταπολίτευση και μετά μόνο. Τρία σκάνδαλα υποκλοπών (Μαυρίκης, Vodaphone, Predator), σκάνδαλο Βατοπεδίου, δολοφονία Γρηγορόπουλου, συγκάλυψη Χρυσής Αυγής, λίστα Λανγκάρντ, το μαύρο στην ΕΡΤ, Τεμπη, Siemens, αστυνομική βία, Novartis, λίστα Πέτσα. Το καθένα από αυτά από μόνο του ικανό να στείλει πολιτικούς στη φυλακή και να  ρίξει μια  κυβέρνηση με ισχυρή πλειοψηφία. Παρόλα αυτά ελάχιστες νομικές συνέπειες υπήρξαν και οι ψηφοφόροι της παραμένουν ακλόνητοι.

Διότι αυτό είναι το ασύγκριτο πλεονέκτημα της δεξιάς. Η απουσία μιας ιδεολογικής πλατφόρμας απέναντι στην οποία μπορεί να φανεί ασυνεπής και να αποδυναμωθεί. Αντιθέτως κάθε σκάνδαλο που μένει ατιμώρητο πανηγυρίζεται ως θρίαμβος απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους. Η ιδεολογία και η πραγματική αναζήτηση ηθικής στάσης χλευάζονται και ξεφτιλίζονται με τον χυδαιότερο τρόπο που θυμίζει νταήδες σχολικής αυλής που δια της βίας προσπαθούν να κάνουν τους πάντες σαν τα μούτρα τους.

Σαν αποτέλεσμα, οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν αφοπλιστεί και έχουν διαπράξει το θανάσιμο λάθος να δεχτούν τον αμοραλισμό σαν κάτι το οποίο πρέπει να ενστερνιστούν αν θέλουν να καταλάβουν την εξουσία. Μόνο που η δεξιά δεν μπορεί να νικηθεί με τον αμοραλισμό γιατί είναι έννοιες ταυτόσημες.

Η δεξιά έχει νικηθεί μόνο όταν παρουσιάστηκε στους πολίτες ένα όραμα για μια κοινωνία αλληλεγγύης και προόδου, μια κοινωνία που διέπεται από τις αρχές του σοσιαλισμού. Αν δεν υπάρξει ξανά ένα αντίστοιχο όραμα κανένα σκάνδαλο δε θα αναχαιτίσει τον αμοραλισμό, ακριβώς γιατί το ίδιο το σκάνδαλο αποτελεί τον θρίαμβό του. Δεν δημιουργεί ρωγμή στην εξουσία του αλλά τη θεμελιώνει.